Demons Kiss

Hoofdstuk 25

Lucas tikte op mijn schouder. Ik was in slaap gevallen in zijn omhelzing en had de rest van de nacht tegen hem aangelegen.

‘Wakker worden, slaapkop,’ fluisterde hij in mijn oor. Ik kreunde en draaide me op mijn zij. Als er iets was waar ik een hekel aan had, dan waren het wel puberende demonen gasten zoals deze die je 's ochtends wakker tikten.

Ik kwam overeind en kreeg meteen een ochtendkusje op mijn wang van Lucas. Wat hoopte ik hard dat kussen het enige was wat we hadden uitgespookt gisteravond. Stel je voor dat Ethan achter die kus kwam? Hij zou Lucas zeker weten aan stukken scheuren!

Maar plots bedacht ik me dat Ethan hier niets mee te maken had. Hij en ik waren niet een een stelletje! Waarom wilde ik me dan zorgen maken om iets dat er niet was?

‘Alles oké?’ vroeg Lucas bezorgd met zijn aantrekkelijke ochtend stem. Mijn ogen gingen over zijn blote bovenlichaam, ik kon me niet herinneren wanneer hij zijn grijze T-shirt en leren jack had uitgetrokken. Maar op zich vond ik het wel best zo, en bovenal had ik hem al naakt gezien ook. Tenminste gewond - net geraakt door bliksem en terug veranderd van wolf naar mens - naakt.

De gedachten schoten als pijlen door mijn hoofd. Wolf...hij was een wolf geweest, maar hoe?

‘Wat voor soort ben jij?’ vroeg ik plotseling, zonder hem gerust te stellen dat het goed met me ging. Ik beet op mijn lip, afwachtend op een antwoord. Lucas' ogen verschoven naar mijn lippen, had ik niet ergens gelezen dat jongens dat aantrekkelijk vonden?

Verleidt hem

Hou je bek, stomme tweede Victoria!

Ik lachte nerveus en zachtjes naar Lucas, aan zijn houding zag ik dat hij meteen wist dat er iets mis was. Natuurlijk kon hij dat weten, hij was een dokter! Soms kon ik zo dom zijn!

Je hebt zijn aandacht, ja, ja, ja...

Verdomme hou je mond, maar nu ik erover nadacht, deze jongen zag er enorm lekker uit. Zijn wilde haar,  natuurlijk gespierde lichaam, die aantrekkelijke lach en dan nog eens het feit dat hij een super lief karakter had en dokter was!

In mijn gedachten zag ik mezelf en de tweede victoria al kwijlen van verlangen. Ik schaamde me voor mijn gedachten, hopelijk kon Lucas géén gedachten lezen.

‘Soort?’ begon Lucas met een slap lachje op zijn gezicht. ‘Victoria, als jager stop je veel te graag iedereen in hokjes.’

‘Hoe weet je dat ik een jager ben?’ Ik kroop achteruit en staarde hem met een kwade blik aan.

‘Euh, ik,’ Hij leek na te denken over zijn antwoord.

‘Laat ik het zo zeggen,’ begon hij op een serieuze toon. ‘Ik weet niet alles van je verleden, maar wel dat je een demonhunter was van een van de oudste families van New York.’

‘Bent,’ verbeterde ik hem nors. ‘Ik ben een demonhunter.’

Hij schudde zijn hoofd en ik stond kwaad recht om weg te lopen. Nog voor ik vijf meter verder was hield Lucas me tegen.

Zo aantrekkelijk, kijk dan, kijk eens naar hem. Die huid, die ogen, bijna om op te eten...

‘Victoria, zo bedoelde ik het niet! Ik bedoel dat je niet kunt jagen op iets dat je bent!’

Kom op dan, laat je ogen vrij, ik voel ons hart sneller slaan...

‘Bedoel je dat ik een demon ben?’ zei ik kortaf.

‘Een demon in wording, ja.’ Hij knikte en toen ik verder door liep bleef ik plotseling staan en draaide me om.

In plaats van hier te blijven staan, kon ik net zo goed hem nog een kus geven. Waarom zou ik zo'n lekker hapje laten lopen? Als hij toch vond dat ik zo duister als een demon was, dan was dit toch niet zo erg?

A/N: Zie je hierboven ↑, het cursief en normale lettertype staan door elkaar. Dat is zodat je weet dat Victoria en haar tweede Victoria één worden...(slim bedacht he...lol)

Op mijn lip bijtend liep ik zachtjes op hem af. Lucas staarde me geschrokken aan, maar toen hij mijn hand tegen zijn lichaam voelde, kreeg hij een vaag lachje op zijn gezicht.

Voorzichtig drukte ik mijn lippen tegen de zijne en al snel vonden onze tongen elkaar. Het duurde niet lang meer voor ik hem helemaal voor me had. Niet lang meer....niet lang meer...

‘Lucas?’ jankte de stem van een meisje plots. Mijn ogen schoten vuur en ik richtte ze op het bruinharige meisje dat in de verte verscheen. Haar huid was een licht gebruinde tint en ze had een klein neusje, waar ik stikjaloers op kon zijn.

‘Lucas? Wie is dat?’ vroeg ze weer, maar op een nog zeurderig toontje.

‘Ik kan ook best zelf praten hoor!’ snauwde ik woest naar haar. Ik schrok van mijn woorden. De oude ik - voor hele demon gebeuren - zou zoiets nooit gezegd hebben.

De meid staarde me beledigd aan en spuugde plots op de grond. Ze stapte woest heen en weer.

‘Wal wil je doen, hé? Wil je vechten? Hé! Wil je vechten?!’ schreeuwde ze. Ze kwam met boze passen op me af en begon te rennen. Haar rechtervuist haalde naar mijn gezicht uit, wat ik niet had verwacht was dat die in een enorme klauw veranderde, recht voor mijn ogen.

Ik ontweek opgelucht de uithaal en rende van Lucas weg. Hij schreeuwde dat we moesten stoppen, maar die meid had mijn demon kwaad gemaakt. En wie mijn demons wakker maakt, kreeg daar dubbeldik spijt van.

Plotseling zag ik een paar meter voor me hoe het meisje begon te stuiptrekken. Er verschenen dikke haren op haar huid en haar kleding begon aan stukken te scheuren toen haar lichaam groeide.

‘Dat is dus mijn soort,’ mompelde Lucas in de verte. ‘Wij zijn weerwolven. Namelijk ook een bepaalde soort demon.’

Ik zuchtte en kreeg de slappe lach. Weerwolven? Serieus? Ik staarde naar zijn gezicht, hij meende het echt serieus. Toen ik me omdraaide zag ik het meisje staan. Nog voordat haar hele gezicht de kans had om te veranderen, schreeuwde ze iets naar me. ‘Als ik hem niet kan krijgen, dan kan niemand hem krijgen.’

Bliksemsnel schoot het beest met volle vaart de lucht in, recht op Lucas af.