Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

7th trouble - Taalbarrière

---   7th trouble   ---   Taalbarrière

*Anderhalve week later: woensdag*

Ik moet het eerlijkheidshalve toegeven: hij had de afgelopen week echt zijn best gedaan. Hij leek weer iets meer op de gentleman die hij was toen ik hem leerde kennen. En toch… Hij was zichzelf niet meer. Ik snakte naar de Harry die hij eerst was. Bescheiden, ietwat onzeker, een schat van een jongen. Vooral die bescheidenheid miste ik, hij leek meer en meer verwaande trekjes te krijgen. Zo verwachtte hij bijvoorbeeld van me dat ik hem volgde wat hij ook deed of ik dacht, dat ik als een schoothondje achter hem aanliep. Hoewel hij echt zijn best deed om zich te gedragen zoals ik hoopte, toch merkte ik dat het niet helemaal van harte was. Hij was gewoon aan het acteren. Ik voelde dat hij zich voordeed voor iemand die hij niet meer was. En op mijn beurt voelde ik me schuldig, omdat hij door mij verhinderd werd om zichzelf te zijn. Hij kon er toch ook niets aan doen dat hij van een lieve sukkel in een arrogante eikel aan het veranderen was?

Zijn lippen gleden van mijn hals naar mijn oor. Een rilling ging door me heen. Een rilling van genot weliswaar. Zijn vingers gleden door mijn lange lokken, terwijl hij mijn hoofd dichter bij het zijne bracht. Hij drukte een kusje op mijn voorhoofd, voordat zijn lippen afgleden naar de mijne. Hij hield halt bij mijn mondhoek.
"Ik hou van je," zijn lippen die tergend langzaam de woorden vormden, mijn huid beroerend bij elke lettergreep die zijn mond verliet.
Ik glimlachte. Ik hield van die woorden.

--

De tijd leek haast stil te staan. Ik lag met mijn hoofd op zijn borstkas. Hij lag languit op de bank in de woonkamer. Mijn hoofde deinde mee op het ritme van zijn rustige ademhaling. Ik lag half naast en half op hem; mijn benen verstrengeld met de zijne. Een hele tijd lang verroerden we ons niet. Ik dacht dat hij sliep.

En plots, geheel onverwacht wat mij betreft, draaide hij ons behendig om. In een mum van tijd bungelde zijn hoofd slechts enkele millimeters boven het mijne. Zijn warme adem die mijn gezicht beroerde, deed mijn hartslag de hoogte in schieten. Maar hoe erg ik ook naar zijn aanraking verlangde, hij verroerde geen vin. Ik zette mijn meest zielige puppy-blik op, inclusief pruillip. In een vluchtig tempo plaatste hij een kusje op mijn lippen.

"Jen?" vroeg hij om mijn aandacht.
Ik knikte gehaast, want ik wilde zijn lippen proeven.
"Heb je zaterdagavond iets gepland?" rolde er over zijn lippen.
Ik vroeg me meteen af wat zijn plan was. Misschien wou hij me verwennen met een bioscoopbezoekje, om dat gedoe van de afgelopen tijd goed te maken. Misschien wilde hij voor één keer iets doen wat ik leuk vond.
"Nee, nog niet," zei ik hoopvol.
Er verscheen een grijns van oor tot oor op zijn knappe gezicht.
"Super, dan kunnen we samen naar dat feest van Dylan gaan," zei hij beslist, alsof daarmee de kous af was.

Nog voordat ik de kans had om te reageren en hem mijn verontwaardiging te tonen, drukte hij zijn lippen dwingend op de mijne. Een onbeheerste kreun verliet mijn mond. Ik kuste hem terug, vol overgave. Tot ik besefte wat er alweer aan het gebeuren was.

Soms misbruikte hij de macht die hij over me had. Hij was veranderd van een onbaatzuchtige jongen in iemand die ten alle tijden zijn eigen zin probeerde te krijgen. En daarvoor schuwde hij geen enkel middel. Zo bleek.

