Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

9th thing - Paniek

---   9th thing   ---   Paniek

*Paasvakantie - week 2: donderdag*

Woedend staarde ik naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd zag helemaal rood. Zo erg was ik opgejut. Beschuldigend staarde ik in mijn eigen ogen.

Nouja oog. Eentje -dat waar al een lens inzat- kneep ik stijf dicht, omdat ik anders enorm scheel keek en ik daar behoorlijk duizelig van werd.

"Waarom zien jullie verdorie niet gewoon beter!" brieste ik tegen de spiegel.

Juist ja Marcel, alsof de spiegel je gaat antwoorden.

Grrrr! Poging 48 dan maar.

Op hoop van zegen.

Rustig Marcel, adem in en adem uit. Kalmte kan je redden.

En alweer floepte de lens van mijn vinger af. Gefrustreerd stampvoette ik de badkamer rond. Weer niets.

Ik stond zo al enkele minuten te klungelen voor de spiegel.

Contactlenzen uitdoen was makkelijker dan ze indoen, zoveel was zeker. Als ik ze wilde uitdoen, zág ik tenminste nog wat ik moest doen. Pas als ik ze uiteindelijk uithad, werd ik weer zo blind als een mol totdat ik mijn bril opzette.

Maar ze indoen?! Juist. Die oh zo handige spiegel werd ineens wel heel erg ónhandig als je jezelf er niet eens nog kan in onderscheiden. Waarom stond ik überhaupt voor die verdomde spiegel? Zonder bril zie ik toch niets. En als ik lenzen wil indoen, kan ik geen bril ophebben. Dus ik zie niets in die spiegel. Laat staan dat ik dat minuscule ding zou zien dat ik al amper zie met mijn bril op mijn neus.

Ik zuchtte en besloot de uitdaging toch nóg maar eens aan te gaan.

De aanhouder wint, niet? Oké, op de tast dan maar.

Ik prutste net zo lang tot de lens weer op de goede manier op mijn vingertop lag, wat op zich al een hele opgave was omdat mijn handen trilden van frustratie. Ik bracht de lens naar mijn oog.

Ja! Eindelijk!

Een vleugje trots ging door me heen toen ik tot de ontdekking kwam dat dat stomme ding niet meer op mijn vinger lag. Opgelucht knipperde ik met mijn ogen.

Huh?! Maar wacht eens. Waarom zie ik het verschil met net niet?!

Ik sprong dichter naar de spiegel en plakte mijn neus er haast tegen. Dat ding was nergens te bespeuren.

What the? Die lens was gewoon... Verdwenen?

Algauw begon mijn oog te tranen. En te prikken.

Help!! What to do?!

Paniek overspoelde me. Ik voelde iets schuren onder mijn ooglid. Tevergeefs onderzocht ik mijn oog, maar ik vond de lens niet. En mijn oog begon nu ook al heel erg rood te worden.

In paniek griste ik mijn Ray-Ban van de kast. Zo zou in ieder geval niet iedereen meteen zien dat er wat aan de hand was. Ik liep haast op automatische piloot naar de vrouw die me gisteren die lenzen had aangesmeerd. Heel de weg lang, kneep ik mijn pijnlijke oog stijf dicht. Gewoon omdat ik anders overal tegenaan zou botsen omdat het beeld dat ik voor me zag helemaal vervormd was.

Niet moeilijk ook. Mijn linkeroog zag alles haarscherp. Maar met enkel mijn rechteroog open zou ik zelfs kunnen struikelen over een olifant.

Voor ik het besefte, stond ik oog in oog met de vrouw.

Ofja, ik met één oog en zij met twee.