Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

14th thing - Barbies overal

---   14th thing   ---   Barbies overal

*De maandag na de paasvakantie - vervolg*

Ik zag, zowel bij Mandy als bij Jenny, een zeker afgrijzen in hun ogen.

Zo leek het in ieder geval toch. Waarschijnlijk vonden ze het niet kunnen dat Marco gewoon bij hen kwam staan. Maar weet je wat? Marco was de enige die ík had gevraagd om naar mij toe te komen. Dus wat mij betreft konden die valse meiden samen de hoogste boom in – alhoewel, dat zou die boom hoogstwaarschijnlijk niet overleven, daarvoor hadden ze beiden te giftige stekels. En vermits zij elkaar zagen als concurrentie en helemaal niet met elkaar omkonden, was ik er zeker van dat ze hun giftigheid tegen elkaar zouden gebruiken.

Mijn blik beef hangen op Marco. Als een schooljongetje van een jaar of zeven dat voor het eerst in zijn leven naar 'de grote school' mocht, zo opgetogen zag hij eruit.

Tot mijn grote ergernis kon ik geen andere reden bedenken dan die barbiepoppen die hier bij ons stonden. Serieus Marco, die meiden verdienen die grijns van oor tot oor niet. Helemaal niet. Ze verdienen zelfs geen blik van je.

Opnieuw bekeek ik Jenny van kop tot teen. En ik moest toegeven; ze was ongelooflijk knap. Eerlijk gezegd zag ze er niet eens uit alsof ze heel erg veel moeite had gedaan om er zo mooi uit te zien. Haar lange zwarte krullen hingen nonchalant over haar schouders. Haar mooi gebruinde huid zag er natuurlijk uit. Volgens mij was ze gewoon gezegend met een prachtig getinte huid, want er was geen enkele gelijkenis te vinden met die oranje gloed die zo kenmerkend was voor een overdreven aantal zonnebank-bezoekjes. Haar saffierblauwe ogen waren licht aangezet met een kohllijntje, net fel genoeg om zichtbaar te zijn. Ik bespeurde ook geen klonters mascara of een teveel aan blush. Haar kleding was casual; een gebleekte blauwgrijze jeans, een pastelgele top met knoopjes en mintgroene All Stars.

Nu ik haar zo van naderbij bekeek; misschien was ze toch niet zo fake als ik eerst had gedacht. Sorry. Ik beken. Boys will be boys.

Maar hoe dan ook, dat maakte niet goed waarom ze zich daarstraks zo rot gedroeg tegenover die meid uit haar groepswerk.

"Heey," haalde Marco's verlegen woorden me uit mijn gedachten.

Ik liet mijn blik nog heel even over Mandy glijden. Een wit, veel te kort jurkje.

Sletterig als je het mij vraagt. Ik snap echt niet hoe je té hard je best kan doen, zodat je het net helemaal verpest.

Ik vroeg me trouwens ook af hoe haar moeder eruitzag. Vreemde gedachtengang? Wel, nee hoor. Ik kan me namelijk niet inbeelden dat mams Gemma zo de deur zou laten uitgaan. Really. Not. Ik stelde me mams haar gezicht voor, de dag dat Gemma zich zo beneden zou vertonen. Onwillekeurig verscheen er een grijns van oor tot oor op mijn gezicht. Mams zou zeker weten aan de grond genageld zijn. Gelukkig zou dat nooit gebeuren. Gemma hield zelf immers niet van dat fake gedoe, hoewel ze heel erg populair was. Ik weet niet hoe ze dat deed, maar ze had van zichzelf een zekere natuurlijke charme waardoor iedereen haar aardig en cool vond. Ik was er stiekem best jaloers op. Eigenlijk jammer dat niemand hier op school haar kende. Doordat ze vier jaar ouder was en altijd naar een andere school was gegaan, wist niemand dat wij broer en zus waren. En doordat ik nooit vrienden had gehad, was ook nog nooit iemand bij mij thuis geweest. Als ik er nu bij nadenk; gelukkig maar. Anders zou mijn plannetje nu wel in het gedrang gaan komen. Gelukkig moest ik me nu dus geen zorgen maken om Marco mee naar huis te nemen. Hij kende Gemma niet. Hij wist niet dat zij de zus was van nerd Marcel. Dus Gemma kon zonder problemen de zus van populaire Harry zijn. Oh wacht, fuck. Gemma weet niet van mijn naamswisseling!

