Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gecenin bi saatinde dışarıya fırladım ve gidebileceği yerlere bakmaya başladım. Ama sanırım onu nerede bulabileceğimi biliyordum. Hızlı bir şekilde sahile gittim ve iskeleye çıktım. Biraz ilerlediğimde onu gördüm. Uç tarafında oturuyordu. Yanına gittim ve ben de oturdum. Yine beni tanımayacak diye öyle korkuyordum ki. Elini tuttum, kafasını kaldırıp bana baktı. Gülümsedim.
"Burayı hatırlamışsın.. Burayı hatırladıysan beni de hatırlıyorsundur.. Dimi?"
"Zeynep." o an dünyalar benim oldu. Büyük bir sevinç kapladı içimi. "Sana daha önce de söylemiştim. Aklımı kaybetsem, yine de sen çıkmazsın oradan."
"Biliyordum.." yanağımı göğsüne yaslayıp kollarımı beline doladım. Hasret kaldığım kokusunu doya doya çektim içime. "Beni bırakmayacağını biliyordum. Sen hiç gitmedin zaten, hiç bırakmadın beni. Ne olursa olsun.."
"Seni suçladım. Çok saçmaydı biliyorum. Çok özür dilerim. Böyle iğrenç bir şeyle seni suçlamamam gerekirdi."
"Önemli değil bitanem. Geçti gitti. Sen yeter ki iyi ol."
"Keşke bi 10 yaşındayken falan çıksaydın karşıma be Zeynep. Her şey bu kadar kötüye gitmemişken, hayatımın henüz güzel olduğu zamanlarda tanışsaydık. Hiçbir şey şuanki gibi olmazdı. Sen hayatımın kötüleşmesine izin vermezdin. Her şeyi düzeltirdin."
"10 yaşında mı? Ay yok boşver.. Ben çok çirkinmişim o zamanlar. Kara kuru bir şeymişim." dedim, gülüştük. Daha sonra derin bir iç çekti ve kafasını öne eğdi.
"Bunun üstesinden nasıl geleceğim bilmiyorum. Bunu nasıl atlatırım, atlatabilir miyim bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var. Bundan sonra benden ne sana ne bi başkasına hayır gelmez."
"Konuşma böyle. Her şey düzelecek." yanağından öptüm. "Seni artık götürmem gerek. Merak etmişler."
"Hayır.. Yapma. Orada sen yoksun Zeynep. Üşüyorum ben, çok üşüyorum.."
"İyi olman için.. Anla beni lütfen. Az kaldı, çıkacaksın oradan. Tedavin bitince çok uzaklara gideceğiz. Yepyeni bir hayatımız olacak. Artık bizi üzebilecek kimse kalmadı bitanem. Hepsi hak ettiği yerde.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
