Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi sımsıkı kapatıp içimden 5'e kadar saydım. Böyle yaptığımda hayali gözümün önünden kaybolup gidiyordu. Bu sefer kaybolmamasını dileyerek açtım gözlerimi. Zeynep.. oradaydı. Karşımdaydı. Elimi yüzüne doğru uzatıp parmaklarımı yanağına değdirdim. Kanlı canlı karşımdaydı işte. Yaşıyordu.. O an dünyadaki en mutlu adam olmuştum ben. Ama bir yandan da en öfkeli adam da bendim. Öyle karmaşık bir durumun içindeydim ki. Evet.. Yaşıyor olmasını çok istiyordum ama büyük bir gerçek, tokat gibi çarpıyordu yüzüme. Beni yıllarca bir yalanın içinde yaşatmıştı.
"A-a-ama-ama.. Ama sen öldün.. Öldün Zeynep. Ben seni kendi ellerimle koydum toprağın altına. Nasıl ya? Nasıl.. Neredeydin?"
"Özlemedin mi beni Kerem? Sarılmayacak mısın bana? Hadi bırak silahını." bana doğru birkaç adım attı.
"Yaklaşma! Sakın! Dur! Sakın yaklaşma bana! Be-be-ben.. Ben öldün sandım. Yıllarca.. Beni kandırdın. Yine yalan söyledin sen bana!"
"Anlatacağım bitanem.. Lütfen.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi dizlerimin üzerine attım. O da karşıma oturup sarıldı boynuma. Ben de o an her şeyi bir kenara bıraktım, bana yalan söylemesini, yıllarca ortalıktan kaybolmasını her şeyi bir süreliğine silip attım aklımdan. Silahı yere atıp sımsıkı sarıldım ona. Tüm gücümle, kaburga kemiklerini kırarcasına sarıldım. Dile kolay tam 5 yıl.. Ona sarılamadığım her günün acısını çıkarıyordum. Zeynep'im.. Her şeyim.. Aşık olduğum kadına sarılıyordum.
Bu muazzam bir duyguydu. Dizlerim titriyordu resmen, heyecandan dilim tutulmuştu. Kalbim patlayacakmış gibi atıyordu. En güzel rüyamla eş değerdi bu an. Hücrelerim nefes almaya başladı, ciğerlerim nefes almaya başladı. Burnum koku alıyordu, gözlerim görüyordu. Yeniden yaşamaya başlamıştım. Normal bir insan gibi hissediyordum. İçimde tek bir tane bile çiçek olmayan kocaman bahçede renk renk çiçekler açmıştı şimdi.
"Bakayım sana." yüzünü avuçlarımın arasına alıp gözyaşlarını sildim. "H-hâ-hâlâ aynısın. Hâlâ çok güzelsin, ilk günkü gibi." o da benim gözyaşlarımı silmeye çalışıyordu.
