Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Akşam emniyetten çıkar çıkmaz Kerem'in evine gitmiştim. O gelmeden hızlı bir şekilde akşam yemeği hazırladım. Çok özenmiştim.. Salondaki koltuğa oturup beklemeye başladım. Saat geç olmuştu ve telefonu kapalıydı. Gelmeyince epey meraklandım. Önce Koray'ı, daha sonra birkaç arkadaşını aradım. Hepsi de gereksiz kuruntu yaptığımı söyleyip umursamadılar. Aklıma bin bir türlü şey geliyordu. Umarım gereksiz kuruntu yapıyorumdur diyerek koltuğa uzandım. Gözüm saatteydi. Her dakika başı kapı çalacak mı diye beklerken uyuyakalmışım. Gözlerimi tekrar açtığımda ise hava aydınlıktı. Başım çatlayacak gibi ağrıyordu, elimi alnıma koydum. Antreden gelen seslerle beraber kafamı kapıya doğru çevirdim. Kerem gelmişti ve zar zor yürüyordu. Hemen ayağa fırlayıp yanına gittim.
"Kereem? Ne oldu sana böyle? Kim yaptı bunu sana sevgilim?"
"Hiiç.. Önemli bir şey yok güzelim. Arkadaşlarla küçük bir oyun oynadık sadece." dedi gülerek.
"Ya nasıl önemli bir şey yok? Yüzünün haline bak bi.. Paramparça olmuş ya. Offf.. Başını derde sokmadan duramıyorsun değil mi?"
"Yok valla. İçim hiç rahat etmiyor bir gün olaysız geçerse. İlla böyle bir aksiyon olacak."
"Gel.. Gel otur şöyle. Ben de Gizem'i arayayım hemen."
"Ya boşver güzelim. Arama kimseyi falan. İyiyim ben.. Gerçekten. Sen yanımda ol yeter." ona fark ettirmeden Gizem'e mesaj atıp buraya çağırdım.
"Of ya.. Yüzüne baktıkça içim acıyor. Kerem ben senin ayağın minicik bir taşa takılırsa diye ödüm kopuyor, senin şu haline bak.. Lütfen dikkat et kendine ya. Yalvarırım.. Zor bir şey istemiyorum. Beladan uzak dur sadece."
"Bitanem benim.. Ben uzak durmaya çalıştıkça bela beni çekiyor. Ne yapabilirim ki? Korkma.. Bana bir şey olmaz." dedi yanağımı severek.
"Nasıl korkmayayım? Sen her gün böyle mi geleceksin yani eve? Bunun düşüncesi bile korkutuyor beni. Şu İlhan mıdır nedir ondan uzak dur lütfen.. O senin başına daha çok iş açacak eminim."
Bir süre sonra kapı çaldı. Hemen ayağa kalkıp kapıyı açtım, Gizem gelmişti. Kerem'i muayene edip yüzündeki yaralara pansuman yaptı. Onu böyle görmeye dayanamıyordum. Daha sonra koluna bakıp birkaç ilaç yazdı.
Gizem: "Birkaç gün yüzüne, özellikle de gözüne en ufak bir darbe bile almamaya çalış. Verdiğim ilaçları kullanırsan iyi olur, hemen iyileşir yaralar. Bir de kolunda birkaç ufak tefek çatlak var. Ters bir hareket yapma enişteciğim, anlaştık mı?"
"Sen şimdi Kerem'in bu anlattıklarını dinleyeceğini mi sandın Gizem'cim?" dedim gülerek.
Kerem: "Dinledim tabii.. Iıı ne demiştin? Hah hatırladım. Aynen ya.. Bir ara toplanıp pikniğe gidelim."
