Demons Kiss

Hoofdstuk 44

A/N: En dan moet je een project op de pc maken op school, maar stiekem schrijf je toch liever een nieuw hoofdstuk *Wink, wink*

Mooie ethan hierboven, mooie ethan 😂

- - - - - - -

Pov - Ethan

Spierwitte ijskoude huid. 

Druppels opgedroogd bloed kleverig aan haar voorhoofd gehecht.

Mijn ogen brandden pijnlijk, omdat ik nooit pure tranen meer kon hebben.

'Victoria,' fluisterde ik zachtjes, de echo van mijn stem afstervend tussen de verwoeste stad.

'Ik hou van je, Victoria.'

De ader in haar nek trilde, haperde. Alsof het een snaar was van een harp, die zachtjes werd aangeslagen.

Haar paarsige lippen beefden en heel zachtjes bewogen ze.

'Oh-k van jhouh...' prevelde ze, zo zachtjes en onverstaanbaar dat ik mijn best moest doen om het te kunnen horen.

Maar ik begreep wat ze bedoelde, ik begreep het meteen. 

Zonder enige aarzeling drukte ik mijn lippen op de hare. Haar mond voelde koud aan, maar al snel schoot de warmte door haar wangen heen.

Tintelingen en verlangens gingen van mij over in haar en mijn energie probeerde zich vast te zetten in haar aderen.

Maar wanneer ik me weer van haar wegtrok, stond haar huid nog steeds lijkbleek en haar blik werd weer wazig.

Haar glazige oceaanblauwe ogen knipperden naar me, alsof ze er nog steeds niet van overtuigd waren dat ik echt was.

Ik besefte plots dat de situatie was omgedraaid.

De laatste keer dat we elkaar hadden gezien, net nadat we elkaar hadden gekust, was ík degene die neerviel.

En nu was alles omgekeerd, behalve dat ik onsterfelijk was en Victoria niet.

Voorzichtig tilde ik haar op, mijn hart snel kloppend in mijn keel. Als ik haar niet snel naar een warmere plaats zou krijgen, dan zou ze het niet overleven.

Mijn demonenkracht had geen vat meer op haar en ik wist niet waarom. Ergens was het positief, maar ook negatief. Want als mijn kracht wel op haar over was gegaan, dan zou ze daarnet tijdens de kus weer demon zijn geworden.

De sneeuw knerste en kraakte onder mijn blote voeten. Gelukkig deerde de kou me niet.

Hier en daar waren er nog steeds een paar vlammen die langzaamaan aan het uitdoven waren. Bijna alles was verbrand. Maar je kon nog steeds meubels herkennen, kleding, planten, en helaas ook lichamen.

Ik was ontzettend blij toen ik tussen het puin vandaan kwam en we de stad konden verlaten.

Het was ochtend en op Aarde was de zon waarschijnlijk al volop aan het schijnen, aangezien het eigenlijk daar al het begin van de herfst was.

Maar hier in Aether was de volledige lucht overheerst door een dichte grijze wolkenmassa.

De wolken zaten waarschijnlijk nog vol elektriciteit van het onweer, en was het dus onmogelijk voor mij om erdoorheen te vliegen, zeker met mijn gewonde lieveling.

Mijn handen waren zachtjes rond haar gesloten en ik probeerde haar zo stevig mogelijk te dragen.

Een zacht gekreun verliet haar stembanden en ik keek bezorgd op haar neer.

Haar ogen waren gesloten en haar bruine lokken wiegden soepel heen en weer op het ritme van mijn stappen.

'Het kom allemaal goed, Vic, dat beloof ik je.'

Ik zou Dylan dit nooit vergeven.

Nadat hij was weggevlogen en ontsnapt uit mijn kasteel, was hij niet lang weggeweest. Nog geen dag later kwam hij terug, onverwacht met een heel leger van demonen.

Die vuile duivelse bedriegers dachten dat ík Victoria had laten verdwijnen. Ook beschuldigden ze me ervan hun te hebben verlaten, en ze geloofden me ook niet toen ik zei dat ik even weg was omdat ik Victoria's straf had opgevangen, die bliksemschicht.

Dylan had hun overtuigd. Hij had zijn onderdanen gevormd zoals hij ze wilde hebben, kwaad en dom.

Stom stelletje demonen daar beneden. Denk maar niet dat ik daar koning van wilde zijn, niet als hun ware aard naar boven zou komen.

Net voordat ze me te grazen zouden nemen, vloog ik weg, precies zoals Dylan had gedaan.

Maar ik zou niet terugkomen, in ieder geval niet zonder lege handen.

Er waren nog steeds demonen daar beneden die mij als hun leider zagen. Er waren nog steeds wezens daar beneden die een klein beetje goeds in hun harten hadden.

Ik zou hun niet in de steek laten. 

Zij waren mijn onderdanen, Victoria hun koningin.

En ik zou hen hun koningin teruggeven.

Demon, of geen demon.

- - -

A/N: Het hoofdstuk is ietsjes korter, sorry ;)

Oh Ethan, laat dat arme meisje nou eens. Ze heeft nog niet eens haar middelbare school afgemaakt man!