Lucky Me (COMPLETED)

CHAPTER 56

CHAPTER 56

KENNETH'S POV


"W-What?" Napatayo ako sa kinauupuan ko dahil sa sinabi niya. Ramdam na ramdam kong nangatal ang pang ibabang labi ko.

"Don't what what me Kenneth." Pagtataray niya pa at talagang seryoso siya sa sinasabi niya.

"No, that's ridiculous!" padabog akong umupo sa tabi niya.

'Nababaliw na ba siya o pinagti-tripan niya na naman ako tulad ng lagi niyang ginagawa?'

"Wala talaga sigurado ka?" hamon niya at sarkastikong ngumiti.

Naiinis ako sa sarili ko dahil wala akong maisagot sa kanya. Kung kanina tuwang tuwa akong asarin siya ngayon napipikon na ako dahil wala akong magawa sa pang aasar niya.

"Masiyado atang mataas ang pangarap mo." Ma angas na sagot ko sa kanya at medyo nanahimik siya sa sinabi ko.

'Shit, baka mapikon na naman siya sa kaprangkahan ko.'

"Tama ka. Masiyadong mataas yung pangarap ko kaya nga nag give up na ako eh." Ngiting sabi niya habang sa malayo nakatingin.

"N-Nag give up?" napapalunok na tanong ko pero hindi siya lumilingon.

"Ang sabi nila kung mangangarap tayo huwag yung masiyadong mataas, mangarap tayo na naka base sa katotohan. Para kung sakaling hindi natin maabot yung pangarap na yun hindi rin masiyadong mataas yung babagsakan natin at hindi tayo masiyadong masasaktan." Ngiting lingon niya sa akin.

"So sinasabi mong hindi mo ako kayang abutin?" mahinahong sagot ko. Gusto kong malaman ang iniisip niya o kung ano mang tumatakbo sa utak niya ngayon. Ayokong maulit yung pagtatampo niya sa bus nung papunta kami dito sa Baguio.

"Kaya naman." Lumingon siya at hinawakan at pinisil pisil ako sa balikat.

"A-Anong ginagawa mo?" inalis ko ang kamay niya sa balikat ko.

"Sabi mo kasi hindi kita kayang abutin." Ngumiti na naman siya. Hindi ko alam kung maiinis ako o matatawa sa kanya. Minsan matalinghaga siya ngayon naman napaka literal niya. Pero ang totoo naiinis talaga ako sa tuwing ngingitian niya ako ng ganun pakiramdam ko may kalokohan na naman siyang gagawin.

"So ibig sabihin pinapangarap mo nga ako?" napapangiting sagot ko sa kanya. Hindi ko maitindihan ang sarili ko ngayon.

"Why not, libre naman ang mangarap." Kinindatan niya ako.

"Ang sarap sarap mo talagang kausap." Sarkastikong sagot ko sa kanya.

"Mas masarap pa sa prayd tsiken?" parang batang tanong niya.

'Kakaiba talaga siya sa lahat ng taong nakilala ko. He doesn't care what other people might say about him. He eats like a construction worker and he's minds works differently than most. Hindi siya nahihiyang magpakatotoo sa sarili niya sa harap ng ibang tao. Lucky's very adorable. Maybe that's the reason why my cousin fall in love with him.'

(A/N: Paumanhin po sa mga construction worker na makakabasa nito. Ching! Ginamit ko lang po na example yung salitang "Construction Worker" para i-describe yung way nila kumaen pero hindi ko po sila nilalahat.

Ang ibig sabihin lang po ng parang construction worker kung kumain, eh yung mga taong walang

arte kung kumain, kahit naka kamay lang, kahit naka tayo o naka salampak sa sahig, deadma na.

Diba kasi yung mga construction worker mabilis kumain, wala silang paki at madalas

gaga-bundok ang kanin. But it doesn't mean na balahura o madumi sila kumain. Parang koboy (cowboy). Hehehe)

"Hmm. Secret." Hindi ko alam pero minsan hindi ko rin mapigilang patulan ang pang ti-trip niya.

"Sabihin muna please, tas sasabihin ko rin sayo yung totoo promise." Nakangusong pang uuto niya sa akin.

'Sorry hindi muna ako madadaan sa paganyan ganyan mo Gonzaga hind ako si Wesley.'

"Wala namang masama kung aaminin mong gusto mo ko. Huwag kang mag alala sanay na ako na maraming nagkaka gusto sa akin noon pa." Tinapik tapik ko siya sa balikat.

"Talaga? Ako rin naman sanay na. Pero nung umamin ka pakiramdam ko tuloy yun ang una." Makahulugang sagot niya.