Demons Kiss

Hoofdstuk 9

A/N: Even denken wie ik kan laten zien...laten we voor dit hoofdstuk eens weer Ethan nemen! Ja ik heb z'n ogen rood gemaakt met m'n shitty editing, lol

- - - - - - - -

We waren terug naar het schip gevlogen. Maddy had me dit keer gedragen, aangezien Ethan er weer eens vandoor ging en ik had Timothy verwond.

Ik was erg moe en de hele weg in een lichte slaap, toen ik de volgende ochtend wakker werd, was het laatste wat ik me echt nog helder kon herinneren; Ethan die me toefluisterde dat hij van me hield.

Uitgeput opende ik mijn ogen en staarde naar het plafond van de hut. Toen ik mijn hoofd naar rechts draaide, zag ik Maddy op de rand van haar bed zitten, kijkend naar mij. Timothy lag nog diep te slapen.

‘Hoe voel je je?’ fluisterde ze zachtjes zodat Timothy niet wakker zou worden.

‘Weet ik niet.’ Ik staarde naar de grond terwijl ik ook op mijn bedrand ging zitten. De hut was zo klein dat we onze knieën wat opzij moesten kantelen omdat het anders niet paste en we tegen elkaar aan botsten.

‘Wat kun je je nog herinneren van Gisteravond?’

‘Bijna alles, denk ik,’ zei ik zacht en met een beetje een schore stem. Maddy keek me bezorgd aan.

‘Oké, dan weet je dus ook dat je niet jezelf was.’ Ik knikte en richtte mijn blik weer op mijn knieën. Maddy en ik zuchtten hevig en barstten toen samen in lachen uit. Meteen draaide Timothy zich kreunend om en keek ons aan met een woedende glans in zijn ogen.

‘Rot toch op zeg, jullie allebei,’ gromde hij naar ons. Ik zag hoe Maddy het gelijk al serieus nam en hem en flinke duw met haar vuist gaf. Timothy dook ineen in z'n dekens en jammerde dat hij ons haatte.

‘We zullen wel oprotten ja, als jij dat zo graag wilt,’ sprak Maddy op rustige toon. Ik hield ervan hoe ze haar emoties zo goed onder controle had. Haar ogen fonkelden toen ze Timothy's boze reactie zag. Ik vroeg me nog steeds af waarom haar ogen normaal blauw bleven. Timothy had paarse irissen gekregen, betekende dit dat hij dus ook een Demon was?

‘Ben jij een Demon?’ vroeg ik nonchalant naar de hoop opgerolde witte dekens. De hoop gromde en plots verscheen er een gezicht met weer z'n normale blauwe ogen. Nu ik zo Maddy en Timothy naast elkaar zag zitten, voor het eerst dat ze me beiden zo gewoontjes mogelijk aan staarden, leken ze veel van elkaar weg te hebben.

‘Wacht, zijn jullie familie?’ vroeg ik vlug, nog voordat ze konden antwoorden op mijn vorige vraag. De twee staarden elkaar raar aan en hun ogen vonden toen allebei hun weg weer naar mij.

‘We zijn eigenlijk een tweeling,’ doorbrak Maddy de korte stilte.

Ik staarde hen gebiologeerd aan en bekeek hun eens goed. Een tweeling?! Ik zag nu plots dat ze dezelfde ogen hadden, dezelfde haarkleur, dezelfde lach en nu ik zo keek zag ik inderdaad dat ze enorm veel op elkaar leken.

A/N: Bij het volgende hoofdstuk doe ik een foto van Timothy :p

Plotseling vloog de deur van de cabine open en staarden we allen in de rode ogen van Ethan.

‘Al wakker?’ vroeg hij smalend. Zijn strenge blik vloog naar mij en zijn gezicht veranderde in de liefste lach die ik ooit gezien had.

‘Hallo Victoria,’ zei hij rustig. Maddy gniffelde en ik bloosde. Ethans strenge blik kwam weer terug en hij verdween zonder iets te zeggen weer de gang in. Timothy en Maddy stonden op en volgden hem gedwee. Ik snapte niet waarom, hij had dat toch niet gevraagd? Wat was mis met hun?

‘Waarom kom je niet?’ vroeg Maddy plotseling toen ze weer terug in de deuropening verscheen. Ik zat nog steeds onbewogen op mijn bed.

‘Euhm, waarom wel?’ kaatste ik terug, iets bozer dan ik verwacht had. Maddy's gezicht verstrakte, argwanend staarde ze me aan alsof ze dacht dat ik weer zo'n aanval zou krijgen als gisteren.

‘Omdat Ethan je leider is.’

‘Uhm, hij is echt mijn leider niet hoor,’ lachte ik angstig haar zin weg. Hoe kon Ethan mijn leider zijn? No way! Ik ging niet hier een hondje spelen dat alles deed wat een jongen van h'm vroeg. Timothy had mijn leven gered toen ik onder de boot kwam, Ethan had alleen mijn leven verpest door me in eerste instantie al te kussen!

Nu ik er zo over nadacht besefte ik dat die demonenjongen inderdaad mijn leven had overhoop gegooid! Hij was degene die ervoor had gezorgd dat ik weg moest bij mijn familie! Hij was degene die Angela had vermoordt!

Angela...

Ik was haar helemaal vergeten en nu voelde ik treurige tranen achter mijn netvlies brandden. Het brandde, alles brandde!

Een gevoel van warmte, woede en hitte ging als een speer door mijn lichaam en liet iedere porie tintelen. Mijn hart begon sneller te kloppen, ookal stond ik stil tegenover Maddy in de hut.

Mijn adem begin te snakken en ik merkte hoe mijn zicht weer wazig werd.

Goeiemorgen, Victoria, hoe gaat het me je?

De stem kaatste door mijn hoofd en ik hard er barstende koppijn van gekregen. Het voelde alsof mijn oren bloedde en mijn schedel kraakte.

Nee! Nee!, krijste ik in gedachten naar de stem in mijn hoofd.

Jawel Victoria'tje, omarm me maar, nodig me maar uit, heb me lief, want ik ben jou en jij bent mij. En we zullen voor altijd en eeuwig samenzijn!

Plots luisterde ik naar de stem in mijn hoofd en liet mijn armen slap naast me hangen. Mijn ogen doorzochten de kamer en lieten zich rustten op Maddy, die verschrikt in de deuropening stond. Het brandende gevoel verspreidde zich weer en ik merkte dat mijn vingertoppen voelden alsof ze omhuld waren met vuur - wat gelukkig niet zo was.

‘Victoria, gaat alles wel goed,’ jankte het meisje doodsbang. Ik stapte een beetje vooruit en merkte dat ik nog steeds hetzelfde zwarte jurkje als gisteren droeg. Zwart en donkerrood waren vanaf nu mijn lievelingskleuren, besloot ik plechtig.

‘Oh, Maddy toch, alles gaat goed natuurlijk! Zeer goed zelfs.’

- - - - - - - - -

Zoooo, twee dagen achter elkaar een hoofdstukje! Yay! Ik heb plots echt veel ideeën voor dit verhaal....mhoehahahaha....

Okay, zie jullie dan in het volgende stukje ;)

ByezzZ