Stumble & Fall

Chapter 10

TEN:

Kinabukasan, kung saan-saan pa kami nakarating sa paglalakwatsa na magkakasama. Hindi lang basta bakasyon ang ginawa namin dahil ang pinakaimportanteng ginawa namin sa mga dumaang araw na ito ay pagbuo ng masayang memories na siguradong magiging baon namin bago man lang kami maghiwa-hiwalay.

Hapon na ng maisipan naming umuwi ng kaniya-kanyang bahay. At dahil iisang ruta lang ang dadaanan namin ni Reid, kaming dalawa ang magkasabay na umuwi.

Madilim na nang marating na namin ang bahay ko. "Thanks for the ride Reid." Pagpapasalamat ko habang inaalis ang seatbelt.

"Anyway Sizz. Alam kong hindi na tayo madalas magkikita sasusunod na pasukan. Pero pwede mo pa rin akong tawagan kahit anong oras na gustuhin mo. Tayo na lang dalawa ang maiiwan dito, kaya let's keep in touch lalo na't ako na lang 'tong matatakbuhan mo."

That made me smile. Wala talaga akong masasabi pagdating sa pagiging mabuti at maaasahang kaibigan nito. Kahit malungkot na isiping mawawala na ang tatlo, nakakaginhawa naman sa pakiramdam na maiiwan kong kasama si Reid kahit pa hindi magiging madalas ang pagkikita namin.

"Thanks, Reid." Di ko na napigilang hindi yakapin si Reid. Gusto ko pa nga sanang habaan kaso ayoko namang mag-isip ito ng kung ano. "Bye. See you again."

"See you tomorrow.."

Natigilan ako sa aktong paglabas ng kotse nang narinig ko ang eksaktong sinabi ni Reid.

"Tomorrow?" pag-uulit ko para itama ang pagkakamali nito. Wala akong natatandaang may napag-usapan kaming magkikita bukas.

"Yeah. Kita tayong dalawa bukas. Sunduin na lang kita dito before lunch?"

Kinabahan ako agad. Did I hear it right? Me and him? Kami lang dalawa? Date ba 'to?

"Why? Anong meron?" pasimpleng tanong ko. Deep inside I'm screaming Yes!

"Malalaman mo din. So, tomorrow?" muling tanong nito na hinhintay ang sagot ko bago buhayin muli ang makina.

"Okay." Simpleng saad ko kahit ang totoo kinkilig ako. Hindi na ako makapaghintay na pumasok ng bahay diretso sa kwarto ko para tumalon-talon at tumili ng walang humpay.

"Good. So I'll just pick you up tomorrow." Tuluyan na nitong binuhay ang makina kasabay ng pagbaba ko paalis ng kotse. "Bye, Sizz."

Pagkaalis na pagkaalis ni Reid, hindi na nakapaghintay pa ang tili ko na nailabas ko agad na walang pumipigil.

Ito ang pinaka-exciting na naramdaman ko. Hindi ako mapakali. Hindi ko 'to inaasahan. Hindi ako makapaniwala. At mukhang hindi ako makakatulog.

Hindi pa man ako nakakapasok ng bahay, hinablot ko ang phone ko sa bag at mabilis kong tinawagan si Megan.

"Meg!" hindi ko makontrol ang boses ko na napapalakas na pala. Pinilit ko munang magpakanormal. "Lalabas kami ni Reid tomorrow!"

"So? Tumawag ka ba para itanong kung sasama ako? Kasi may gagawin ako. Kaya sorry talaga kasi—"

"No!" muling napasigaw ako. "Hindi ka talaga kasama. Hindi mo ba maintindihan kung bakit ako tumawag... LALABAS kami ni REID tomorrow. Kaming DALAWA lang. Niyaya niya ako kanina lang." tumigil ako ng ilang sandali para huminga ng malalim. "Ano sa tingin mo? Why did he ask me out?"

"What?! Really?!" sigaw ni Megan sa kabilang linya ng makuha ang buong ideya. "Ano bang eksaktong sinabi niya sa'yo? Bakit ka ba niya niyaya? And to think na kayong dalawa lang at walang kinalaman ang barkada."

"Basta bukas na lang niya daw sasabihin sa'kin... Meg, what does it mean?"

"OH SHIT!" halos mabingi ako sa muling sigaw ni Megan. "Wow, Sizz. Ibig sabihin lang niyan masusungkit mo na ang bituin mo.