Demons Kiss

Hoofdstuk 10

A/N: Timothy gevonden! En ja kheb gwn een random jongen genomen, lol! Kzoek later wel op wie het is als dat lukt.
Waw, twee hoofdstukken op 1 dag! Yay!
- - - - - -

Ik grijnsde naar mijn lieve vriendin terwijl ze doodsbang achteruit stapte de gang in. Ze krijste en de man die meestal in de centrale kamer zat kwam aangerend. Toen hij mijn grijns zag trok hij een dolk uit zijn jasje. Wat hij niet wist was dat ik de dolk meteen herkende, het was eentje die demonenjagers gebruikten, Fred had exact hetzelfde model thuis liggen.

‘Achteruit, Maddy,’ sprak de man terwijl hij met een arm het meisje achter zich duwde. ‘Victoria, ik ga je een vraag stellen.’

Wat bedoelde hij? Ik bleef lachend staren naar hun en kon niet wachten om de man zijn kloppende hart in mijn dan bebloede handen te voelen....- wacht wat?!

‘Wat doe je als je in een ruimte staat met een klein meisje en met een glas in je handen?’

Zonder erbij na te denken rolde er een antwoord uit mijn mond: ‘Het meisje begroetten,’ begon ik op serieuze toon, ik liet even een pauze vallen voor ik verder ging. ‘En daarna het glas tegen haar stomme kop slaan!’

Onmiddellijk toen ik dat zei haalde de man uit met de dolk en het puntige ding raakte me bijna in mijn schouder. Ik greep de pols van de man vast en draaide het met al mijn kracht. Zijn schreeuw overstemde het gekraak van zijn gewrichten.

Uit mijn ooghoek zag ik Maddy wegrennen door de gang. Ik liet de kermende man in elkaar zakken zodat hij op de grond verder zou creperen. Oh, dacht het niet, Maddy!

Met een onmenselijke snelheid spurtte ik achter het meisje aan en kon haar boven op het dek vastgrijpen.

‘Laat me los! Victoria je bent niet jezelf! Stop dit meteen!’ jankte ze. Ik staarde haar aan alsof ik weer mezelf was waardoor ik merkte dat ze weer begon te twijfelen.

‘Victoria? Wil je me alsjeblieft loslaten?’ vroeg ze zachtjes omdat ze dacht dat ik weer mezelf was. Plots grijnsde ik weer en ik voelde hoe ze ineenkromp.

‘Wat jij wilt,’ zei ik simpelweg. Met een harde duw gooide ik haar zo over de reling heen van het dek waardoor ze door de lucht vloog. Omdat ze klein en licht was had ik niet eens zoveel kracht hoeven te gebruiken.

Plots werd vanachter mijn keel vastgegrepen. Ik snakte naar lucht en toen ik naar boven keek staarde Ethan me aan met een enorm furieuze blik. Plots duwde hij me van zich af - nog steeds mijn nek vasthoudend - en draaide me met mijn gezicht naar zich toe. Hij lachte naar me, ik had geen idee waarom.

‘Ik ben zo trots op je, Vic,’ zei hij grijnzend. Wat zei hij?! Hij was trots? Hoezo kon iemand trots zijn op mij als ik net een meisje had vermoord!

Hij duwde plotseling met zijn vinger keihard in mijn nek en ik voelde hoe mijn benen zwaar werden. Het enige wat ik voelde waren Ethans stevige armen voordat ik mijn bewustzijn verloor.

- - - -

‘Victoria? Ben jij dat?’ vroeg een stem die ik meteen herkende. Ik opende mijn ogen en staarde naar een complete witte leegte. Alles was fel verlicht en ik moest een paar keer knipperen om niet blind te worden.

In de verte zag ik een gestalte op me afkomen. Het was Angela. Ze droeg een witte broek en een wit shirt waarvan de mouwen eindigden in bredere stukken stof. Haar witte, lichtblonde haar en haar blote voeten maakten haar verschijning helemaal af.

‘Angela? Je- Je leeft!’ huilde ik terwijl ik opstond en op haar af rende. Ik struikelde bijna over een lang wit gewaad dat ik droeg. Mijn donkere haar stak af tegen al het andere witte van de omgeving.

‘Ja, ik ben het!’ zei ze met een vriendelijke lach. Een enorm gevoel van vreugde doorkruiste mijn lichaam en liet alles tintelen. Hoe was dit mogelijk? Was ik zelf dood?

‘Ik ben blij dat je er bent. Victoria, je gaat waarschijnlijk niet geloven wat ik ga zeggen, maar je mag je niet laten doen.’

‘Huh?’ Ik wandelde verder op haar af, maar het leek alsof ik niet vooruit kwam, ondanks dat ik dacht van wel.

‘Negeer de stem in je hoofd. Ze misleid je alleen maar. Dat ben jij niet. Maar vooral vertrouw niemand! En zeker niet Ethan en zijn groep!’

Angela stond nog steeds stil en ik begon op haar af te rennen. Ik had geluisterd naar haar advies, maar het enige wat ik wilde was haar omhelzen. Maar net voordat mijn armen de hare konden raken, schoot  ik omhoog en staarde in de ogen van de kapitein van het schip.

- - -

‘Rustig maar Victoria, het schip wordt even bestuurt door iemand anders hoor,’ zei hij alsof dat was waar ik zo geschrokken van keek. Hij had geen idee.

‘Waar is Angela?’

‘Wie?’

‘Laat haar maar even, ze is erg hard gevallen,’ hoorde ik Maddy's stem plotseling. Wat deed Maddy hier? Waarom leefde ze nog?

Ik voelde een steek van spijt mijn hart doorboren. Ik wilde en zou nooit iemand pijn doen! Ik was dolgelukkig dat ze nog leefde. Ik kon me alles herinneren, zelfs totdat Ethan me om de een of andere reden liet flauwvallen. Dat kon geen droom zijn, dat kon gewoonweg niet. Ookal wilde ik liever van wel.

‘We geven haar anders gewoon een aparte kamer,’ besloot de kapitein plots met een serieuze blik in zijn ogen. Wist hij wat er hier gebeurt was?

Maddy knikte en hielp me overeind van de vloer van het bovendek. We gingen samen weer naar binnen en ze leidde me naar een nieuw kamer. De kamer lag in een aparte gang. Maddy vertelde me dat deze gang leeg was en dat geen enkele kamer hier werd gebruikt.

Mijn cabine lag aan het einde van de gang en was iets groter dan de vorige. Ik had minder plaats op de grond voor mijn spullen en om te staan, maar ik had in ieder geval wel een eigen tweepersoonsbed. Maddy liet me alleen terwijl ik uitrustte op bed. Plotseling werd er op de deur geklopt.

- - - -

Waw, super originele cliffhanger zeg *hahaha 😂

Om het goed te maken zie je hieronder oude kamer van Victoria: (Boven slaapt Timothy en beneden Maddy)

En als tweede foto heb je hier de nieuwe kamer van Victoria:

Waw, interessante kamerfoto's hé! *hehehe sarcasme *kuch kuch

Okay byezz!