Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zeynep bayılınca hemen onu kucağıma aldım ve arabaya yatırdım. Ben de şoför koltuğuna bindim ve son hız hastaneye sürmeye başladım. Onu sedyeyle alıp bir odaya götürdüler. Ben de koridorda beklemeye başladım. Ona ya da bebeğimize bir zarar gelmesinden öyle çok korkuyordum ki. Düşüncesi bile beni darmaduman etmeye yetti.
Kafamı ellerimin arasına aldım ve bir sağa bir sola yürümeye başladım. O sırada Koray geldi yanıma, ona sarıldım. Beni yatıştırmaya, teselli etmeye çalıştı. İşe yaramayacağını bilsem de dinledim onu. O sırada Zeynep'in sesi koridorda yankılandı. Öyle acı bir sesle bağırdı ki, o an bebeğimizi kaybettiğimizi anladım.. Kapıyı aralayıp ona baktım. Hıçkırarak ağlıyordu. Ne yapacağımı şaşırdım. Yavaş adımlarla yanına yaklaştım.
"Şşş.. Konuşma böyle. Senin bir suçun yok güzelim." dedim dolan gözlerimle saçlarını severek.
"Neden böyle oldu? Neden gitti?"
"Nasip değilmiş be güzelim. Bırakma kendini lütfen." ne diyeceğimi bilemiyordum.
"Onu kucağıma alacaktım, öpüp koklayacaktım. Büyüyecekti, okula gidecekti. Her zaman yanında olacaktım, attığı her adımda koruyacaktım onu. Ama yapamadım. Olmadı. Gitti.. Bebeğim gitti."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O haber yüreğimi delip geçmişti sanki. Ama sakin kalmaya çalışıyordum, üzüntümü Zeynep'e yansıtıp da onu daha fazla üzmek istemiyordum. Düşündüğüm tek şey Zeynep'in iyiliğiydi. Sabaha doğru çıktık hastaneden. Onu kucağıma alıp arabaya bindirdim. Ne yapacağımı, onu nasıl teselli edeceğimi bilmiyordum. Öyle boş gözlerle bakıyordu ki. Ağzını da bıçak açmıyordu.
Bebeğini kaybetmiş biri olarak fazla sakindi ve bu sessizliği beni çok korkutuyordu. Bu olayın onu çok kötü etkilediğinin farkındaydım. Abimden sonra, Zeynep'i bıçaklamasına rağmen affettiği, iyileşmesi için çaba verdiği Eren de Zeynep'in gözleri önünde ölmüştü. Onu bu bataklıktan kurtarabileceğini düşünüyor ve çok istiyordu.
