Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

27th thing - "Hoezithetnoutussenons?"

---   27th thing   ---   "Hoezithetnoutussenons?"

*Een dag later: zaterdag*

Nog suf door slaap, opende ik langzaam mijn ogen. Het zonlicht dat door de kleine opening van de gordijnen scheen, zorgde ervoor dat ik mijn ogen tot spleetjes kneep. En hoe zalig het ook was om spontaan wakker te worden –zo zonder wekker–, toch kon ik er niet echt van genieten. Niet vandaag. Vrijwel meteen dwaalden mijn gedachten af naar alles wat er gisteren was gebeurd. En ik kon het niet vatten, zelfs niet na er een nachtje over geslapen te hebben. De manier waarop Jenny gereageerd had, was niet hoe ik me haar reactie had voorgesteld wanneer mijn grootste geheim per ongeluk onthuld zou worden. 

De herinnering alleen al. De herinnering aan het feit dat ze haar armen liefdevol om me heen had geslagen, nadat ik had zitten liegen over alles wat ik was.

Het duizelde in mijn hoofd, gewoon door er aan terug te denken. Ik had nooit durven dromen dat er iemand op die manier om me zou kunnen geven. Hoe blij het me ergens ook maakte, het maakte me tegelijkertijd vreselijk bang. Bang dat ik Jenny niet zou kunnen geven wat ze van me verwachtte.

Want eerlijk? Normaal gesproken verwachtte men niets van me. Waarom zou men ook? Ik was een nietsnut.

In eerste instantie had ik gehoopt dat mijn geheim voor altijd mijn geheim zou blijven… Maar als ik eerlijk ben, had ik al snel het gevoel gehad dat het me nooit zou lukken om mijn 'dubbelleven' te verbergen. Mijn plan was geweest om Marcels leven volledig in het verleden te plaatsen, terwijl Harry mijn toekomst zou worden. Maar in werkelijkheid waren de levens van Marcel en Harry gewoon te nauw met elkaar verbonden, hoe hard ik ook mijn best deed om dat te vermijden. Hoe erg ik Marcel ook verafschuwde, ik was hem, ik ben hem, nog steeds.

Hoe moest het nu verder? Eerlijk waar, ik had er geen idee van.

Ik had mezelf flink in nesten gewerkt. Eerst was ik nietsnut Marcel, nu ben ik populaire Harry. En dat terwijl ik nog steeds dezelfde Marcel ben: saai en onzeker. 

Iedereen denkt dat ik iemand ben die ik niet ben. 

En dit spel van liegen en bedriegen kon ik niet eeuwig volhouden. Hoe meer leugens in mijn leven kwamen, hoe meer ik tot het besef kwam dat ik zo niet was. Liegen en bedriegen ging tegen mijn natuur in. Ik had deze stap enkel en alleen gezet omdat ik in het nauw gedreven was, en omdat ik daardoor geen andere uitweg meer zag. En nu? Nu was er geen weg meer terug. Als alle waarheden aan het licht zouden komen, werd mijn leven nog meer een hel dan het leven van Marcel ooit was geweest. Ze zouden me terugpakken, erger dan ik voor mogelijk hield. 

Dus er was maar één oplossing; de weg vooruit, volhouden. De leugens leven zodat de leugens geen leugens meer waren. De leugens moesten werkelijkheid worden. Ik moest ervoor zorgen dat ik geen moeite meer moest doen om Harry te zijn. Harry mocht geen rolletje van Marcel zijn. Marcel moest Harry worden. Marcel moest reïncarneren in Harry. Elk greintje Marcel dat er nu nog in me aanwezig was, moest verdwijnen. Het moest plaats maken voor Harry. Marcel moest begraven worden, ver weg in mijn geheugen, om zo te vermijden dat herinneringen te pas en te onpas de kop op zouden steken en ik in oude gewoontes zou vervallen. De weg vooruit was de enige weg om gelukkig te worden. Oprecht gelukkig. Want hoewel ik nu populair was, ik was één en al chaos. Maar wat wil je ook? Niet weten wie je écht bent, is nu eenmaal niet gezond.

Ik probeerde de sombere gedachten aan de kant te schuiven en zocht naar iets waardoor ik weer een glimlach om mijn lippen kon toveren. Gelukkig was dat niet al te moeilijk. Maar dat maakte niet dat mijn 'problemen' helemaal van de baan waren. Maar voor nu, nu was het goed genoeg. Goed genoeg om de mooie dingen in het leven te zien. 

Ze had zo een hele tijd gestaan, net nadat ze achter mijn grote leugen was gekomen. Haar armen stevig om me heen. Haar hoofd in mijn nek. Haar handen die over mijn rug streelden in een rustgevend tempo. Mijn aandacht die op die manier afgeleid werd van mijn boosheid. De boosheid die ik voelde tegenover mezelf. Na een tijdje had ik gevoeld hoe mijn ademhaling rustiger werd en uiteindelijk zijn normale tempo weer aannam. Het kwam door haar. En ik was haar dankbaar. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik denk dat ze het kon lezen in mijn ogen. Op het ogenblik dat onze blikken kruisten, had ze haar lippen teder op de mijne gedrukt. Haar handen gleden door mijn krullen. Het bezorgde me rillingen over mijn ruggengraat. Positieve rillingen. Mijn hartslag versnelde opnieuw, prettig dit keer. Maar ik moest het weten. Want, wat betekende dit nu eigenlijk? Het idee alleen al, had mijn hart bijna uit mijn borst doen springen. Maar ik moest het weten. "Jenny," had ik gefluisterd. Ik wilde haar aandacht. En ik had het lef niet om met de deur in huis te vallen. Ik wilde uitstel van executie. Want wilde ik het wel horen. "Mar- Harry," antwoordde ze, me duidelijk makend dat ik haar aandacht had. Ik had mijn angst moeten wegslikken, anders was het onmogelijk geweest om geluid uit mijn keel te krijgen. "Euhm-" begon ik aarzelend. Ik durfde niet. Maar ik moest. "Hoezithetnouttussenons?" had ik gerateld. Ze had haar wenkbrauwen opgetrokken, verward. "Sorry?" had ze vragend geantwoord. Ik haalde diep adem. "Hoe zit het nu," probeerde ik mijn kalmte te bewaren. Vragen hield ze haar hoofd schuin. "Hoe zit het nu tussen ons?" herhaalde ik mijn vraag duidelijker, de twee laatste woorden die bijna wegstierven. De prachtige glimlach die om haar lippen verscheen, maakte me duidelijk dat ze me toch had begrepen. Ze drukte gretig haar lippen op de mijne. Mijn hart bonkte als gek. Haar lippen verlieten de mijne, waarop ik mijn meest zielige pruillip tevoorschijn haalde. "Jenny," fluisterde ik, diep in haar ogen kijkend, "wil je mijn vriendinnetje zijn?" Haar antwoord liet net iets te lang op zich wachten. Mijn hart viel haast stil van spanning. Ze sloeg haar ogen neer en nam mijn handen in de hare. Verlegen knikte ze. Ze bracht haar lippen naar mijn oor. Haar hete adem deed me huiveren. Ik wist niet waar ik het had. "Heel graag," had ze in mijn oor gefluisterd.

____________________

Sorry voor de late post, ik zat een beetje vast met dit verhaal :$ Maar als je dit leuk vindt; please VOTE, COMMENT, MAYBE FOLLOW?? Thanks a lot ;) Veel liefs, Fam