Battered Wife

Chapter 19

Bukas na ang kaarawan ni Anthon, may binili ako para sa kanya. I just hope na magugustuhan niya. Hindi naman ito kamahalan talaga, 'yung ma-aaford niya talaga. Pero atleast ako galling talaga sa puso na ibibigay ko 'to sa kanya.

"Ano ba'ng ginagawa mo sa bahay ha? Palagi nalang iba-iba ang kurtina! Hindi pang dekoraston 'tong bahay ko tandaan mo 'yan!"

Yumuko nalang ako. Akala ko pa naman na mas gusto niya ang iba-ibang kurtina. Iniiba koi to every week para sa kanya pero mukhang ayaw pala niya. "Sige last na 'to."

Napa "Tss" lang siya. Pagod na naman 'to. E Sunday naman ngayon ah atsaka hindi siya pumasok kahapon so dapat hindi siya pagod ngayon.

"Anthon kumain ka na." tanghali na pero hindi pa din siya kumakain. Ano ba'ng problema nito sa buhay? Parang anlaki ng pinapasan sa mundo.

"Bakit? Masarap baa ng niluto mo? Para akong aso na binibigyan ng kung an-anong pagkaing hindi ko naman gusto kainin."

"Tikman mo nalang Anthon."

Pumunta siya sa kusina at kumain, nagulat nga ako dahil hindi siya nagsalita. Baka nagustuhan niya o kaya ay gutom lang talaga siya. Minsan talaga naiisip ko kung may deperensya siya sa utak at nagiging bipolar.

"Tapos na ako. Hugasan mo na ang mga plato. Aalis ako. Bukas na ako uuwi."

Bukas?

E kaarawan niya bukas ah, dapat dito lang siya sa bahay. Baka sa susunod na araw pa siya uuwi, may regalo pa naman ako sa kanya.

Aakyat n asana siya pero nagsalita ako. "Uuwi ka naman bukas diba?"

Hindi siya humarap pero nagsalita pa rin siya. "Ano ba'ng pakialam mo? Katulong kita hindi imbestigador. Kung maka tanong ka, akala mo e kaano-ano kita." Nagpatuloy na siya sa pag-akyat.

Pinagpatuloy ko na din ang pangungurtina. Sana naman e bumalik siya bukas dahil gusto ko talagang ibigay itong regalo ko. Last year kase e hindi ako nakabigay sa kanya dahil kapos ako sa pera. Anthon, kahit bukas lang e sana ma-appreciate mo itong binili ko para sa'yo.

Maya-maya pa e bumaba na si Anthon.

"'Wag mo akong ite-text. Busy ako sa trabaho. May aasikasuhin ako. Dito ka lang."

Umalis na siya ng bahay.

Pinagmasdan ko siya na unti-unting nawala sa paningin ko.

"I hope you can love me as much as the emotions you have before."

And my tears just fell.