Ruw duwde ik hem van me af. Hij moest en zou naar me luisteren, hoe erg ik ook snakte naar de smaak van zijn lippen.

Ik slaakte een diepe zucht.
Ik was teleurgesteld. Teleurgesteld omdat hij me emotioneel chanteerde, soort van. Maar ik was ook teleurgesteld omdat ik de heerlijke zoen met hem had moeten onderbreken. Maar hé, het is niet dat hij me een keuze liet.

Ik ging rechtop zitten. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij hetzelfde deed. Ik ademde enkele keren diep in en uit, in een poging om mijn kalmte te bewaren. Een tiental seconden later draaide ik mijn hoofd, zodat mijn ogen de zijne ontmoetten.

"Kunnen we niet gewoon wat leuks doen, enkel wij twee?" smeekte ik hem haast.
Het uitblijven van een antwoord zei al genoeg. Hij zou naar dat feestje gaan, met of zonder mij.

Ik wendde mijn hoofd af en staarde in het niets voor me uit.
Hij besliste alles. Hij deed wat hij wilde, zonder zich ook maar één seconde af te vragen wat ik wilde. Het kwetste me. Steeds opnieuw. Ik vroeg me af of hij wel besefte wat dit alles met me deed. Hij zou wel blind moeten zijn om niet te zien wat het met me deed. Hij leek zijn leven te lijden zoals hij wilde en nam mij er slechts bij als het hem uitkwam, zo leek het wel. En toch geloofde ik dat hij het niet besefte, dat hij niet besefte wat hij deed en wat zijn acties met mij deden. Daarin geloven was de enige manier om mijn vertrouwen in ons te behouden.

"Jenny," zei hij met een zeurderig stemmetje, "komaan, alsjeblieft."
Ik schudde koppig mijn hoofd. Hij zou niet alweer zijn zin gaan krijgen, zowaar mijn naam Jenny was.
Waarom spraken kerels een compleet andere taal dan wij, meiden? Dit verschil leek soms zelfs groter te zijn dan het verschil tussen Nederlands en Chinees… En ja, dat wil wel wat zeggen volgens mij.

Hij sloeg zijn arm om mijn schouders heen. Ik deed mijn best om hem te blijven negeren.
"En als we nu vrijdagavond wat doen met ons tweetjes en zaterdag naar het feest van Dylan gaan?" fluisterde hij in mijn oor.
Ik wilde helemaal niet naar dat feest van Dylan gaan.
Dylan was een eikel. Hij een jaar ouder dan ons en dus al afgestudeerd. Maar hij was ook enorm populair. En ik moest toegeven dat hij inderdaad knap was. Alleen zat er niets in die knappe kop van hem, enkel arrogantie.

Ik kon me niet langer bedwingen. Ik draaide mijn hoofd om zijn blik met de mijne te vangen. Hij had me waar hij me hebben wilde. En ik wist het, maar toch kon ik het niet weerstaan.
"Wat gaan we vrijdagavond dan doen?" vroeg ik zo zacht dat ik mezelf amper kon horen.

____________________
Omg. Shame on me voor zolang niet te updaten :$ Ofnee wacht, blame school. Naja, ik wil dat jullie weten dat ik sowieso niet stop met dit verhaal voordat het helemaal klaar is. Het kan soms alleen wat langer duren voordat ik de kans heb om te updaten, want het is echt ontzettend druk op school. Het spijt me enorm, maar ik hoop dat jullie het toch begrijpen..
Alvast heel erg bedankt om dit te blijven lezen :) Het zou natuurlijk fijn zijn als jullie blijven voten en/of commenten als jullie dit verhaal nog leuk vinden :) Misschien geeft dat me ook een boost zodat ik mijn inspiratie sneller kan omzetten in hoofdstukken en op die manier ook sneller kan posten (a) Oké, nee, ik chanteer jullie niet ofzo, ik hou gewoon echt van jullie votes en lieve comments :$ But hé, who can blame me for that?!
/sorry, deze AN wordt veel te lang dus ik ga zwijgen xD Adios!
Veel liefs, Famke