Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

33rd thing - Deal?

Oké, poging twee om te posten. Er was blijkbaar vanalles mis met de vorige poging. Dankje Wattpad -_- Dus ik hoop dat ik nu meer succes heb. In ieder geval: enjoy :)

____________________

---   33rd thing   ---   Deal?

*Dinsdag*

Ik liet mijn blik door de gang dwalen. Er was nog nergens een spoor van Marco. En Jenny was al door. Ze had het eerste uur gym en wilde zich op tijd kunnen omkleden omdat de Beul haar zo al niet mocht.

Ja, zo noemden de meiden hun leerkracht gym. En die nickname was volgens mij geen understatement. Eerlijk waar, ik had nog nooit zo'n enge vrouw gezien. Het was een echt manswijf wiens gezicht altijd op onweer stond. Ik had best medelijden met Jenny.

Mijn gedachten gleden terug naar gisteren. Ik was er nog steeds niet achter wat Jenny nu had gekocht, datgene waarvan ik niets mocht afweten. En om de ene of andere reden vind ik iets dat ik niet mag weten veel interessanter dan ik hoor te doen.

Harry, stop it! Je klinkt zoals een meisje! Hey– Wacht! Noemde ik mezelf in mijn gedachten nu echt Harry? Zonder nadenken?!

Breed grijnzend draaide ik nog eens rond mijn as, hopend dat Marco in mijn gezichtsveld zou opduiken. Maar dat was niet zo. Het enige dat ik opmerkte waren een stel giechelende meiden die ik niet kende, ze stonden een vijftal meter van me vandaan en wierpen om de paar seconden 'stiekeme' blikken op mij.

Ofja, het is maar wat je stiekem noemt…

Ik deed alsof ik er helemaal niets had van gemerkt en draaide we weer om. Ik draaide nog even geïrriteerd met mijn ogen, voordat ik een ongeduldige blik op mijn uurwerk wierp. Ik zuchtte. Over vijf minuten zou de bel al gaan. Komaan Marco.

Een struikelend gedaante viel haast de gang binnen. Hoofdschuddend keek ik toe hoe Marco in sneltempo naar me toe kwam. En terwijl ik dat aanschouwde, hoopte ik uit de grond van mijn hart dat hij overeind zou blijven. Gelukkig had die smeekbede effect.

“Zo…” zei Marco afwachtend toen hij pal voor me stond.

Zijn hoofd zag zo rood als een tomaat. Maar of dat nu kwam omdat hij zich zo hard had moeten haasten, of dat dat een gevolg was van schaamte omdat hij bijna letterlijk binnen gevallen was. Ik had er geen idee van, en ik besloot dat het misschien ook het beste was er niets van te zeggen. Niet als ik wilde dat hij zou instemmen met mijn plan. Het plan dat er voor moest zorgen dat hij aan zelfvertrouwen won.

Eerlijk waar, ik was enorm nieuwsgierig naar zijn reactie. Ik wist dat het hem veel moeite zou kosten, maar ik hoopte écht dat hij de uitdaging aan zou gaan. Want echt, ik was er heel erg zeker van dat het hem zou helpen. Uiteindelijk.

Zijn blik stond nieuwsgierig. Ik kon een grijns amper onderdrukken.

Nee, niet omdat ik hem wilde uitlachen. Helemaal niet. Ik vond het gewoon superleuk dat Marco zo benieuwd was naar het plan dat ik voor hem had.

“Lees dat eens,” zei ik, met mijn arm gebarend naar een affiche die rechts van ons aan de muur hing.

Hij knikte en deed een stap dichter naar de affiche. Tesamen met hem las ik de tekst nog eens door.

‘AANDACHT! 

Voor de afstudeerplechtigheid van de laatstejaars zijn we nog op zoek naar acteurs en sprekers om enkele sketches en toespraken te verzorgen.