Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi yavaşça aralıyorum ve uzunca bir süre tavana bakakalıyorum. Elimi, kolumu kaldıracak halim yok. Öyle yorgunum ki. Anlam veremiyorum, bir çocuk bu kadar yorgun olur mu hiç? Kafamı kaldırıp baktığımda ellerimin kocaman olduğunu fark ediyorum, baya da uzamışım. Ayağa kalkıyorum ve aynaya bakıyorum. Kocaman bir adam olmuşum. Sakallarım bile çıkmış. İyice inceliyorum yüzümü. Hayran olduğum adama; babama benziyorum. Tıpatıp aynısıyım desem yalan olmaz. Büyümek hoşuma gidiyor da, bir gece de bu kadar büyür mü insan? Şaşırıp kalıyorum.. Büyümeyi hep merak ederdim ya. Sanırım büyüdüm anne.
Odamdan çıkıp her yere bakıyorum. Ne annem, ne babam yok.. Gitmişler, yine işleri çıktı heralde. Onların hep işi vardı zaten. Bir gün bile doğru düzgün göremedim yüzlerini. İşlerini, benden daha çok önemsediler hep.. Başkaları iyi olsun diye bazı zamanlar beni umursamadılar bile.. Yine kocaman evde tek başıma kalmışım. Küçükken tek başıma kaldığımda ağlardım hep. Şimdi ise ağlamıyorum, korkmuyorum. Sanırım büyüdüm anne.
Böyle bir şey mi yani büyümek? Hiç böyle hayal etmemiştim ki ben. Büyüyünce her şey çok güzel olacaktı, her şeyi yapmaya gücüm olacaktı. Hep mutlu olacaktım, sonuçta büyüğüm. Ama şu an içimde öyle bir korku var ki. Takvime bakıyorum.. 2037 yılını gösteriyor. Etraf öyle karanlık ki. Korkutucu sesler geliyor. Korkuyorum anne. Neredesin? Sarıl bana. Korktuğumda sarılırdın hep, şimdi niye sarılmıyorsun? Sanırım büyüdüm anne.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne yapacağımı bilemiyorum. Aklıma tek bir şey geliyor. Hemen dışarıya atıyorum kendimi. Soğuk, kasvetli bir hava var. Bir şeyler boğazımı sıkıyor sanki. Annemi arıyorum, her yere bakıyorum. Baya yol gidiyorum ve ayağım bir mezar taşına takılıyor. Yere düşüyorum. Kafamı kaldırıp baktığımda mezar taşının üzerinde Zeynep Sayer yazdığını fark ediyorum. Dünyam başıma yıkılıyor. 20 yıl geçmiş annemin ölümü üzerinden.
"Hadi kalk." diyor bir ses. "Acele etmezsen, daha çok mezar göreceksin." kafamı kaldırdığımda Eren amcamı görüyorum. Yüzünü bir kez bile göremediğim, sadece fotoğraflardan tanıdığım amcam elini uzatıyor bana. Tutup ayağa kalkıyorum. Gülümseyerek yanağımı seviyor. "Kocaman adam olmuşsun."
