Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

12th thing - Eindelijk een vriend?

---   12th thing   ---   Eindelijk een vriend?

*De maandag na de paasvakantie - vervolg*

Pauze. Mijn eerste pauze als Harry.

En wie dacht dat ik in een verloren hoekje zou staan had het helemaal mis. Dat was wat Marcel altijd had gedaan. En dat was wat ik als Harry ook wilde doen: een beetje wennen aan alle veranderingen en van in een hoekje de kat uit de boom kijken. Maar enkele van die giechelende meiden van bij mij in de klas hadden daar anders over beslist.

Om heel eerlijk te zijn vond ik het maar niets. Ik mocht die meiden niet. Helemaal niet. En zij hadden mij ook nooit gemogen. Dus nu moesten ze wat mij betreft ook niet beginnen met vriendelijk zijn.

"Heey Harry," kwam Mandy vrijwel meteen rond me heen draaien.

Ik moest echt moeite doen om een zucht te onderdrukken.

Really. Hoe fake kon je zijn?

Gelukkig merkte ze mijn ergernis niet op en ging ze gewoon enthousiast verder op haar eigen 'Mandy'-way om mijn aandacht te trekken. Ze knipperde overdreven met haar met-mascara-aan-elkaar-geplakte wimpers. Ze gooide haar witgeel-blonde haren flirterig naar achteren.

Ja, je hoort het goed. Witgeel. Arme haren. Wat voor een chemische rommel daar had ingezeten wil ik eigenlijk gewoon niet weten.

"Heey," antwoordde ik beduusd.

Ik mocht mezelf absoluut niet verraden. Ik mócht me niet verspreken. Ik kende hun namen zogezegd niet. Ahnee, want ik had hen nog nooit ontmoet. Huhum.

"Mandy," stak ze enthousiast haar rechterhand naar me uit.

Mijn blik viel op haar nagels. Ik moest mijn best doen om mijn afkeer niet te laten blijken.

Puntige barbieroze nagels met zilveren glittertjes. Onnatuurlijk lang. Fake. Paste perfect bij haar. Eerlijk waar.

Ik keek weer op en haar blik ving de mijne. Vriendelijk. Voor de eerste keer in haar leven schonk ze me een vriendelijke blik. En er zat iets onheilspellends in haar ogen.

Damn.

Opnieuw dat overdreven geknipper met die enge ogen van haar.   

Was ze nu echt bezig met hetgeen wat ik denk waarmee ze bezig was?!

"Als je iemand zoekt die je een beetje rondleidt op je nieuwe school, just let me know, oké," viel ze meteen met de deur in huis.

Na haar voorstel volgde er een vette knipoog. Een niet mis te verstane vette knipoog. Met zoveel zelfvertrouwen dat het haast eng werd, zocht ze dus toenadering.

Snapt ze nu echt niet dat ze helemaal niet zo geweldig is als hoe ze zichzelf blijkbaar zag? Het was me eerlijk waar een raadsel hoe mensen zo vol konden zijn van zichzelf. Maar eigenlijk was ik best ook wel jaloers op hen. Hoe zalig moest het zijn om je zelfvertrouwen niet te hoeven faken maar het gewoon werkelijk te bezitten!

Het bleef even stil. Ik had niet gereageerd op haar voorstel. Eindelijk leek ze in te zien dat ik niet zo enthousiast was als zijzelf.

"Je ziet maar," zei ze nog met een fake big smile.

En daarna droop ze gelukkig af, weer naar de rest van haar giechelende vriendinnetjes.

Ik liet mijn blik het over het schoolplein glijden. Marco.

Hij was iemand die me nooit had gekleineerd, iemand die me nooit ook maar één vuile blik had toegeworpen. Hij had weliswaar ook nooit tegen me gepraat, maar hij had alleszins ook niets verkeerds gedaan. Marco was nu niet bepaald een populair iemand. Hij was best stil enzo. Maar hij zag er normaal uit. Daardoor werd hij niet gepest zoals ik vroeger -ofja, enkele weken geleden, maar ondertussen leek dit al veel langer-, hij werd hooguit wat geplaagd. En als dat gebeurde ging hij daar heel relax mee om.

Misschien kon ik naar hem toe gaan. Hij zou het wel appreciëren dacht ik.

Oké Marcel. Nee! Oké Harry.

Ik haalde diep adem.

Schouders recht. Borst vooruit. Adem in. Adem uit. Blik vooruit, vooral niet naar de grond. Stevig loopje, niet dat onzekere geslenter. Go!

In een zelfzekere houding stak ik het schoolplein over. Ik voelde vele ogen op me branden, maar ik deed mijn uiterste best om ze te negeren.

Ik haalde opgelucht adem toen ik aan de overkant was geraakt, zonder ongelukken.

Marcel zou sowieso gestruikeld zijn of zelfs erger. Maar Harry was dus niet alleen knapper en zelfzekerder, blijkbaar was hij ook handiger.

Marco keek me onthutst aan toen hij leek te beseffen dat ik bij hem halt hield.

Ohja. Juist. Ik was nu blijkbaar 'populair' ofzo, en hij niet.

"Heey," stak ik vriendelijk mijn hand uit, "wie ben jij?"

Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Oprecht dit keer, niet zoals bij Mandy. Zijn ogen lachten mee. Het werkte aanstekelijk, ook ik kon een glimlach niet onderdrukken. Het was fijn praten met hem. Misschien kon hij mijn allereerste vriend ooit worden?

____________________

Opnieuw sorry voor het lange wachten :$ Heb het enorm druk met school momenteel... 

En ondanks dat ik dit deeltje niet zo geweldig vind, hoop ik dat jullie het wel leuk vinden :)

Feedback en/of votes zijn heel erg welkom! DANKJEWEL ;)

Veel liefs, Famke