Demons Kiss

Hoofdstuk 36

A/N: Ik weet niet wanneer ik dit boek ga stoppen, of misschien een vervolg, maar voorlopig wil ik gewoon nog even verder schrijven....Ik weet niet, ik denk dat ik gewoon even de inspiratie kwijt ben ofzo...

In plaats van een unicorn plaatje, krijgen jullie Ethan❤

- - - - -

Pov - Victoria

Het geklop en gestamp verminderde. Ik werd hevig door elkaar geschud en toen ik mijn ogen opende, zag ik hoe ik over de kop rolde en met een harde klap op het gras belandde.

Het was een vreemd gevoel. Ik voelde geen pijn, maar de klap tegen de grond had ik wel duidelijk gevoeld. 

Geschrokken klauterde ik weer overeind en staarde omhoog naar het dier. Het zwarte paard had allemaal witte vlekken. Gebleekte plukjes staken door haar donkere manen. Met haar lichtblauwe ogen staarde ze me aan. Plots viel het me op dat dit absoluut geen paard was.

Ik wreef in mijn ogen of ik het wel goed had gezien, maar toen ik voor een tweede keer keek, zat de scherpe zwarte hoorn nog steeds op haar hoofd.

De eenhoorn brieste en stampte met haar voorste hoef op de grond. Plotseling stapte ze dichterbij en ik kroop achteruit zodat haar hoeven niet op mijn handen en blote voeten terecht kwamen. 

Gelukkig stopte ze net voor mij en duwde alleen haar hoofd vriendelijk tegen mijn schouder aan. Het was alsof ze me iets wilde zeggen.

Ik deed wat ik dacht dat juist was en draaide me om. Met grote ogen vol van bewondering, staarde ik naar de omgeving. 

Ik bevond me in een bos van berkenbomen en loofbomen. Het gras was fel groen en overal staken madeliefjes hun kopjes erboven uit. Alles was helder en de lucht was roze in plaats van blauw. Het was alsof de zon zou ondergaan, maar er was nergens een zon te bekennen.

Ik hoorde het dier weer ongeduldig briesen en draaide me om terwijl ik recht ging staan. 

Achter de zwarte eenhoorn was alles donkerder. De roze lucht ging over tot bloedrood en helemaal in de verte zag ik de kale takken van dode bomen wiegen in de ijskoude wind.

Dit moest een overgang zijn. Dé overgang.

Misschien klonk het stom, maar ik had het kasteel niet gevonden en Ethan ook niet. Ik voelde niets meer en de herinnering aan hem voelde aan als iets heel ouds Alsof het alleen maar een verhaaltje was dat ik kende van mijn kindertijd.

Ik had gedacht dat Dylen zei dat we samen naar New York terug zouden gaan, maar ik vermoedde dat ik daar mijlenver vandaan was.

Aandachtig keek ik nog eens rond en voelde hoe het zwarte dier weer zijn kop tegen me aan duwde. Ik was zo gewend geraakt aan het demon zijn, dat ik nu dacht dat ik kwaad moest worden op het dier. Maar ik voelde niets van kwaadheid.

Er was niets meer over van mijn demonentijd en toen ik naar mijn handen staarde, waren ze gewoon weer mijn bleke huidskleur. 

Ik nam mezelf op en ik merkte dat ik weer menselijk eruit zag, alleen voelde alles anders. Alles voelde als een droom, je ziet alles, je beseft alles, maar toch is het duizelend en vaag.

Voor een laatste keer stampte het zwart-met-witte dier en ik werd door haar in mijn rug geduwd richtig het lichtere stuk van het bos. 

In de verte zag ik een wit schijnsel en achter me was alles zwart en onheilspellend. Ik had geen zin om die kant van het bos uit te gaan, alsof ik in een letterlijke nachtmerrie terecht zou komen. 

Ik had geen hoop meer in Ethan, dat wilde ik wel, maar het voelde beter om hem te laten gaan.

Hij was weg en ik had hem niet terug gevonden. Er was een grote kans dat hij dood was. Een warme kleine traan biggelde over mijn wang en ik voelde hoe de eenhoorn me vol medelijden aanstaarde.

Ik was van Ethan gaan houden, zelfs na alles wat er was gebeurd. Maar het was nu over. Hij was waarschijnlijk dood en ik was ook gestorven door Dylen. 

Vermoedelijk was Dylens plan misgegaan en was ik daarom nu niet op aarde. Was ik gestorven?

Was dit hoe het voelde om dood te gaan? 

Ik staarde naar het witte licht in de verte, dit was wel hoe mensen met een bijna-doodervaring het beschreven. 

Nu was aan mij de keus, doorlopen in de richting die de zwarte eenhoorn me wees. Wat wel verstandig zou zijn aangezien ze me ook hierheen had gedragen. 

Of terugkeren naar de duisternis en mijn ziel laten wegrotten in de hel?

Ik merkte op dat er geen geluiden rond me waren, er zongen hier geen vogels. Er waren alleen ik en het paard - of ja, eenhoorn dan.

'Dankjewel,' fluisterde ik het dier toe terwijl ik haar langs haar hoofd aaide. Ze leek te knikken en ik wandelde van haar weg. 

Wel zo'n tien keer keek ik achterom om te zien of het dier er nog stond. Ze bleef er de hele tijd. Met iedere stap die ik zette, werd mijn omgeving lichter en feller.

Net voordat ik het licht in verdween, piepte ik nog een laatste keer over mijn schouder. De eenhoorn galoppeerde weer terug naar de duisternis. 

- - - - - 

A/N: Sorry voor het kortere hoofdstuk. Ik wilde dit kort en mooi houden, hihi.

Je mag nog steeds ideetjes geven hoor ;) Altijd welkom!