Demons Kiss

Hoofdstuk 28

Ethans hoofd was met een harde klap op de grond neergekomen. Ik zag Maddy naar adem happen en demonen begonnen te knielen. Waarom deden ze dat?

‘Ethan? Ethan zeg iets, alsjeblieft!’ krijste ik hysterisch. Hijgend zakte ik op mijn knieën naast hem neer. Ik wilde huilen, maar demons huilen niet om anderen. Dus mijn ogen bleven droog.

Maddy verscheen in mijn blikveld en zakte naast ons neer. Ik voelde haat voor iedereen rond me, iedereen behalve Ethan.

‘Laat hem gaan,’ zei ze kortaf. ‘Je vind wel weer een andere.’

Er knapte iets in me. Een andere? Maddy had verkeerd gehandeld en mijn demon wou hier maar al te goed een eind aanmaken. Maar ik kon het niet meer 'mijn demon' noemen, want ik was het nu zelf, en er was geen weg terug.

Alsof ik weer een mens zou willen zijn, nooit meer. Slap, hulpeloos, sterfelijk. Maar nu voelde ik me krachtig en dat was allemaal dankzij de demon die voor me op de grond lag. Was hij...dood?

Ik veerde op en richtte mijn met vuur gevulde ogen op Maddy, die rustig achteruit stapte.

‘Andere?’ histe ik naar haar. Ze deed me denken aan een haasje, ik was de vos. ‘Wat denk je wel niet van mij? Van Ethan!’

Mijn vingertoppen trilden en ik beefde van top tot teen. Maddy slikte en stapte steeds dichter naar menigte demonen die ons bleven omringen.

Uit mijn ooghoeken zag ik een blauw schijnsel en al snel volgde er blauwe vonken. Ik bracht mijn handen voor mijn borst bij elkaar en de vonken voegden zich samen tot een bol van blauw vuur.

Met een soepele, snelle beweging bewoog ik mijn handen naar voren en de vlammen schoten recht naar Maddy.

Met een klap vloog ze achteruit door de lucht en stortte een paar meter verder neer, een diep spoor achterlatend in het zand.

Het blauwe vuur had als een pijl haar borstkas doorboord. Mijn ex-beste vriendin staarde me met een lege blik aan en viel naar achteren. Toen haar rug de grond raakte stegen er kleine zandwolkjes op en haar ogen staarden afwezig naar de donkere lucht.

- - - - - - -

Mijn hart was leeg, gezicht emotieloos en dodelijke tintelingen kropen door mijn zenuwen.

Ik had me nog nooit zo akelig gevoeld, en toch tegelijkertijd stroomde voldoening door me heen.

Ik herinnerde me hoe de demonen me lachend aan staarden en de stilte verruilden voor heftig gejuich en gejoel. Het helse kabaal weerkaatse door mijn hoofd, maar het was alsof ik het niet kon horen en klonk als een ruis op de achtergrond.

Plotseling verscheen er een grijns op mijn gezicht en brachten mijn benen me naar het levensloze lichaam van Maddy. Met een onvoorstelbare kracht tilde ik haar op en zwaaide haar tot boven mijn hoofd. Ik draaide langzaam stappend rond, mijn trofee tonend aan mijn publiek.

Het kabaal werd nog meer versterkt door mijn beweging en het gevoel ging door me heen zoals een bastoon dreunt door je lichaam.

Ik liet het lichaam van Maddy met een plof voor me op de harde grond vallen en de menigte duistere wezens werden nog wilder. Ik had niet voorzien dat ze agressiever werden, gewelddadiger en vooral moordzuchtig.

De wezens duwden tegen elkaar aan als wilde golven in een stormende oceaan en klauwden naar elkaar als woeste beesten. Mijn blik schoot naar Ethans lichaam, dat als snel verdween in de duisternis.

Mijn hart sloeg een tel over en met een bijna onmenselijke snelheid racete ik over de open plek in het bos heen naar Ethan toe, die inmiddels volledig verdwenen was.

Ik stapte op de demonen af en schreeuwde dat ze aan de kant moesten gaan, wat ze zoals verwacht niet deden. Met hevige klappen duwde ik ze aan de kant en ik had bijna mijn weg door de wezens heen gemaakt, of een van hen greep mijn elleboog vast. De greep verschoof naar mijn bovenarm en trok me naar zich toe.

De demonen, waarvan bijna allen in mensachtige vorm, sloten zich om me heen en waren nog steeds woest met elkaar bezig.

De hand die mijn arm had vastgegrepen was van Lucas. Hij keek me met een serieuze blik in de ogen aan en ik vroeg me af wat hij wou zeggen. Ik zag dat hij in de tussentijd alweer kleding had gevonden, vanwege zijn verandering van wolf naar mens.

‘Victoria, volg mij!’ probeerde hij boven de menigte uit de roepen. Ik verstond hem schamper, maar wist dat ik Ethan hier niet meer zou vinden. Ik wist niet wat ze met hem hadden gedaan, maar hij was weg. Ik hoopte met heel mijn lege hart dat  ze hem niet hadden aan stukken gescheurd, of nog erger, opgegeten.

Bij die laatste gedachte huiverde ik en liet me toen volgzaam wegtrekken door Lucas, die iedere keer gromde als er iemand in zijn weg stond.

Hij nam me mee het bos in, ver weg van al het kabaal en de troepen slechte wezens. Opgelucht lieten we elkaar los en ik wreef nerveus mijn handen af aan mijn, nog steeds kledingloze, lichaam af.

‘Laten we je eerst wat kleding aantrekken,’ zei hij formeel, mij met een onderzoekende blik aankijkend. Ik volgde hem naar het kleine huisje en toen ik de deur achter me sloot, voelde ik de aangename warmte om me heen stromen.

Lucas rommelde door een paar kasten en smeet me uiteindelijk iets zwarts toe. Het was een stapeltje ondergoed en een kort zwart jurkje met plofmouwtjes die op mijn bovenarmen hingen en een skaterrokje die de zwarte tekeningen op mijn benen liet zien.

‘Dit allemaal liet Ethan voor je achter,’ mompelde Lucas kortaf. Toen ik de kleding ongemakkelijk over mijn lichaam trok, stapte Lucas naar me toe en duwde me een oude opgerolde kaart in de handen.

‘Succes,’ was het laatste wat hij zei, voordat hij me een zachte kus gaf op mijn lippen en verdween door de voordeur. Ik keek door het openstaande deurgat en zag nog net de zwarte staart van de wolf verdwijnen achter de bomen.

- - - - - - -

A/N: wat bedoeld Lucas? (Stiekem zijn ze piraten *arg)

R.I.P Maddy, bye bye