GİRDAP

47.Bölüm:"Yine Yeniden"

"Evlenmeyi kabul ediyor musun?"
adamın söylediği kelimeler beynimdeki boş duvarlarda birbirine zikzak şekilde vurup tekrar bana geliyordu.
Boş gözlerle evlendirme memuruna bakar gibi.Sinra yanımda olması gereken adamın hayalini kurdum.Uzaklardan bir parmak çıtlatması hipnoz olmuş gözlerimi derin kuyulardan çıkardı.

"Atakan"diyerek fısıldadım.Sanki yanımda olması gereken o değilmiş gubi.Sanki şaşırmışım gibi.Ne çabbuk bağlanmıştım ne ara düşmüştüm aşkın korunmasız kollarına..

Kendimi ne çabuk teslim etmiştim.Aciz bi kadından geriye kalan parçalardı.Yapboz tamamlanmışmıydı.
Çıktığım yol gerçek yada hayalmiydi.Neydi beni bu masaya oturtan.Hayır deyip kalkmam gerekiyormuydu.

Yada geriye bakmadan kimseyi umursamadan tıpkı annemin beni bıraktığı gibi.Ama benimki daha acımasız daha gaddar.

O beni öyle bırakmamıştı.Babam gibi demeliydim aslında doğrumuydu burada şuanda istemediğim biriyle evlenmek.

Birazdan kapıdan biri girip "Hayır"deyip kükreyecekmiydi.

Sanmıyorum diye bi ses yükseldi yüreğimden gökyüzüne.Kuşlar ağaçlar sanki daha bi itaatkar daha bir aciz daha bir düşkün ve kırgın.
Sanki kalbimin kırıntıları yerlerde rüzgarla birleşmişti.

Daha bir aciz daha bir kırık..

Gözlerimi Atakan 'ın gözleriyle birleştirdim.Beni buna zorlama dermişcesine yalvarır halde

Kolumu dürttü yeterliydi bu kadar naza çektiğim.

Tok bir sesle "evet" dedim. Küçük şiddette ve samimiyetsiz alkış.Gülümsetir seviyedeydi.O adam da oradaydı.Ateş'in hayatını bitiren adam.Seçkinle iş birliği yapan hayır o bunu haketmiyordu.Ozan ve Ateş'in kardeş olduğunu bile bile oturuyordu.Söylememişti banada nasip olmamıştı.

Ne kadar sürek geçecekti.Bu üzıntülerimin toprağa karışması için.
İçimden söküp almışlardı benliğimi.

Tekrar ciddi bir ses tonu yayıldı salonda.
"Evet" daha bir yükses daha bir emin.

Attığımız imzalar ölüm fermanı gibiydi yanlış kişiyle doğru yerde.

Adalet pençelerini bu sefer sert saplamıştı sırtıma.Yutkundum daha doğrusu yutkunmaya çalıştım.
Acının en temiz halini hissetmeye çalıştım negesimin kalbimi ve bedenimi zorladığı anlarda ellerimi gelinliğin üzerinde ovuşturdum.
Parmaklarımı hissetmiyordum.

Ayağa kalktık. " Gelini öpebilirsin"
Dedi memur elindeki defteri kapatırken.

Atakan bana doğru bir adım attı.Alnıma ıslak dudaklarıyla bir öpücük kondurdu.Gözyaşım dudaklarımla birleşirken.

Mutluluk gözyaşını tadamasamda gözyaşıydı işte.

Dudaklarımı gözyaşımın tadina bakacak kadar bastırabilmiştim.Gülümsedim birazdaha inatçı birşekilde memurun elini sıkarken.

Atakan gözlerini devirdi ve parmaklarını parmaklarıma geçirdi bunu başarabilmişti sonunda istediği buydu olmasö gereken üzülen veya mutlu olan onun için önemli değildi.Resmi olarak evliydik artık.Kalbimin atışları artıyordu giderken.

Elimdeki çiceği atmam gerekiyordu.Arkamda toplanan insanlara sırtımı dönmüştüm.İstemsizce ellerimden kayıp gitti çicek.

Bir kahaha yükseldi.Atakanın kardeşinin elleri arasında çicek sallanıp duruyordu.
Arkadaşlarıyla gülüşleri daha bir baskındı artık.

Hasret sancımla arabaya binmeyi yeğlemiştim.Ateş'in gizlenmiş gözleri arasında.

Sadece bakıyordu.Neden dercesine ellerinı sıktığını aramızdaki mesafeye karşın görebiliyordum.Bana doğru gelmeye başladığında elimi havaya kaldırdım.
Gelmemeliydi artık ben evlenmiştim.

*******
Meleklerim bundan sonra kısa kısa ama sık aralıklarla paylaşıcam öpüldünüz😍