Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafamı arkamdaki duvara sertçe vurarak beynimi uyuşturmaya çalışıyordum. Düşünmek istemiyordum artık. Düşündükçe kayboluyordum, nefes alamıyordum. Düşüncelerin içinden sıyrılamıyordum bir türlü. Yalan.. Şu hayatta affedemeyeceğim tek şeydi. Hayatım boyunca karşıma ilk defa hiç tereddüt etmeden güvenebileceğim biri çıkmıştı, daha doğrusu ben öyle sanıyordum. Meğerse her şey bir yalanmış. Ama kızamıyorum ona, canı sağolsun.. O iyi olsun da gerisi önemli değil diyorum. Bana değerli bir şey öğretmişti sonuçta. Bir kere daha kimseye güvenilmeyeceğini acı bir şekilde olsa da öğretmişti..
"Nasılsın?" dedi Koray içeriye girerek, yanıma oturdu. Soru çok komik gelmişti, güldüm ve kafamı geriye yasladım.
"Dibe vurmuş gibi.." teselli edercesine elini bacağıma koydu. "Ne zaman çıkaracaksınız beni buradan?"
"Böyle giderse çıkman zor görünüyor Kerem. Gözaltı süren henüz bitmedi. Silahta parmak izinin olmadığı, birinin suçu üstüne atmak için yaptığı kanıtlandı. Ama ifaden çelişkili. Bugün bir sorgun daha olacak. Ona göre mahkemeye çıkacaksın ya da serbest bırakılacaksın. Ne olursun her şeyi doğru düzgün anlat."
"Hatırlıyor musun.. Küçükken oyun oynadığımızda üçümüz eninde sonunda kavga ederdik hep. Dayanamayıp en fazla 5 dakika sonra abim gelirdi, ilk o uzatırdı elini. Barışıverirdik hemen, sanki hiçbir şey olmamış gibi. Ben o günlere dönmek istiyorum. Keşke çıksa bir yerlerden, gelse yıllar sonra, şaka yaptım dese. Hiç kızmam ona, bir daha asla kavga etmem. Üvey abim olsa da ben onu çok sevdim Koray. Bana öyle değerli şeyler öğretti ki. Sırf babam yüzünden burada olmak, abimi öldürmekle suçlanmak çok koyuyor."
"Özür dilerim kardeşim. Abimi senin öldürdüğünü düşündüğüm için çok özür dilerim. Ben gideyim artık, biraz işim var. Kerem.. Bir şey diyeceğim sana. Zeynep'e fazla kızma olur mu? Oturun, konuşun.. O da böyle olsun istemezdi. Babam başka çare bırakmadı kıza. Meslekten atılmasıyla tehdit edildi. Sonuçta ona bir görev verildi. Zeynep mesleğine aşık biri. Gözü kara, cesur, zeki, istekli.. Mesleği için yapamayacağı şey yok. Kolay şeyler yaşamadınız biliyorum ama ona bir şans daha ver."
"Ben artık onun için parmağımı bile kıpırdatmam Koray.. Benim için öyle biri yok artık. Öldü.
Koray gittikten sonra ben de ayağa kalktım. Bir sağa bir sola yürüyordum. Kafamı ellerimin arasına aldım, burada kalmaya tahammül edemiyordum artık. 4 duvarın arasında sıkışıp kalmıştım. O sırada aklıma bir şey geldi. Demir parmaklıkları tuttum. Belki o buralara dokunmuştur diye sevdim, sanki elini tutuyormuş gibi.. Gülümsedim.
**
~Zeynep~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
