Bir ZeyKer hikayesi...
~Yüzünüzü güneşe çevirirseniz, gölgelerin karanlığını göremezsiniz.~
Akademiyi birincilikle bitirip hayatını mesleğe adamış genç bir kadın.. Hayatı boyunca yaşadığı, gördüğü, deneyimlediği şeyler ona kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günlerdir doğru düzgün bir şey yemiyordum. Kahvaltı için her zaman gittiğim cafelerden birine gittim. Tam oturacaktım ki ilerideki masada oturan Kerem'i gördüm ve duraksadım. Yanında bir kadın vardı. Beni görmüş gibi inadına yaparcasına elini tuttu. Ona kızamazdım. Ne bekliyordum ki zaten? Ben yapmıştım.. Ben uzaklaştırmıştım onu kendimden.
Kerem'in beni mutlu edeceğini, güldürebileceğini, bana iyi geleceğini, sıkıntılarımı geçireceğini, dertlerimi unutturacağını düşünmüştüm. Onu gördüğümden bu yana onun hakkında düşündüklerim tam olarak buydu. Ama yanılmışım.. Zamanla benim en büyük dertlerimden biri haline gelivermişti. Ben ondan başka hiçbir şey düşünemiyordum artık. Ve acı çekiyordum. Her ne kadar bana neden böyle davrandığını bilmiyormuş gibi yapsam da benim yüzümden böyle olmuştu. İstemeyerek de olsa onu kendimden uzaklaştırmak zorunda kalmıştım. Neden böyle olduk diye üzülmeye de hakkım yoktu. Her güzel şey de bir gün bitmez miydi zaten? Ya şimdi ya sonra.. Elbet bir gün..
"Müdürün dediği dosyayı balistiğe gönderdin mi Koray?"
"Ohooo.. Zeynep aklın nerede senin ya? Az önce kendi ellerinle götürüp verdin ya. Bana bak.. İyi misin sen?"
"İyiyim, neden iyi olmayayım ki?" dedim gülerek.
"Valla gözlerin pek öyle demiyor. Ne oldu bakayım? Bana anlatabileceğini biliyorsun."
"Bir şey yok ki Koray.. Her zamanki halim bu işte. Hayatım arabesk albümüne döndü benim."
"Akşam bir şeyler yapalım mı? İyi gelir."
"Siz takılın Gizem'le ya.. Beni boşverin. Hem benim daha güzel bir planım var. Ben eve gidip mal gibi yatıcam yatağa, tavana bakıcam boş boş."
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda yaptığım ilk şey kocaman bir of çekmek oldu. Başımdaki dertler öyle fazla ve öyle ağırdı ki artık kafamı kaldıracak gücü bulamıyordum kendimde. Uzun bir süre boş boş tavana baktıktan sonra yatağın kenarına oturdum. Başucumda duran günlüğe alıp baktım. Her zaman olduğu gibi dün akşam da hislerimi tam olarak aktaramamıştım kağıda. Hep böyle oluyordu. Akşamları yatağıma uzanıp defterimi elime alıyor ve neler yaptığımı, neler hissettiğimi yazıyordum. Ama her şeyi yazamıyordum. Yarım yamalaktı sayfalar. Çünkü bazı şeyler anlatabileceğimden çok daha ağır, çok daha kırıcıydı.
