Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Operasyondan döndükten sonra dinlenme odasına gidip koltuğa uzandım ve gözlerimi kapadım. Tek isteğim sadece dinlenmekti ve art arda telefonum çaldı. Önce annem, sonra babam, Gizem, Koray, Deniz.. Sanki anlaşmışlar gibi teker teker aradılar ve yarım saatçik boş vaktimi bana çok gördüler. Mutsuz ve uykusuz bir şekilde kalkıp odama gittim. İşlerimi halledip öğle yemeği için kafeteryaya indim. Yiyecek bir şeyler alıp Kerem'in karşısına oturdum.
"Bu surat ne kız? Yine bir şey mi yaptım?"
"Valla bilmiyorum. Bir şey mi yaptın? Bak kendi ağzınla itiraf ettin. Söyle bakayım, ne yaptın bu sefer?"
"Ya yok bir şey yapmadım. Genelde bu surat ifaden, bana trip atarken oluşuyor da."
"Hıı anladım. Yorgunum ya. Şöyle upuzuuun bir tatile çıkmak istiyorum."
"Hadi oradan.. Daha geçen gün tatilde neler olduğunu çok iyi hatırlıyorum ben. Burnumuzdan getirdin. Bir daha senle asla tatile çıkmam." dedi gülerek.
"A-aa beraber gideceğimizi nereden çıkardın? Sanki sana muhtacım ben beyfendi. Alırım oğlumu, mis gibi tatilimi yaparım. Hem sen yokken kafamı da dinlerim biraz oh be."
"Demek öyle Zeynep.. Bunları duyduğum iyi oldu. Dostumu düşmanımı öğreneyim yani ben de." gülüştük. Tam tabağındaki kurabiyeyi alacaktı ki elini tuttum. "Hayırdır? Çok özledin sevgilini herhalde. Dediklerin için pişman mı oldun?
"Ya Kerem.. Şey.. Aşkıım.. Yiyecek misin o kurabiyeyi?"
"Haa senin karın ağrın anlaşıldı." kahkaha attı. "Tamam al bakalım hadi." tabağındaki kurabiyeleri tek tek yemeye başladım. "Yavaş ye yavaş. Boğulacaksın."
~Kerem~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yemeğimizi yemeye devam ederken telsizime bir anons geldi ve hemen dışarıya çıkıp ekip minibüsüne bindik. Silahımı doldurdum. Zeynep biraz kötü görünüyordu, beti benzi solmuştu, onun arabada kalmasını istedim ama dinlemedi beni. Hızlı bir şekilde olay yerine intikal ettik. Kocaman bir depo vardı ileride. Yürüyerek oraya doğru yaklaşmaya başladık. Zeynep'in komutlarıyla beraber kapıyı kırdım ve içeriye girdik. Bizi gördükleri anda silahlarını çıkarıp ateş etmeye başladılar. Bir kolonun arkasına geçtim, büyük bir çatışmanın ortasında kalmıştık bir anda. Gözüm sürekli Zeynep'teydi.
