Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzüme vuran güneşle beraber musmutlu bir şekilde açtım gözlerimi. Uyanır uyanmaz karşımda ilk olarak Kerem'i görmek kadar güzel bir şey yoktu. O da çoktan uyanmış, beni izliyormuş.. Uzun bir süre hiç konuşmadan birbirimizin gözlerinin içine baktık. Daha fazla dayanamayıp kurt gibi aç olduğumu söyledim, gülüştük. Ayağa kalkıp üstümü giyindim, aşağıya inip beraber kahvaltı hazırladık havuzun kenarındaki masaya. Kendimi daha önce hiç bu kadar enerjik hissetmemiştim. Yeni evlenmiş, çiçeği burnunda çiftler gibiydik..
"B-bi-bir dakika! Az önce ne dedim ben? Yeni evlenmiş çift mi?"
"Kim be? Biz mi? Vay.. Allah söyletti heralde." dedi gülerek, yanağımı okşadı.
"İş.. İşe gitmem lazım benim."
"Dur bakayım.. Zeynep terledin mi sen? Betin benzin atmış. Yoksa evlilik fobin falan mı var senin?" kahkaha attı.
"Ya Kereeem.. Geç kalıyorum sevgilim. Hadi ben gideyim artık."
"Tamam tamam, daha fazla gitmeyeyim üstüne. Ben bırakacağım seni."
"Şey.. Durumları biliyorsun."
"Umurumda değil, sevgilimi iş yerine bırakacağım mesai bitince de ben alacağım. Buna kimse karışamaz. Hem ben de babamla konuşsam iyi olacak. Ona söyleyecek birkaç şeyim var."
~Kerem~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahvaltımızı keyifli bir şekilde yaptıktan sonra beraber dışarıya çıkıp emniyete gittik. Zeynep toplantı odasına girdi, ben de babamın odasının önünde oturuyordum. İşi varmış, almadı beni içeriye. Biliyordum, işi yoktu ve bana bir saniyesini bile ayırmayacaktı. Ama olsun.. İnat ettim, beklemeye devam ettim. Dakikalar, saatler geçiyordu. Ben artık bu durumdan sıyrılmak istiyordum. Kendimle, vicdanımla verdiğim iç savaşımın bir son bulmasını istiyordum. Bu da anca babamın beni affetmesi, suçumun olmadığına inanmasıyla olacaktı. Hoş.. Abim hiçbir zaman dönmeyecekti yanımıza, ne yaparsam yapayım, intikamını da alsam hiçbir işe yaramayacaktı biliyorum.
