Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

8th thing - Bye bye jampotglazen

---   8th thing   ---   Bye bye jampotglazen

*Paasvakantie - week 2: woensdag*

Het zinnetje op mijn linkerpols deed me glimlachen. 

'I CAN'T CHANGE'

Jullie zullen dit vast vreemd vinden, uitgerekend dit zinnetje. Want als er iets is waarmee ik bezig ben, is het wel veranderen...

Maar wat ik hiermee echt bedoel; hoe je je ook voordoet, hoe je je kleedt, hoe je je gedraagt, in essentie blijf je altijd dezelfde. Ik. Jij. Iedereen.

Weken geleden was ik iemand die het heel erg belangrijk vond wat anderen van hem dachten. Het gepest over hoe ik eruit zag en over hoe belachelijk asociaal ik was, maakte me kapot. En wat doe ik nu? Vandaag doe ik mijn uiterste best om dat joch te worden dat zij wél appreciëren, misschien zelfs naar opkijken. Dus eigenlijk ben ik nu misschien nog zwakker? Want ik doe exact want anderen van me willen, ik probeer te zijn wie zij willen dat ik ben. Dus nee, ik kan niet veranderen. I can't change. Of toch alleszins niet écht.

Voorzichtig smeerde ik wat vaseline over de wondjes die de letters hadden achtergelaten. Het deed al veel minder pijn. En ik vond het mooi. Dus die naald gisteren was het wel waard geweest.

Mijn blik gleed naar mijn andere arm. Ik schudde mijn hoofd. Mijn vingers gleden over het vliesje dat meteen helemaal loskwam. En weg was die ster die zonet nog op mijn huid 'plakte', of hoe je zo een plaktattoo ook moest omschrijven. Niets waard natuurlijk. Gisteren was ik thans naïef genoeg geweest om er zo enkele te gaan halen. Hoofdschuddend trok ik mijn jas aan en wandelde ik de stad in.

Hmmm. Ik denk dat het hier was. Ik opende de deur en stapte naar binnen. Er zat een jonge vrouw achter het bureau dat zich in het midden van de ruimte bevond. Enkele seconden later keek ze op, boven haar bril door. Zo een hip groot montuur. Het stond haar wel. Haar woorden deden me opschrikken uit mijn gedachten.

"Waarmee kan ik u helpen?" vroeg ze vriendelijk.

Haar blik viel meteen op dat onding op mijn neus.

Ja, ik weet het. Dát was mijn probleem.

Ze deed me twijfelen. Zo'n hip montuur was misschien ook wel een oplossing?

Nee Marcel, blijf nou toch eens voor één keer bij je eerste idee. Ja, oké. Ik moet eens leren knopen doorhakken.

"Ik zou lenzen willen," zei ik zacht, mijn blik op haar gericht.

Een goedkeurende glimlach verscheen om haar roodgestifte lippen.

"Eens kijken," antwoordde ze vriendelijk.

Ze rolde haar bureaustoel naar rechts en nam een kaft, om dan weer terug te rollen.

"Nog nooit lenzen gehad neem ik aan?" vroeg ze.

Ik knikte bevestigend.

"Hmm, dus eerst zachte lenzen proberen," zei ze, eerder tegen zichzelf dan tegen mij.

Ze kribbelde enkele dingen op een blad en keek me toen aan.

"Oké, je mag nu recht gaan zitten en naar voor kijken," droeg ze me op.

Ze plaatste een brilachtig ding op een steunde voor me.

"Laat je kin nu daarop steunen," vervolgde ze.

Ik deed wat ze vroeg. Het wazige boompje werd steeds duidelijker zichtbaar tot ik de contouren haarscherp in me kon opnemen.

"Zo," zei ze, terwijl ze dat brilding wegnam.

"Een momentje," zei ze voordat ze een andere ruimte binnenging.

In afwachting op haar terugkomst, keek ik de kamer rond. Brillen leken me haast van alle kanten aan te vallen, écht overal waar ik keek waren brillen. Die dingen waaraan ik zo'n hekel had.

"U heeft geluk, uw sterkte is op voorraad," onderbrak de vriendelijke stem mijn gedachten.

Ik glimlachte. Eindelijk eens geluk.

"Zo, laten we eens oefenen," stelde ze voor terwijl ze de folie van de potjes afdeed.

Blijkbaar droeg zij soms ook lenzen, want ze toonde me eerst hoe zij die dingen indeed. Ik probeerde de mijne zelf enkele keren in te doen, en er ook weer uit te halen. Het ging bijzonder vlot moest ik zeggen. Ik kreeg het proefpaar mee en moest terugkomen als er problemen waren. Het waren maandlenzen, dus als ik besloot ze te blijven dragen moest ik terugkomen om er bij te bestellen. Ik was verrast door het feit dat je die dingen niet voelde zitten. Dolgelukkig, en met mijn jampotglazen-bril in mijn broekzak, wandelde ik weer het stad in.

Ik keek er nu al naar uit om eindelijk die Ray-Ban te kunnen opzetten!

Ik wandelde weer richting huis. Maar mijn euforische ik maakte een ommekeer. Ik ging weer terug, verder de stad in. Op automatische piloot ging ik naar een oude bekende. Het duurde niet lang of ik stond opnieuw oog in oog met die angstaanjagende man.

"Heb je nog eens even tijd voor me?" vroeg ik vrijwel meteen, iets zelfzekerder en luider dan  gisteren - met dank aan de lenzen.

Hij knikte grijnzend. Zijn gouden tand zag er ineens veel minder gevaarlijk uit dan gisteren. Hij deed teken dat ik mee achterin mocht komen en vroeg me wat ik wilde.

"Een ster," antwoordde ik.

Hij bladerde door een map en liet me allemaal tekeningen van sterren zien. Mijn blik gleed over alle vijfpuntige figuren en bleef hangen op een niet-gevuld exemplaar. Enkel de rand van de ster was getekend. Subtiel, maar toch ergens ook opvallend.

"Deze," zei ik overtuigd, wijzend op de ster die ik zonet had uitgekozen.

Hij knikte en legde al zijn gerief klaar.

"Waar wil je 'em?" vroeg hij.

Ik wees op de binnenkant van mijn linkerbovenarm.

Ik had niet voor niets zo hard mijn best gedaan om precies op die plaats zichtbare spieren te kweken.

"Hier," zei ik, nu wat zachter en minder overtuigend dan daarnet.

Angst voor de pijn overviel me opnieuw. Maar gelukkig niet zo erg als gisteren.

Hij bekeek eerst mijn pols en knikte goedkeurend.

"Ziet er goed uit," mompelde hij.

Vervolgens begon hij aan de ster. En niet heel veel later stond ik weer op de stoep, met een nieuw kunstwerkje op mijn arm.

____________________

Heel erg bedankt voor alle superlieve comments en alle votes op de vorige hoofdstukken! Jullie zijn awesome :))

En nu ook: dankjewel voor het lezen!

Vote? 

Comment? 

Follow?

Des te sneller post ik het vervolg ;)

(en jullie mogen ook altijd een kijkje gaan nemen bij mijn andere verhalen, *hint*)

Veel liefs, Famke xx

P.S.: Bij mijn andere verhalen volgt er vandaag ook nog een post!