Demons Kiss

Hoofdstuk 39

Pov - Victoria

Mijn hart bonsde in mijn keel door de schrik en ik voelde hoe Zeke's warme armen zich om me heen sloten. Een heftige klap scheurde de hemel open en de zonsondergang verdween in een wilde storm van donkere wolken en donderslagen.

De ijskoude lucht cirkelde om ons heen en Zeke's ogen stonden verschrikt van angst. Hij had waarschijnlijk nog nooit zoiets meegemaakt. 

Helaas kende ik dit maar al te goed, de eerste keer dat ik de hel betrad, had zo'n zelfde storm me bang gemaakt. Precies dezelfde.

De sterrenengel trok me mee aan mijn hand en we renden in paniek door het open wolkenveld heen. Er was niets anders dan de witte zachte grond en de donkere wolkenhemel die het liet lijken alsof het weer nacht was.

Plotseling stopten we onze vlugge passen en sprongen. Zeke draaide zich bliksemsnel naar me om en nam mijn handen in de zijne.

'Dit gaat te traag,' fluisterde hij gehaast. 'Ik zal je moeten dragen.'

Hij gunde me niet de kans om te antwoorden, of hij sloeg zijn armen weer om me heen nadat hij zijn tuniek had uitgetrokken. Ik staarde hem recht in zijn ogen aan - terwijl de donder zich boven ons liet horen.

Ik dacht dat de hemel een vredige plek zou zijn. 

'Vertrouw me,' sprak de jongen me toe. Ik voelde zijn zachte adem tegen mijn wang komen en het voelde om de een of andere reden vertrouwd om mijn handen op zijn blote schouders te kunnen leggen. Toen ik omhoog keek, merkte ik pas hoe fijn het eigenlijk was om in zijn heldere roze ogen te kijken.

Het was anders dan Ethans bloedrode ogen. Net zoals hun vleugels anders waren. 

Onverwacht sloeg Zeke zijn paar sneeuwwitte vleugels uit. Ze leken me hetzelfde als die van Ethan, maar alleen waren hun kleuren totaal verschillend.

Zeke knikte naar me en het volgende moment schoten we door de lucht. Het stormde al heviger en zelfs ik merkte hoeveel tegenwind we hadden. Zeke probeerde zo laag mogelijk te vliegen om niet in de storm verstrikt te raken, maar zelfs laag vliegen was bijna onmogelijk.

In de verte tekende zich al snel de daken van een dorpje zich af tussen de bomen. Zeke begon lager te vliegen en we landden recht voor een wit herenhuis.

'Vlug, haast je naar binnen. Ik zie je later nog!' Zeke liet me voorzichtig los alsof ik een breekbaar stuk porselein was en duwde me toen zachtjes richting de voordeur. Nog voordat ik kon protesteren, draaide de engel zich om en rende over de kasseien straatjes. Ik zag nog net hoe de punten van zijn glansende witte vleugels achter een hoek verdwenen.

Ik wilde kwaad zijn op hem, maar een donderslag liet me weer nadenken over wat echt belangrijk was. Gelukkig was de bliksem hier wel hetzelfde zoals op aarde, waardoor ik me meer op mijn gemak voelde.

Nerveus stapte ik over de glad geregende kasseien naar de voordeur - die meteen openging toen ik dichterbij kwam. In de deuropening stond een meisje me met een angstige glimlach aan te kijken.

'Kom vlug naar binnen, het is veel te gevaarlijk buiten,' mompelde ze gehaast terwijl ze me naar binnen begeleide. 

Binnen was het lekker warm en ik rook de geur van vers gebakken koekjes en chocolademelk. Twijfelend liep ik verder de gang door, aangezien het meisje alweer verdwenen was.

Mijn voeten brachten me naar de woonkamer, waar de open haard luid knetterde en zijn felle vlammen wierpen schaduwen op de muren. De houten vloer was bekleed met tapijten en het deed me een beetje denken aan Noorwegen, ook al was ik daar nog nooit geweest.