Battered Wife

Chapter 47

Everybody leaves, so am I. it's been twenty-one days since huling nagkausap kami ni Jake. Ilang araw na din akong nahihilo at nasusuka. Siguro dahil sa palagi akong pagod at everyday akong nagta-travel.

Aalis ako.

I am going to Singapore. Dun muna ako mags-stay. Alam ko na para akong bata na tinatakbuhan ang mga problema pero talagang nasasaktan lang ako sa mga nangyayari sa paligid ko kaya ganun. Nagpalit ako ng number. Ang assistants ko lang sa shop ang nakakaalam. I also gave Trixie's number to them para sila 'yung mag-communicate about sa shop ko. Wala na akong balita kay Jakr o kay Anthon. Wala akong planong kausapin sila. Siguro going away to a place where I don't know anyone is better than staying with people who stabs me at my back. I looked at mt condo. Mga ilang buwan din akong mawawala. Dumapo ang mata ko sa orasan, alas singko na ng hapon, alas syete ang flight ko kaya sinarado ko na ng tuluyan ang pinto. Maraming mga bagay ang nagbago since nung kinausap ko si Jake, minsan nalang akong ngumiti at munsan nalang akong tumawa. Nag-drive na ako papuntang airport. Nahihilo na naman ako. Hininto ko muna sandali ang sasakyan at kinuha ang paper bag ko atsaka sumuka. Sa Singapore nalang ako magpapa check-up. I started to drive again. Wala nang rason para mag-stay dito sa Pilipinas. People are always bringing me down. Ayoko na. I've had enough of dramas going on around here. Magpapakalayo muna ako. Sumalubong sa akin si Anna, assistant ko. Ibinilin ko sa kanya ang sasakyan ko. I got every thing that I need sa sasakyan at ready na akong pumasok.

"Mag-ingat ka mam."

I smiled at her.

"Thank you.

Ilang minuto nalang at lilipad na ang erplano na sinasakyan ko. Nakakadismaya ang mga ginawa ni Jake na panloloko sa akin. Sobrang nasaktan ako to the point na I don't want to see him again anymore. Alam ko naman na may mga rason siya, pero hindi sapat ang mga 'yun para tratuhin ako ng ganito. Alam niya na binigay ko ang pagtiitwala ko sa kanya. I heard na lilipad na ang eroplano. I just slept sa buong byahe.

"Welcome to Singapore." 'Yun ang bumati sa akin, nandtio si Stacey, kaibigan ko. Sa kanya muna ako maninirahan. Mabait din 'tong isang 'to. Kaso nga lang matandang dalaga kase may trust issues especially to boys. She smiled at me.

I smiled back. "Pagod talaga Stacey. Nahihilo na naman ako. Remember when I told you na palagi akong nahiihli nung nasa Pilipinas pa lang ako? Parang hindi pa din nawawala e." twenty-one days na mula nung huli kaming nagka-usap ni Jake, ang bilis ng panahon. Parang kailang lang trinato ko siyang kapatid ko tapos ngayon parang malaking kaaway ko siya. Nalulungkot ako sa tuwing naaalala ko ang mga panahong mahal ko siya bilang kapatid. "Ewan ko ba kung normal pa ba 'to pero masakit talaga ang ulo ko palagi tapos parang gusto ko'ng matulog buong hapon."

"You don't realize it, don't you?" huh? Ano ba'ng pinagsasabi niya? Parang hindi ko nagustuhan ang tono ng pananalita ni Stacey.

"What?"

She heaved a sigh and faced me. "You are pregnant, I think."