Demons Kiss

Hoofdstuk 20

A/N: Hierboven zie je Ethan, yay!

- - - - - - -

Zachtjes tilde ik mijn vingers op om de veer aan te raken. Hij bleef boven mijn handen zweven, streelde mijn vingers en vloog tegen de deur aan.

Ik opende de deur behoedzaam en liep achter de zwevende veer aan naar de trap. Door het raam bij de trap, zag ik dat het al bijna donker was.

De veer liet me doorgaan naar de kelderdeur, waar hij ook weer eens door wilde.

Een twijfeling en doodsangst hielden me in hun ijzeren greep en wilden me nooit meer loslaten.

De veer schoot plotseling naar mijn gezicht toe en begon vurig rond te tollen in de lucht om vervolgens met een enorme vaart door het sleutelgat te schieten.

Aarzelend drukte ik mijn hand op de deurklink en huiverde door het ijskoude metaal.

Voorzichtig draaide ik de knop om. Ik moest stil zijn, want ik had geen zin in pottenkijkers.

Voor me was een donkere leegte. De veer vloog voor me naar beneden, het leek bijna alsof hij me wenkte. Op mijn hoede stapte ik de trap naar beneden, de deur achter me open latend voor een beetje licht.

Ik baalde ervan dat ik nog geen nieuwe telefoon had om mijn zaklamp aan te kunnen steken.

Met een bevestigende klik sloeg de deur in het slot toen ik halverwege de trap was. Ik volgde het licht van de naden langs de deur en klopte ertegenaan. Net toen ik wilde schreeuwen kwam de veer op me af en propte zichzelf in mijn mond. Ik hoestte hem uit en struikelde over mijn eigen voeten.

Met mijn ogen gesloten en mijn handen steunend op alles wat ik kon vinden, tuimelde ik de stenen trap af en ketste tegen het koude beton.

Ik kreunde van de pijn en opende mijn ogen tot nauwe spleetjes. Boven mijn hoofd vloog de veer. De uiteinden van zijn pluimpjes gaven licht. Het leek wel alsof ze brandden!

Met open mond kwam ik omhoog en pakte het brandende ding vast. Hij verschrompelde niet eens!

Ik besloot de veer voor me te houden als een kaars en liet hem mijn pad verlichtten door de kelder. Al snel merkte ik dat dit niet zozeer een ruimte was, maar een gang. Aan de zijkanten waren houten deuren om de zoveel meter, maar ondanks mijn nieuwsgierigheid, wilde ik liever niet weten wat daar achter te vinden was.

Ik wist niet waar ik heen ging, maar de veer bleef goedkeurend in mijn hand, dus vermoedde ik dat ik gewoon door moest lopen. Het voelde erg koud en eenzaam in het donker. Mijn stappen weergalmden tegen de muren.

'Victoria?' fluisterde een stem vol blijdschap en opluchting. Ik schrok en staarde met een bonzend hart naar de duisternis voor mij. Plotseling doken er twee rode ogen op, die ik vrijwel meteen herkende.

'Ethan? Ben jij dat?' De ogen kwamen dichterbij en ik hoorde zijn voetstappen. Plotseling begon ik te twijfelen of hij het wel was, het moest hem wel zijn, toch?

'Alsjeblieft wees niet bang,' fluisterde hij weer naar me. 'Ik zie dat mijn veer je de weg heeft gewezen.'

'Huh? Wat bedoel je?' snikte ik, starend naar de leegte. Voetstappen weerklonken en plotseling voelde ik een streling langs mijn schouder.

Hijgende van de schrik draaide ik me met en ruk om en zonk weg in de vlammende ogen van Ethan. Hij was zo dichtbij, zijn lippen waren zo dichtbij.

Door de schrik was ik achteruit gestapt en struikelde over mijn eigen voeten. Net voor ik mijn evenwicht zou verliezen, drukte Ethan me tegen de stenen muur aan en hield me vast met zijn warme handen tegen mijn schouders gedrukt.