Demons Kiss

Hoofdstuk 31

A/N: Dus zoals beloofd is hier boven de foto van Dylen, hihi.

- - - - - - - 

Mijn oogleden voelden zwaar, mijn handen leken stenen en het was net alsof al mijn energie verdwenen was. Langzaam kwamen mijn gedachten weer op gang en opende ik mijn ogen. Ik sloeg een hand voor mijn ogen vanwege het felle blauwe schijnsel dat me wilde verblinden.

'Oh, hey, je bent wakker,' zei een stem die ik maar al te goed herkende. Ik schoot overeind en rolde op mijn zij van de pijn, mijn ogen dichtgeknepen door de steken.

'Nee, nee!' hijgde de stem geschrokken, twee warme handen duwden tegen mijn schouder en probeerden me te kalmeren. 'Niet bewegen, het maakt het alleen maar erger!'

De jongen draaide me weer op mijn rug en haalde zijn hand langs mijn wang, zodat er een zacht getintel doorheen stroomde. Lucas staarde me met een bezorgde lach aan. Zijn blauwe ogen stonden vol medelijden.

'Ethan, waar is Ethan?' fluisterde ik schor. Ik schrok van het geluid van mijn stem, zelfs mijn stembanden voelden alsof ze doorgehakt waren. Wat had dat rode spul met me gedaan? Stomme mist!

Mijn ogen vulden zich met tranen toen ik zag dat Lucas niet antwoordde. Weer iets van mijn menselijke ziel. Hij staarde voor zich uit en liet toen zijn blik weer naar mij glijden. Wat wilde hij zeggen, maar kon hij niet zeggen? Was er iets? Was er een prankje hoop? 

'Victoria, ik..um,' Lucas kreeg de kans niet om zijn zin af te maken, of een andere stem riep erdoorheen. Ik vervloekte de persoon die het had geroepen. Een jongen verscheen in mijn troebele blikveld. Zijn haar was donkerblond en zijn ogen gelig, waarschijnlijk nog een weerwolf.

'Lucas!' riep hij enthousiast en vrolijk, alsof ik niet recht voor hun op de grond lag te creperen. Lucas stond recht en richtte zich naar de jongen. Met veel moeite kon ik hun nog zien.

'Ze hebben hem gevonden,' zei de jongen op serieuze toon. Ik zag zijn handen gebaren maken, maar kon niet onderscheiden wat hij uitlegde aan Lucas.

'Wie?'

'Dynatós.' Een huivering trok door me heen toen de letters zich vormden in mijn hoofd. Dylen? Gevonden? Ik begreep er geen snars van.

'Ja, met die andere,' sprak de jongen met de gele ogen weer. Ik luisterde aandachtig. Wie zou hij bedoelen met andere?

Ik voelde een plotselinge hitte door me heen stromen en kreunde van de pijn. Blauw vaag licht scheen door mijn poriën en vulde mijn ogen. Het voelde alsof ik levend verbrand werd, en ondanks dat akelige gevoel, kon ik er tegelijkertijd van genieten. 

'Ja! Yas! het werkt! Ik wist het wel!' joelde Lucas als een klein kind. De jongen naast hem fronste zijn wenkbrauwen en bleef het tafereel aanschouwen. Lucas hurkte weer naast me neer en voelde met zijn handen net tot boven de vlammen.

Toen het voorbij was lukte het me om overeind te komen en in een keer recht te staan. Ik voelde kracht in mijn vuisten en energie pulseren door mijn aderen. Hoe was dit mogelijk? Ethans woorden weergalmden door mijn hoofd.

Je bent mijn levenswerk, en het is prachtig...

Ik voelde zijn woorden in mijn hart en dacht terug aan onze kussen. Ik zou én moest bij dat kasteel zien te geraken. Zelfs met de kans dat hij daar niet aanwezig was, waar moest ik anders heen?

'Waar ga je heen?' vroeg Lucas plotseling. Hij kneep zijn hand rond mijn pols en trok me terug. Ik vroeg me af of hij wel besefte was hij deed, want zijn ogen stonden afwezig. Pas nu zag ik een kampvuur en andere mensen, of weerwolven beter gezegd. Ze lachten, aten, dansten en praatten. Het leek hun niet te boeien dat het klaarlichte dag was. 

Wacht, klaarlichte dag? Dat bestond niet in de hel, of het schimmenrijk, de onderwereld. 

Ik staarde met ogen vol schrik naar de helderblauwe lucht en Lucas bracht zijn handen naar mijn hoofd om mijn gezicht naar zich toe te trekken en me vol op mijn lippen te kussen. Het voelde goed en tegelijkertijd verkeerd. 

Ik liet me erin mee gaan, maar mijn gedachten draaiden op volle toeren, alsof ze overuren maakten terwijl hun gebouw in lichter laaien stond. Dit voelde verkeerd, het voelde goed, maar verkeerd. Wauw, weer lekker duidelijk, Victoria!

Mijn lippen streelden langs zijn onderlip en ik proefde de smaak van bloed. Hij had vast net gejaagd, als wolf. Ik voelde zijn handen zich rond mijn middel slaan en ik duwde me tegen hem aan. Aanrakingen versmolten met passie en vormden verlangen. Liefde veranderde in vuur en dat vuur pulseerde tussen onze monden, alsof het ze met elkaar verbond.

Waarom voelde dit toch zo? Zo veel beter dan met Ethan? Ook al verlangde ik naar hem? Was het dat misschien? Dat verlangen dat me liet voelen alsof dit verkeerd was en het daarom zo goed liet voelen? Het verkeerde smaakte goed, het foute maakte me enthousiaster. De demon die ik was geworden hield van dit soort dingen en ze zou nooit stoppen, dat wist ik wel zeker.

Lucas tilde me op en legde me terug op de deken waarop ik eerder had gelegen. Zijn lichaam duwde tegen me aan en ik liet me meegaan in de bewegingen en gevoelens. De zeden weergalmden door mijn hoofd van de lessen die ik had gekregen als demonenjager. Het woord 'lust' bleef hangen in mijn gedachten. Lust, dit was lust, daarom was het zo aantrekkelijk. Daarom was híj zo aantrekkelijk.

Lucas' handen gleden langs mijn lichaam en drukten zichzelf langs mijn nek. Ik was blij dat ik kleren had gekregen van Ethan, Ethan!

Telkens liet ik me zo meeslepen door Lucas, dat ik die andere demon vergat. Ik vergat hem! Pijn sloeg door mijn hart en schroefde zich daar vast, terwijl het hart klopte door het verlangen naar meer van Lucas. 

Ik weet niet hoe ze erachter zijn gekomen. Maar nu weten ze wat je waard bent voor mij.

Ethans stem fluisterde door mijn hoofd op een zangerige toon terwijl Lucas' lippen steeds weer tegen de mijne streelden.

Vergeet niet wat ik zei; se agapó

Se Agapó betekent Ik hou van je

- - - - - - - -

A/N: Er komt een langer hoofdstuk, beloofd!