Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İşlerimi bitirir bitirmez İlhan abinin evinden çıktım ve arabama binip hızlı bir şekilde okula gittim. Çıkış saati yakındı. Zeynep ileride arabasına yaslanmış bekliyordu. Telefonumu alıp Deniz'e mesaj attım. Daha sonra arabadan inip hızlı bir şekilde Zeynep'in yanına doğru gittim. Beni görünce ayağa kalktı. Gözlerini kaçırıyordu. Ellerimi belime koydum.
"Hangi yüzle buradasın sen?"
"Oğlumu bekliyorum."
"Oğlunu mu?" güldüm.. "Hangi oğlundan bahsediyorsun sen? Terk edip gittiğin oğlun mu?"
"Konuşma böyle.. Sen bu kadar acımasız biri olamazsın Kerem. Benim sevdiğim adam bu olamaz." elini yanağıma koydu, kafamı başka yöne doğru çevirdim.
"Senin sevdiğin adam, sevdiği kadını toprağın altına koyarken onunla beraber 5 yıl önce öldü. Oğlun falan da yok. Git işine hadi. O çok sevdiğin, uğruna beni, oğlunu kaybetmeyi göze aldığın işine git." tam döndüm gidiyordum ki sesiyle duraksadım.
"Adı ne?" dediği anda birkaç damla yaş süzüldü yanaklarımdan. Kafamı öne eğdim.. "Ben onun kokusunu hiç çekemedim içime. Kokusu neye benziyor bilemedim. Ellerini tutamadım hiç. Soğuk mudur, sıcak mıdır bilemedim. Soğuksa ısıtamadım.. Her şeyi bırak.. Ben onun yüzünü bile görmedim hiç. Gözleri mesela? Senin aşık olduğum gözlerin gibi yeşil mi? Yoksa benimki gibi kahverengi mi bilemedim. İlk söylediği kelimeyi duyamadım, ilk emeklediği, yürüdüğü anı göremedim. İlk doğum gününde yanında olamadım. Hadi her şeyi geç de.. Ben onun adını bile bilmiyorum. Oğlumun ya.. Onun için canımı vereceğim oğlumun adını bilmiyorum. Tamam ben kötü bir anneyim.. İğrenç biriyim. Bırakıp gittim onu, çok pişmanım.. Ben kötü bir anneyim de, onu bir kere bile görmeye hakkım yok mu Kerem? Hı? Uzaktan da olsa bir kere görsem.. Dünyalar benim olur."
İçim yanıyordu. Dudaklarının arasından dökülen her bir kelime canımı yakıyordu benim. Ona hâlâ deliler gibi aşıktım, ama yıllarca yaşadığım acıyı bir anda unutamazdım. Bir şey söylemeden arabama bindim ve okulun arka kapısına gittim. Deniz'e orada buluşalım diye mesaj atmıştım. Koşarak buraya doğru geldi ve arka tarafa bindi. Yanaklarından öptüm.
"Baba yaa.. Biz yine kimden kaçıyoruz?"
"Aşktan, sevgiden, şefkatten, merhametten.. gün geçtikçe uzaklaşıyoruz. Güzel olan ne kadar duygu varsa yok ediyoruz. Hayır, suç bizde. İdareli kullanmıyoruz ki hiç. E bunların da bir sonu var elbet, tüketiyoruz. Tükeniyoruz. İyi olan ne varsa uzaklaşıyor bizden. Terk edip gidiyor. Öyle biri olmadığımız halde kötü biri olmaya zorluyoruz kendimizi. Aslında bunu kendimiz yapmıyoruz, dünyanın acımasız tarafı bizi buna zorluyor. Gün geçtikçe dünya, daha da yaşanılmaz bir hal alıyor. Dünya böyle oldukça ben de tanıyamıyorum kendimi. Bu ben olamam. Ben bu kadar acımasız, merhametsiz, duygusuz olamam."
