Demons Kiss

Hoofdstuk 16

A/N: Boven zie je Maddy voor de derde keer :) Mijn favoriete foto van haar, hahaha...okayyy....lees maar weer verder...^^

- - - - - - -

Na een paar dagen vonden ze mijn conditie verbeteren en ontsloegen ze me uit het ziekenhuis. Het liefst wilde ik eerst op zoek naar het schip. Maar ik wist dat ik zonder de stem in mijn hoofd geen krachten zou krijgen.

Sinds ik dat drankje had gedronken dat Maddy en de kapitein me hadden gegeven, had ik niets meer gehoord of gevoeld. Het enige waren af en toe die schoten van pijn door mijn hoofd, maar volgens dokter Williams was dat normaal na wat ik had meegemaakt.

Oja, ik had naar zijn voornaam gevraagd.

‘Wat?’ vroeg hij lachend terwijl hij door een paar papieren bladerde op een klembord in zijn handen.

‘Je voornaam,’ benadrukte ik weer. Ik lachte ook en we staarden elkaar aan. Onze blikken raakten elkander en we lachten lang naar elkaar, bijna té lang...

Het was even stil en de jongeman deed alsof hij een bepaald blad zocht, maar ik wist dat hij het alleen deed om me niet aan te hoeven kijken. Hij had intussen al drie keer naar dezelfde blaadjes zitten staren.

‘Lucas,’ sprak hij plotseling toen hij weer op keek van zijn pakje papieren.

Ik lachte. ‘Cliché naam.’

Plots keek hij me aan met een ondeugende fonkeling in zijn ogen. Dit had hij niet verwacht van mij.

‘Hoe durf je zo tegen je dokter te spreken!’ sprak hij plotseling op een strenge toon. Ik schrok ervan en mijn glimlach was in een klap verdwenen. Hij keek me kwaad aan van zijn stapeltje blaadjes en ik slikte. Was ik te ver gegaan?

‘Schrok je?’ glimlachte hij slapjes. Ik staarde hem verbouwereerd aan. Mijn hoofd kon niet volgen wat er aan de hand was.

‘Haha, ja dus. Je dacht dat ik het echt meende,’ grinnikte hij en hij kwam op me afgelopen.

Plotseling kwam zuster Mandy binnen en onze glimlachen verdwenen. Ze melde dat het tijd was voor mij om te gaan. Ik had al nieuwe kleding aan - aangezien alles met het schip mee onder was gegaan. Verder had ik niets van spullen bij me, omdat ik ook letterlijk niets had.

Mandy verdween weer en ik en Lucas staarden eventjes naar de deur. Toen haar stappen verdwenen waren, keken we elkaar aan.

‘Ik ga je missen hier,’ fluisterde hij plots. Meende hij dat nou, serieus? Dat was zo lief...

‘Ik ga het hier niet missen,’ grapte ik, ook al was het waar. ‘Maar jou wel.’

Het voelde verkeerd om zo tegen een dokter te praten. Maar we kenden elkaar intussen al zo goed, dat het net leek alsof we al lang vrienden waren.

We gaven elkaar een formele handdruk, maar in plaats van meteen los te laten, bleven we elkaars hand vasthouden. Lucas keek me aan en trok me plotseling naar zich toe. Ik drukte mijn hoofd tegen zijn borst aan en voelde zijn naamkaartje tegen mijn schouder drukken.

Ik keek omhoog en hij haalde een hand door mijn haar. Als de situatie anders was geweest dan wist ik zeker dat dit zo'n typisch moment zou zijn geweest om elkaar te kussen.

Het voelde enorm verschillend dan met Ethan, maar alles was ook veranderd. Nog steeds vond ik het moeilijk te beseffen dat Ethan Angela had gedood. Tenminste, hij was de enige demon op dat moment, hij moest het wel gedaan hebben, toch?

‘Ik moet vlug verder naar een vergadering. Tot ziens, Miss Blake!’

Ik lachte en we zwaaiden terwijl hij de kamer uit verdween. Het was weer voorbij, hij was weg en ik was vrij.

Eenmaal beneden liep ik praktisch met alleen een plastic tasje kleding en badkamerspulletjes het ziekenhuis uit.

Ik snoof net de frisse buitenlucht op toen er aan mijn schouder werd getrokken en Mandy me razend aanstaarde.

‘Waar dacht jij heen te gaan?’ snauwde ze chagrijnig. Ik staarde de meid met open mond aan.

‘Weg van hier. Ik mocht toch weg!’

‘Dan begrijp je het denk ik niet. Ten eerste, je moet je nog uitschrijven. Ten tweede, je weet niet eens waar je heen moet en je hebt geen geld of wat dan ook! En bovenal, ten derde, je bent nog steeds minderjarig!’

Ik keek haar woedend aan en drukte het plastic tasje tegen mijn borst. Mandy duwde me weer naar binnen door de automatische draaideuren. Wat was er nou weer mis met minderjarig zijn? Sinds ik met een demon had gezoend, wilde mijn ouders me toch niet meer hebben.

Ik werd neergezet op een bank in het midden van de reusachtige hal. Mandy marcheerde kwaad weg naar de balie en kwam spoedig terug met wat papieren die ze me in de handen drukte.

‘Kom mee en geef dit aan je pleegouders,’ commandeerde ze. Ik dacht even na of ik haar zin wel goed gehoord had.

‘Mijn wat?’ mompelde ik verslagen. Mandy zuchtte geïrriteerd alsof het leven haar te zwaar was en trok me aan mijn arm mee de hal door.

Een man en een vrouw staarden me met een nerveus lachje aan en zwaaiden subtiel.

‘Dave, Mary, dit is Victoria,’ zei Mandy plotseling met een vleugje sympathie. Ik werd in mijn onderrug naar voren geduwd door de zuster zodat ik tegenover mijn pleegouders stond.

Ik kon het nog steeds niet geloven. Eerst die krachten, dan de schipbreuk, een super knappe dokter en nu ook nog eens dit?! Waar was het misgegaan in mijn leven?!

Ik mompelde een begroeting en lachte schaapachtig naar de twee mensen. Ze leken me aardig, hopelijk waren ze dat ook.

Mandy tikte tegen mijn arm en ik drukte de papieren in de handen van  Mary. Ze wierp er een blik op terwijl Mandy wegliep, alsof het interessant was. Maar toen de zuster eenmaal weer bezig was met iemand anders, keek ze lachend op naar mij en keurde me van top tot teen.

‘Wat dacht je van een beter thuis dan een ziekenhuiskamer?’ zei ze met een vriendelijke stem. Ik staarde hun verlegen aan en knikte.

Dave's glimlach vervaagde en hij leidde ons naar hun zwarte auto, die geparkeerd stond voor het ziekenhuis.

Toen we wegreden keek ik door mijn geblindeerde raam naar het grote gebouw. Ik zou Lucas missen, ook al had het maar kort geduurd dat ik hem kende.

Plotseling ving ik een glimp van herkenning op. Een figuur vouwde zijn zwarte vleugels samen en staarde me aan vanaf het dak van het ziekenhuis.

Ik was benieuwd​ wat Ethan nu weer van me moest hebben.

- - - - - - -

Vandaag zag ik knappe strandwachten, interessant he...

Waw, I'm such a weirdo sometimes.

Anyways, ik kan niet wachten om verder te schrijven.

Bye lezertjes :3