Demons Kiss

Hoofdstuk 50

A/N: Geniet ervan lieve demonen van me ;)

(

Mijn youtube kanaal: DonnaLief)

- - -

Pov Victoria

De jongen greep mijn middel met een arm vast en duwde me tegen zich aan. Als hij me los zou laten, zou ik honderden meters naar beneden storten.

'Timothy..' fluisterde ik met schorre stem vanwege de koude wind. 

De herinnering aan zijn gesprek met Dylan in Aether plantte zich vast in mijn gedachten.

'Sorry dat ik-'

'Jij vuile verrader!' krijste ik tegen hem. Hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken.

'Jij was trouw aan Ethan! Je bent zijn leerling! Niet die van die verrotte klote Dylan!' schreeuwde ik nog harder. Ik probeerde me uit zijn greep te wurmen en sloeg zo hard met mijn vleugels dat Timothy ze losliet.

Met een duizelend vaartje zweefde ik naar achteren en werd verlost uit de demons greep.

'Hou toch je bek, Victoria!' begon hij plots. Zijn woeste blik boorde zich in de mijne. 

'Al die tijd dat ik dacht dat je geen gevaar vormde! Al die tijd dat ik van Ethan jouw moest vertrouwen!' 

Voordat hij verder sprak, kantelde hij zijn hoofd en liet zijn ogen afdwalen over de wolken. Zijn duistere engelenvleugels wiekten zachtjes en kalm, alsof er niets aan de hand was.

'Je hebt mijn zuster vermoord,' zei hij bijna onverstaanbaar.

'Je hebt je beste vriendin vermoord. Het leven uit haar geperst als een sinaasappel en haar achtergelaten tussen vleesetende demonen die haar aan stukken wilden scheuren.'

Ik slikte.

'Het spijt me Timothy, Het spijt me zo zo erg, ik-'

Bliksemsnel schoot hij dichterbij en zijn plotselinge kracht verbaasde me.

'Nee, Viccie. Hou je stomme verontschuldigingen maar. Je zult boeten voor wat je gedaan hebt, maar eerst...'

Mijn ogen rolden in hun kassen en de hele wereld verbrokkelde. Alles werd spierwit, om uiteindelijk over te gaan in de eenzaamste duisternis die ik ooit had gezien.

Vleugels klapten luid en snel en het volgende moment was Timothy weg. Verloren daalde ik af naar de grond en zakte neer in het vochtige gras. Mijn handen veegden over de koude grassprietjes van het veld, zoekend naar een houvast om mijn omgeving duidelijk te maken.

Ik had geen flauw idee waar ik was en ook al waren mijn ogen geopend, de duisternis bleef me omsingelen als een eeuwige vloek.

'Tori,' hijgde iemand in de verte. Takjes kraakten en ik vermoedde dat ik ergens dicht aan een bosrand moest zijn.

Een paar vertrouwde armen wikkelden zich om me heen en een vinger streelde langs over mijn wang, dezelfde weg volgend als een traan. Het voelde vreemd om door mijn engelenkant maar uit een oog te kunnen huilen.