Ik kreeg het ineens wel heel erg warm. Fingers crossed dat Gemma en mijn moeder niet thuis waren als ik thuiskwam.

Ik zag hoe Marco gretig zijn hand uitstak. Mandy leek even haar stekels te gaan opzetten. Een tel lang had ik gedacht dat ze ging vragen wie hij wel niet dacht dat hij was, of iets dergelijks. Maar tot mijn grote verbazing schudde ze hem de hand. Zonder meer. Ze kon het wel niet laten om mij tegelijkertijd nog even poeslief aan te kijken. Ik zuchtte binnensmonds.

Ze kon zich maar beter de moeite besparen. Het was nu niet bepaald een nuttig iets waarmee ze bezig was. Leuk ging ik haar nooit vinden. Over mijn lijk. Echt. Ik viel nog liever ter plekke dood dan dat ik haar aardig zou gaan vinden.

Ook Jenny schudde Marco de hand. Bij haar leek het iets meer van harte.

Of was zij gewoon de betere actrice van de twee? Wie zal het zeggen. Ik ging het hen in ieder geval niet vragen.

We zeiden dat we dringend doormoesten – wat helemaal niet waar was, maar van een leugentje om bestwil is nog nooit iemand naar de hel verbannen, toch?

Toen we bij de fietsenstalling waren, wierp ik een blik over mijn schouder, gewoon om er zeker van te zijn dat die meiden ons niet volgden. Ik zuchtte hoorbaar van opluchting. Marco keek me verbaasd aan.

"Tisser?" vroeg hij, nog steeds breed grijnzend.

Ik draaide opvallend met mijn ogen.

"Die barbiepoppen," antwoordde ik, er vanuit gaande dat hij niet meer uitleg nodig had.

Hij leek even zijn woorden te wikken en te wegen voordat hij weer in staat was geluid te produceren.

"Het is toch geweldig dat ze met je wíllen praten?" vroeg hij schouderophalend.

Niet-begrijpend keek ik hem aan.

Meende hij dat nu echt? Zijn opgetogen gezicht met een grijns van hier tot in Tokio zei me helaas van wel.

Ik besloot niet al te diep in te gaan op zijn vraag.

"Goh, ik weet niet. Ik vind ze raar," draaide ik er een beetje omheen, hopend dat hij niet door zou gaan vragen.

Ik kon toch moeilijk gaan beweren dat ik hen niet mocht? Ik bedoel, ik kende hen zogezegd pas enkele uren. Als ik hen nu al niet zou moeten, zou dat toch wel heel erg oppervlakkig van me zijn, niet? En ik wilde de enige vriend die ik had niet nu al afschrikken met vastgeroeste vooroordelen. 

"Kom, laten we gaan," probeerde ik te vermijden dat hij erover door zou gaan.

En het lukte me. We fietsten naar mijn huis. Heel de weg lang kon ik maar aan één ding denken: alsjeblief, laat er niemand thuis zijn.

____________________

Alweer een late update :( I'm so sorry...

Ik ben met veel te veel dingen tegelijk bezig :$

Toch hoop ik dat jullie blij zijn met dit stukje :)

Vote?   Comment?   Follow?

En jullie mogen natuurlijk ook mijn andere verhalen op dit account checken :p Oké, dankjewel voor de aandacht. En nu ga ik echt zwijgen...

Love you all <3

Bedankt voor alles ^^