Demons Kiss

Hoofdstuk 19

Ik keek vlug over mijn schouder zodat niemand het zou merken. Tina's blik was nog steeds gefocust op iets achter me.

Toen ik me draaide, zag ik alleen het aanrecht en de rest van de keuken. Boven de wasbak was een groot raam dat uitzicht gaf op de enorme achtertuin met daarachter de bosrand.

Eerst zag ik niets bijzonders, maar plotseling merkte ik een beweging op in de achtertuin. Helemaal op het einde, tussen een paar rozenstruiken, staken een paar zwarte vleugels tussen de planten uit.

Ik moest Ethan echt eens zeggen om me met rust te laten. Ik wist niet wat hij van me wilde, maar ik vertrouwde op het woord van Angela en Anna, desondanks dat ze dood waren.

‘Zou ik even van tafel mogen?’ vroeg ik op de meest liefste toon die ik kon. Ward staarde me verbouwereerd aan. Alles kinderen gaven me priemende blikken toen ik de woorden uitsprak.

‘Nee, Victoria. Daar doen wij niet aan. Je blijft zitten tot iedereen klaar is,’ snauwde Mary met een zucht.

Ik negeerde wat er was gebeurt en at in stilte verder. Ik had niet eens trek meer, maar ik wist zeker dat als ik mijn bord vol liet staan, ik ook weer een preek zou krijgen.

Na het eten moest ik helpen met de afwas. Het was een verplichting en er was zelfs een hele lijst met wekelijkse taken opgesteld voor iedereen. Heel vervelend als je het mij vraagt.

Ondanks dat hun interieur in het huis redelijk modern was, hadden ze geen vaatwasser. Dus zette ik me aan de wasbak. Voor me keek ik uit over de tuin, waar de rozenstruiken plots weer normaal waren.

Waar was hij nou gebleven?

Ik en het afrikaanse tienermeisje wasten af. Elke keer als ik maar ook een keer haar kant op keek, staarde ze me met een zure blik aan. Wat was haar probleem?

‘Waarom kijk je de hele tijd zo boos? Ik weet je naam ook niet eens,’ zei ik nonchalant. Als demonhunter was ik hard opgevoed, maar toch kende ik respect voor mensen. Sinds de eerste keer dat de stem in mijn hoofd begon te spreken, vervaagde mijn manieren. Het boeide me niet meer.

‘Ik heet Leyna, maar als je het echt wilt weten, ik kan je niet uitstaan.’

Leyna schrobte kwaad een bord droog en legde het op een stapel. Ik gaf haar nog een afgewassen bord aan en stak mijn rimpelige vingers weer in het warme afwaswater.

‘Waarom kan je me niet uitstaan? We kennen elkaar niet eens!’

‘Juist daarom!’ grinnikte ze. Ik begreep niets van haar en haar gedrag.

‘Ik weet dat je iets verbergt,’ zei ze na een lange stilte. Ze wierp me en grijnzende blik toe. Ik negeerde alles en besloot er niet meer op te antwoorden.

Na de afwas wachtte ik in de keuken tot Leyna naar boven was en staarde goed naar de tuin. De keuken zat aan de rechterzijkant van het huis. Ik glipte door de keukendeur die leidde naar de achtertuin.

Eenmaal buiten werd ik verrast door de koude avondlucht. Ik rilde en wreef mezelf warm over mijn bovenarmen. Stilletjes liep ik de tuin in, die vol stond met allerlei planten en bloemen. Ik wandelde naar de rozenstruiken toe en hoopte maar dat niemand vanuit het huis me zou zien.

Hoopvol zocht ik rond naar een teken van Ethan, maar hij was compleet verdwenen. Ik liep weg en voelde iets kietelends tegen mijn been. Toen ik naar beneden keek lag daar een grote veer zo zwart als inkt.

Gebiologeerd raapte ik de veer op en streelde hem tussen mijn handen. Plotseling had ik het vreemde gevoel dat iemand me bekeek.

Ik draaide me met een ruk om naar het bos en zag zijn rode glinsterende ogen. Een enthousiaste schok ging door mijn lichaam en liet verlangende tintelingen achter in mijn buik.

Ik wierp een blik op het huis en toen weer naar de bosrand. Net toen ik op Ethan af wilde lopen, was hij verdwenen. Verslagen liep ik weer terug naar de achterdeur.

Ik hielde de zwarte veer stevig vast en verstopte hem in de hal in mijn plastic tasje, mijn enige bagage.

Plotseling geslagen door stomheid bleef ik staan in de hal. Ik had nog helemaal geen kamer gekregen!

Hopelijk sliep ik alleen, ik had geen zin om me bij Leyna of Tina te moeten voegen.

‘Oh, daar ben je,’ zei een stem plots. Ik keek om en zag Mary staan op de trap. ‘Kom, kind, ik zal je je kamer wijzen.’

Zwijgend volgde ik haar en liep met mijn schampere bagage de trap op. Boven kwamen we aan bij een lange gang met aan alle kanten deuren. De gang strekte zich uit over de complete bovenverdieping en had een donkere sfeer. Ik stapte achter Mary aan over het bloedrode tapijt.

In plaats van me in een van de kamers te stoppen, opende ze een deur die uitkwam op een opbergkast.

Dit meende ze toch niet he?!

‘Sinds ik weet dat Leyna je niet in haar kamer wilt, heb ik je maar iets anders moeten geven. Het spijt me norm, Victoria,’ sprak ze uit met medelijden in haar ogen.

Ze meende het dus serieus, ik moest in een kast gaan slapen.

A/N: Hahaha, the cupboard under the stairs, alleen dit keer dan ver weg van de trap. Victoria, you're a wizard...

Op mijn dooie gemak inspecteerde ik mijn minuscule kamertje. Ze hadden me nog beter in het hondenhok kunnen proppen.

Ik maakte het bed op met de dekens en lakens die Mary voor me had klaargelegd.

Voor het eerst na een lange tijd verlangde ik naar mijn New Yorkse huis. Het boeide me niet hoe ze deden, maar ik miste mijn echte familie. Was Freddie maar hier, of mijn moeder.

Ik hoorde iets kraken en keek met verstarde ogen naar mijn plastic tasje. Voorzichtig haalde ik de zwarte demonenveer eruit.

Alsof iemand er een lucifer tegenaan hield, werden er letters in de punt van de veer gekrast.

Volg mij

Toen ik de als verbrande letters had gelezen, vervaagden ze weer en was de veer weer onbeschadigd. Ik probeerde de veer strak vast te houden, maar plots voelde hij enorm zwaar.

Hij glipte tussen mijn vingers vandaan, maar in plaats van te vallen, steeg hij op en bleef plagerig voor mijn gezicht zweven.

- - - - - - -

A/N: Waw, victoria je kunt toveren...

De foto helemaal aan het begin van dit hoofdstuk is Victoria's kamertje zoals je wel kunt raden....hihi

Ik voel me echt gemeen dat ik Victoria zo'n vreselijke kamer heb gegeven, sorry korry porry torry...

Okay, bedankt voor het lezen...

Byewz!