Demons Kiss

Hoofdstuk 27

Een gevallen engel, dat verklaarde zijn gedrag. Het in de gaten houden van waar ik was, zijn zorg om mij. Hij zei dat hij van me hield, demonen kende natuurlijk geen liefde, maar wel het verlangen ernaar.

Ethan hield niet van me, hij verlangde ernaar om van me te houden. Toegegeven, klonk dat echt heel schattig.

Plotseling daalde de zee van vlammen, die ons als een cirkel had omringd. Het vuur doofde uit alsof het door de grond werd ingeslikt en een zwarte cirkel van as bleef achter.

Ethan stapte plotseling achteruit met zijn handen naar voren gericht, alsof hij duidelijk wilde maken dat ik stil moest blijven staan. Maar omdat hij niets had gezegd, wist ik ook niet waar hij mee bezig was.

Achter me hoorde ik een hevig gegrom. Ik draaide mijn hoofd bliksemsnel om en nam twee wolven op die aan het vechten waren. Een zwarte en een lichtbruine. Lucas en het meisje.

Hoe lang hadden ik en Ethan in die cirkel gestaan? Hoe lang had het geduurd voordat ik getransformeerd was?

Plotseling dook het bruine beest op Lucas en zette haar kaken in zijn nek. Hij jammerde luidkeels en ik kon het niet meer aanzien. Dit was mijn schuld, ik had hem proberen te verleiden.

Maar ik was niet het probleem, dat was zij! Die ellendige..*!

Onwetend en uit kwaadheid stapte ik uit de cirkel. Een schok schoot door de lucht en liet de wolven stilvallen. Ze vielen machteloos op de grond en staarden me met grote angstige ogen aan. Ethan keek alsof hij een geest had gezien - wat als ik er over nadacht, ook best mogelijk was hier in deze dimensie.

Lucas en het meisje deden niets toen ze weer naar hun menselijke vorm terug veranderden. De haren krompen op hun huid en trokken naar binnen. Sommigen vielen op de vochtige bosgrond en markeerden de plaats waar de twee weerwolven zonet nog hadden gelegen.

Mijn blik verschoof naar Ethan, die me met open mond aan staarde. Hij leek zich niet te durven bewegen. Waar had iedereen toch last van?

Een geritsel kwam uit de struiken en andere wezens kwamen tevoorschijn, allen demonen. Ik zag nog drie wolven, gevallen engelen, kleine wezens met rode ogen en allerlei andere soorten die ik meteen aan een horrorfilm zou toeschrijven.

'Wat is er aan de hand?' Ik draaide me naar Ethan, hij slikte een krop in zijn keel weg en bleef me aanstaren. De wezens bleven komen en omringden ons.

Een luid gedonder overspoelde ons met de bijhorende grijze wolken. Weeral onweer? Kende ze hier niets anders of zo?

'Victoria,' hoorde ik Ethans schore stem. Ik draaide me weer naar hem toe en bleef met een een stukje van mijn voet nog half in de cirkel staan.
Pas nu zag ik dat Ethan zich zo ver mogelijk had verwijderd van de cirkel. Zo ver mogelijk van mij. Iedereen bleef op een veilige afstand staan.

'WAT IS JULLIE PROBLEEM!' krijste ik terwijl ik iedereen met een furieuze blik in de ogen keek.

En toen zag ik het, een blauwe vage kleur die schitterde en bewoog op het ritme van de koele wind. Het omringde me en deed me denken aan het vuur van zojuist. Blauwe vlammen, maar dan iets spectaculairder.

Het blauwe schijnsel danste rond mijn voeten en kroop omhoog over mijn blote huid. Mijn mond viel open van verbazing toen de zwarte vlekken in mijn huid begonnen te gloeien. Blauw, alles was donkerblauw.

Plotseling zag ik ook Maddy verschijnen tussen de bomen, in haar blik zag ik medelijden. Waarom medelijden? Wat was er toch mis met iedereen? Waarom zei Ethan niets?

