Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda kendimi, kumsalın üzerindeki bir sandalda yatarken buluyorum. Hemen ayağa kalkıyor ve etrafıma bakınıyorum. Sanki bir şeyden kaçarmış gibi arkama bakarak koşmaya başlıyorum. Nefes alamıyorum.. Bir şey lazım bana, bir ilaç. Kerem.. Benim ilacım Kerem.. Hemen gidiyorum evine, kapıyı hiç tanımadığım birileri açıyor. Soruyorum, 'burada öyle biri yok' diyorlar. Gidebileceği her yere tek tek bakıyorum. Ama yok.. Delirecek gibi oluyorum, koskoca şehirde bir başıma kalıyorum. Kafamı ellerimin arasına alıp sakin olmaya çalışıyorum, ama nafile. Her yer simsiyah.. Bir gecede tüm binaların duvarını siyaha boyamışlar sanki. Boğucu, kasvetli bir hava var. Gökyüzüne bakıyorum, bana biraz olsun huzur verir diye. O da gri, gökyüzü bile gri. Anlam veremiyorum tün bu olanlara. Gözlerimi kapatıp açtığımda birden kendimi bir hastane odasında, deli gömleğinin içinde buluyorum. Avazım çıktığı kadar bağırıyorum 'Kerem' diye, bir sürü sakinleştirici iğne yapıyorlar. Duvarın bir köşesine geçip oturuyorum, tir tir titreyerek..
"Kerem.."
Koray: "Zeynep yeter.. Kendine gel artık. Sayıklayıp durma şu ismi. Yalvarırım ya.. Yıllar geçti, iyileş artık lütfen."
"Kerem nerede? O gelmeden, onu bir kez görmeden iyi olamam ben. Çağırın, gelsin. Hadi!"
Gizem: "Abla.. Kerem kim?" o an kafamı kaldırıp onlara bakıyorum, dalga geçtiklerini sanıyorum ama çok ciddiler. Ayağa kalkıp yanlarına gidiyorum.
"S-se-sev..sev..diği..sevdiğim.. adam. Nerede? Size diyorum.. Konuşsanıza? İyi mi? Bir şey söyleyin bana!"
Koray: "Öyle biri yok Zeynep." ellerimi tutup beni yatağa oturtuyor ve önümde dizlerinin üzerine çöküp konuşmaya başlıyor. "Öyle biri hiç olmadı. Kandırma kendini artık."
"Nas..nasıl.. ya? Ne diyorsun sen Koray! Benim aşık olduğum adam o! Beraber çok güzel günler geçirdik. Çok sevdik birbirimizi. Ben her şeyi mahvettim. Biliyorum, ama o bırakmaz beni bu halde. Gelir yanıma. Söyleyin gelsin.. Ona ihtiyacım olduğunu söyleyin!"
Koray: "Dinle.. Bak Zeynep. Nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama.. Tam 12 senedir buradasın. Doktorlar günden güne durumunun kötüye gittiğini söylüyor, ama sen güçlü kızsın, iyileşeceksin biliyorum. Şu Kerem'i bırak artık."
Gizem: "Koray doğru söylüyor. Kerem diye biri hiç olmadı Zeynep. O senin hayalin. Eren öldüğünde çok kötüydün, iyileşmen için seni buraya getirdik. Buraya her ziyarete gelişimde bana Kerem'le o gün ne yaşadıklarını anlatıyordun. Tabii hepsi bir hayalden öte değildi. Eren'den sonra, kafanda ona benzeyen birini yarattın ve adını Kerem koydun. Bir hayalle yaşayıp durmaktan vazgeç artık abla. Kendini ziyan ettin." ayağa kalktım.
"Yalaan! Yalan söylüyorsunuz bana! Kerem buradaydı, hep yanımdaydı benim! Beni sevdi, çok sevdi! Onun sevgisiyle hayata geri döndüm! İnkar edemezsiniz bunu! Delirmedim ben tamam mı?!"
