Demons Kiss

Hoofdstuk 7

A/N: Hierboven zie je Maggie Duran als Victoria Blake, eigenlijk best grappig dat voor de wattpad boeken bijna altijd supermodellen worden uitgekozen... :p

- - -

'D-Demons?' stotterde ik niets begrijpend. Ik staarde bezorgd naar Ethan - die me nog steeds stevig vasthield.

'Ja, ze hebben door dat ik je heb gekust. Ik weet niet hoe ze erachter zijn gekomen. Maar nu weten ze wat je waard bent voor mij.'

Ethans greep loste een beetje en hij staarde me bedroefd aan.

'Victoria, er zullen veranderingen komen. En zodra ze weten dat het gebeurt, zullen ze komen en gebruik maken van de situatie.'

'Ik begrijp het niet,' fluisterde ik triestig. Ik wilde het begrijpen, maar kon het niet. Wat moesten demonen met een normaal meisje als ik? Tja, normaal kun je een meisje dat is opgegroeid als demonhunter ook niet noemen, maar toch.

Het bleef een lange tijd stil, op de golven van de oceaan na. Het schip voer verder terwijl wij op het dek stonden - in stilte kijkend naar de donkere lijn van de horizon.

'Vic, alles komt goed. Ik ben er toch!' fluisterde Ethan terwijl hij me recht in de ogen keek met zijn trieste blik. Hij wreef met zijn hand over mijn schouder en glimlachte naar me terwijl we in stilte elkaar aankeken. Ik wilde dat zulke momenten voor altijd konden blijven duren. Ethan stapte iets achteruit en leunde met zijn ellebogen op de reling. 

'Maar hoe los ik dit dan op, ik kan nooit zoveel demonen aan. En wat als je er niet meer bent!' mopperde ik wanhopig - mijn handen grote gebaren makend. De demon vouwde zijn vleugels weer helemaal uit toen we de trap hoorden. Hij kwam plots heel dicht bij me en fluisterde in mijn oor: 'Vergeet niet wat ik zei; Se agapó.'

Ethan leunde naar achteren en liet zich over de reling vallen. Met kloppend hart snelde ik ernaartoe, maar hij was nergens te bekennen. Hij kon niet dood zijn! Dat wist ik zeker.

De deur naar het dek ging open en een meisje kwam eruit. 'Hé, jou noemen ze vic, toch?'

Ik knikte naar haar en ze leunde met gekruiste armen tegen de openstaande deur aan. 'Goed, want ik mag van je kamergenoot onze kamer niet in.'

Dus dit was mijn nieuwe kamergenoot. Ik inspecteerde haar en was benieuwd of ik haar aardiger zou gaan vinden. Ze had krullerig blond haar tot haar schouders en felle blauwe ogen. Ze droeg een zwart shortje, een helder blauw T-shirt en sneakers.

'Oké, um, ik kom eraan,' zei ik twijfelachtig. Ik staarde nog eens naar de plaats waar Ethan had gestaan. Hij zei dat hij er was voor mij, maar telkens leek hij weer te verdwijnen. betekende dat dan dat ik niet alles moest geloven wat hij zei?

- - -

We waren al drie dagen onderweg en Ethan was nog steeds niet teruggekomen. Waar ging hij toch steeds naar toe? Ik werd het echt zat.

Ik en mijn kamergenote, Maddy, zaten op het bed. Ze staarde naar de openliggende bladzijden van een harry potter boek op haar schoot. Plots vloog de deur open en kwam Timothy binnen. Hij zag er geïrriteerd uit, maar negeerde ons compleet. Doordat Timothy door ons al z'n privacy kwijt was geraakt en altijd kwaad zat te doen, trokken ik en mijn kamergenote vaker samen op.

Maddy was ontzettend aardig en we konden goed met elkaar lachen. Ik had mijn vriendinnen al een lange tijd niet meer gezien en nu had ik er plots een nieuwe bij!

Dolgelukkig wilde ik haar vragen of we naar het dek zouden gaan om foto's te maken, maar iets weerhield me ervan.

Victoria...

Een geluid in mijn gedachten werd tot een stem gevormd en sprak zachtjes.

Victoria, Ethan haat je...

Wat?, dacht ik. Ethan haatte me helemaal niet. Hij zei dat hij van me hield. Ja, we kenden elkaar nog maar een paar dagen, maar dat kon me geen reet schelen. Ja, hij was een demon, maar ook dat boeide me voor geen meter.

