Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

1st trouble - Not knowing tears one apart

---   1st trouble   ---   Not knowing tears one apart

*Dinsdag - ergens in de vroege ochtend - vervolg*

Ik zat in de les aardrijkskunde, maar met 'zitten' was dan ook ongeveer alles gezegd. Ik zat in de les, maar mijn hoofd zat ergens anders. Mijn gedachten gingen naar Harry. Naar zijn vreemde gedrag. Ik maakte me zorgen. Hij leek haast gek geworden. Nachtmerries? Over een dronken ruzietje met Marco?

Ik kon eerlijk waar niets bedenken wat hem nachtmerries zou kunnen bezorgen. Maar ik had besloten om er niet dieper op in te gaan, daar tegen zijn locker. De gang was met de minuut voller geworden, en ik wilde niet dat hij zich nog ongemakkelijker ging voelen dan hij blijkbaar al deed. Dat nam niet weg dat ik me zorgde maakte. Integendeel. Het fijne er niet van weten, dat maakte mij haast gek. Hoe kon ik hem steunen en helpen als ik zelf niet wist wat er aan de hand was? En daar kon ik maar één ding aan veranderen: zorgen dat ik het wel te weten zou komen. En liever vandaag dan morgen.

Ik nam me voor zo snel mogelijk met Marco te gaan praten.

Niet alleen omdat Harry me ongeveer had gesmeekt dat te doen, maar ook omdat ikzelf met heel wat vragen zat. En ik wilde antwoorden. Ik wilde weten wat Harry zo dwarszat. Het deed me pijn hem zo te zien. 

Het niet-weten voelde als een baksteen in mijn maag. 

En er was maar één manier om die baksteen te verbrijzelen: de confrontatie aangaan met Marco. Ik moest weten wat er aan de hand was.

--

De dag kroop voorbij. 's Middags zat ik bij Harry. Van Marco was er geen spoor. De hele lunch lang stond Harry's blik op oneindig. Ik had het niet kunnen laten om hem op de rooster te leggen.

"Harry," had ik hem doen opschrikken, "wat heb je gedroomd?"

Zijn blik kruiste de mijne. Zijn ogen stonden kil en leeg, alsof hij mij niet werkelijk zag maar de droom zich voor zijn ogen herhaalde. Enkele minuten later haalde hij houterig zijn schouders op. Ik merkte duidelijk dat hij zijn best deed om zo nonchalant mogelijk over te komen, maar daar slaagde hij allesbehalve in.

Wat het ook was, het vrat aan hem. En hem op deze manier zien, dat vrat aan mij.

--

Tussen twee lessen door wist ik eindelijk Marco te strikken. Of beter gezegd: ik botste zo ongeveer tegen hem op. Ik was al te laat voor mijn volgende les, en ik had haast. Ik had nog net op tijd gezien dat Marco iets uit zijn kluisje haalde. Ik deed enkele stappen terug en tikte hem op zijn schouder. 

Die les kon me gestolen worden. Dit was belangrijker.

Hij verstijfde. In slow motion draaide hij zich om. Zijn gezicht verbleekte toen zijn ogen de mijne ontmoetten, om meteen daarna zijn blik neer te slaan. Met de seconde leek er meer bloed uit zijn gezicht weg te stromen, hij die plots de vloer heel erg interessant leek te vinden.

"Marco," probeerde ik hem te doen opkijken, "wat is er toch met jullie?"

Alsof hij een elektrische schok had gekregen, keek hij op. Zijn ogen die een fractie van een seconde de mijne ontmoetten. Zijn ogen stonden vreemd. Alsof iemand anders bezit van Marco's lichaam had genomen. Hij zag er exact hetzelfde uit als anders, maar tegelijk leek hij allesbehalve zichzelf. De persoon die hier nu voor mijn neus stond, was hoogstens een schim van de oude Marco die ik kende. Uiterlijk hetzelfde, maar innerlijk zoveel nieuwe dingen die leken te spelen. Het verwarde me.