De felle blauwe vlammen schoten hoger en kropen in iedere porie die ze konden bemachtigen. Iedere zwarte tekening op mijn huid gloeide vaag blauw op en mijn voeten droegen me terug naar het midden van de cirkel.

Alles duizelde en voelde onwerkelijk.
Om de een of andere reden dacht ik terug aan de lessen demonologie. De cursussen verschenen in vlagen voor mijn ogen en ik herinnerde me één iets over demonwording wat ik wél had geleerd.

Als een demonwording te vroeg werd onderbroken, dan had het wezen geen recht meer. Geen recht op alles, dus ook niet op leven.

Ethan staarde me aan, alsof hij me de herinneringen had gestuurd. Had hij dat echt gedaan? Maar hoe kon hij mijn lessen weten?

'Victoria,' fluisterde hij plotseling, hij kwam op me af. Ik keek in zijn ogen en zag het antwoord op mijn vraag, de waarheid in een demon zijn ogen.

Ethan had een reden gehad om me daarnet te kussen, om de cirkel van vuur binnen te stappen. Hij wist dat het mij krachtiger zou maken. Hij wist dat ik de transformatie te vroeg zou doorbreken en had daarom voorzorgen genomen.

Door zijn eerste kus was de demon in mij wakker geworden, door zijn tweede kus waren mijn krachten ontsprongen en onze derde kus, die zonet nog had plaats gevonden tíjdens mijn transformatie, had ervoor gezorgd dat de blauwe vlammen me omringden.

'Je bent mijn levenswerk,' hijgde Ethan vol trots. 'En het is prachtig.'

Levenswerk? Hét is prachtig? Werd ik door hem gezien als voorwerp?

'Victoria,' lachte hij beschaamd. 'Zo bedoel ik het niet!'

Ik wilde de cirkel uitstappen, maar mijn voeten zaten vast in de grond. De aarde leek zich rond mijn voeten te knijpen en zich in mijn huid vast te haken. Ethan sloeg zijn vleugels uit en stapte dichter op mij af.

Een plots gedonder brulde over het bos en niet veel later voelde ik het aankomen. De bliksemschicht die mij naar mijn eind zou brengen. Het zwarte licht dat mij in deze letterlijke hel zou laten sterven. Mijn ziel zou ophouden te bestaan. Je kunt nooit verder dan de hel, had Freddie altijd gemompeld tijdens het oefenen.

De bliksem schoot op me af en de aarde onder mijn voeten trilde. Een ijzige pijnscheut schoot door mijn lichaam, maar ik opende mijn ogen en voelde Ethans zachte lippen op de mijne.

Zijn kus was ruw, maar gemeend. Gelogen, maar ook de waarheid. Vol passie, maar ook een wanhoopsdaad van het hart.

De bliksem omringde ons met duisternis. Maar door Ethans aanraking in poging van het verlangen naar liefde en bescherming, ving hij de klap voor een merendeel op.

De kracht van deze eenzame dodelijke bliksemschicht schoot als een vlijmscherpe pijl door ons beiden heen. Dit was onze vierde kus, en deze keer voelde ik pijn.

Pijn door de dodelijke kracht, maar ook tintelingen door Ethans verlangen en de blauwe vlammen die door mijn aders stroomden.

Het blauwe gordijn van vlammen kroop over onze huid en ik drukte me tegen Ethans halfnaakte lichaam. De demon in me werd enthousiaster door de aanraking en mijn ogen schoten open. Plotseling schoot de bliksem door, doordat ik losliet en onze kus stierf, samen met Ethan, die met een klap op de grond werd gesmeten en daar als versteend bleef liggen.

- - - - - - -

A/N: Dammm dammm daaamm...spannend!

Hihi, ik ben gemeen. (Stiekem heb ik zelf een demon die dit gewoon schrijft)

Veel verder leesplezier! ;)