Hij gebruikt je, let maar op...

Ik stopte oortjes in mijn oren en zette muziek aan waar ik normaal vrolijk van zou worden. Maar op dit moment hielp niets meer om me vrolijk te maken. Met tranende ogen en een paar snikjes spurtte ik de kamer uit. Timothy en Maddy hadden geen idee wat er aan de hand was.

Ik haastte me door de gangen en klampte me vast aan iedere muur die ik maar kon zien. Mijn schouders schuurden pijnlijk langs deurposten en hoeken waar ik tegen aan botste omdat ik mijn evenwicht verloor. Een wazig en troebel zicht vormde zich in mijn tranende ogen en ik hoorde mijn eigen snikken bijna niet meer. Wat gebeurde er met me!

Me afduwend van de muren om weer verder te rennen - wat amper op rennen leek - fluisterde de stem verder alsof er niets aan de hand was.

Je bent zwak Victoria Amelia Blake!! Je bent een zwakkeling! Een mislukkeling! Je kunt niets en niemand zal ooit van je houden...

De stem klonk hard en de S-klanken echoden na in mijn hoofd. Maar ondanks dat herkende ik plots dat het redelijk hetzelfde klonk als mijn eigen stem.

Mijn hartslag schoot omhoog, bonkte in mijn keel en weergalmde met een akelige pijn door mijn hoofd. Het voelde alsof ik koorts had, alleen dan tien keer zo erg. Iets in me zei dat ik de buitenlucht nodig had! Dat ik vrijheid wilde in plaats van de smalle gangetjes die me nu omringden.

Mijn handen klampten zich vast aan alles wat ze vonden, wat een enorm gedender en geklop naliet in het schip. Mijn zicht werd nog slechter en ik hoorde niets meer. Al het geluid was veranderd in een vage ruis op de achtergrond terwijl de stem bleef spreken.

Je zult het nooit halen, ze komen voor je Victoria, ze komen voor je...

Met een harde pijnlijke klap botste ik tegen de zware metalen buitendeur aan en hij zwierde sloompjes open. Ik viel op handen en knieën door de deur en probeerde te zien of er iemand was op het dek - maar ik was bijna blind. De horizon was een lange wazige vlek in mijn blikveld en zelfs de reling en alle andere details waren compleet verbannen uit mijn zicht.

Wankelend stond ik recht en strompelde recht vooruit met de akelige stem in mijn hoofd.

Goed zo, Victoria, Goed zo...

Wat bedoelde ze? Wat deed ik goed? Ik deed alles fout!

Een botsing volgde en de grond onder mijn voeten verdween. Mijn hoofd tolde en mijn armen grepen in het niets. Ik stortte recht van het schip af, rechtstreeks de gevaarlijke kolkende golven in.

- - - - - - - - -  - -

Ooooh...spannend of niet soms?

Zal ik haar vermoorden? Wie stemt er voor! Ik!

Nee grapje, een beetje je eigen personages vermoorden, wie doet nu zoiets! *hehe*grijnst*

Drie keer raden wat ik heb - iemand om van te houden! Okay dat klinkt redelijk sneu. Nee, ik bedoel dat ik en vriendje heb, sinds gisteren is het officieel!

Ik heb al eerder iemand gehad, bwhaahaaha, niet zo serieus, snappie, zo'n brugklasserverliefdheid, uhum.. Hopelijk leest 'ie dit niet...

Anyways, het is nu veel serieuzer en het voelt zo onwerkelijk! Het is net alsof ik in een droom zit en ieder moment wakker zal worden. Soort van triest eigenlijk.

Maar oké, genoeg over mijn liefdesleven, het gaat hier wel over Victoria die te pletter valt in de oceaan, ja! Hahhaha

Maar dus doordat ik nu een relatie heb enzo, kan ik dat gevoel gebruiken om in mijn verhalen te verwerken. Dat is namelijk bij alles wat ik in mijn abnormale leventje doe.

Ik ervaar iets en meteen gebruik ik die inspiratie voor een van m'n vele verhalen! → nog iemand die dit doet? :)

Okayyyy byezzz ♥

Ps; vergeet niet op het sterretje te drukken, dat zou ik zo lief van je vinden, hihi :p