Demons Kiss

Hoofdstuk 46

A/N: Heey lieve Ethoria's (niet beledigend bedoeld naar andere ships)

Sorry voor de tragere updates, ik heb het erg druk, daarmee kan ik helaas ook niet op al jullie reacties antwoorden ;) 

Ik ben dolblij dat dit boek in de top staat en zelfs op nummer 1...maar dat geeft wel meer druk, lezers en reacties...

Dus het zou fijn zijn als jullie begrijpen dat ik de tijd wil nemen om mooie, lange hoofdstukken te schrijven, in plaats van vlugge stomme updates ;p

Thaaaankssss :3

ps; zoals je zult zien, zal er soms een herinnering van een personage tussenzitten - leek me wel geinig, hihi

- - -

Pov - Victoria

'Laat het genoeg zijn,' sprak Freddies stem zachtjes, maar heldhaftig en fors. 

Met mijn blik volgde ik mijn oudere broer, die net alle doelen had geplaatst. Mijn vingers gleden langs het handvat van mijn dolk, die ik voor mijn zesde verjaardag had gekregen.

'START!' riep Freddie het sein. Bliksemsnel pikten mijn vingers de dolk uit mijn riem en bracht ik mijn arm boven mijn schouder. 

Nog voor ik mijn volgende adem kon uitademen, had het vlijmscherpe mes de strooien pop al door het hart geboord.

Een traag geklap.

Mijn ogen vonden Freddie, maar hij keek even verward als ik. De stem van de persoon die onze oefenplek in het bos had gevonden, begon al te spreken toen ik me naar hem omdraaide.

'Bravo! Prachtig werk, zusje' smaalde Fred van oor tot oor - nog steeds sarcastisch en langzaam applaudisserend.

Fred stapte dichter naar ons toe en zijn blik leek ons beiden tot in detail in zich op te nemen.

'Broertje, ga eens iets nuttigs doen en laat ons met rust. Victoria heeft haar training nodig,' begon Freddie kwaad naar de indringer.

Fred fronste zijn wenkbrauwen.

'Nuttigs? Training? Alsof ons kleine zusje echt ooit een demon zou vangen.' Fred's woorden raakten me diep in mijn hart. Vastberaden hield ik mijn boog voor me en met een vlugge draai, richtte ik de pijl op Fred.

Fred was te druk aan het kibbelen met Freddie, waardoor hij niet oplette.

'Hé broer!' spuwde ik kwaad.

Net op het moment dat Fred zijn blik op mij richtte, scheerde mijn pijl langs zijn voorhoofd. Stoom kwam uit zijn oren en hij begon zo hard te vloeken, dat ik bijna in lachen uitbarstte.

Hij haalde zijn hand door zijn haar en alle drie zagen we de miniscule haartjes die eraan vast kleefden. Pas nu nam ik Fred in detail in me op en merkte het wondje op zijn voorhoofd op.

Dat zou een mooi litteken worden, in de vage vorm van een V.

- - - 

Pov - Victoria

Met een levensgevaarlijke snelheid zou ik te pletter storten tegen de ruige golven van de oceaan. 

Ik wilde niet sterven.

Niet nog eens.

Net op het punt dat ik het wateroppervlak zou laten breken in miljoenen spetters, vingen zachte veren me op.

Maar in plaats van op te stijgen, zakte ik alsnog de diepte in.

Ik was al een keer eerder bijna verdronken, toen ik van het schip was gevallen. Maar deze keer was anders. 

Ik sperde mijn ogen wijd open door de schrik van de ijzige kou. Het water kolkte rond mijn nek en wilde golven stortten zich op me neer.

Tuimelend zakte ik dieper, tot ik de zachtheid weer voelde en er om de een of andere manier steun  mee vond.

Met al mijn kracht focuste ik me op de persoon die samen met mij in zee was gestort. Maar toen ik iets probeerde te ontwaren in de duisternis, zag ik alleen maar een paar donkere veren.

Een sterke stroming duwde de zachtheid tegen me aan.

Ik had gedacht dat Ethan me had opgevangen. Een andere demon of engel, eender welk wezen met vleugels.

Maar tot mijn grote schrik stelde ik vast dat ik mezelf had opgevangen.

Het voelde raar. 

Alles duizelde.

De lucht in mijn longen raakte op en ik kon niet meer helder nadenken.

Hallucineerde ik? Had ik vleugels?

Bijna hapte ik naar adem, maar instinctief stuurde ik al mijn laatste energie naar de vleugels.

Een fantastische klap volgde en ik schoot door het wateroppervlak heen.

Triljoenen spetters oceaan vulde de lucht rond me, alsof ze met me mee de diepte wilde verlaten.

De wind droogde mijn natte huid en streelde door mijn bruine lokken. Ik voelde het gevoel van vrijheid door me heen stromen en het was heerlijk om weer zuurstof in te kunnen ademen.

Het was duidelijk dat dit geen hallucinatie was.

Plotseling leek er een kramp door me heen te schieten en minderde ik vaart. Al mijn energie was op en ik had geen greintje kracht meer over in mijn lichaam.

Mijn vleugels gaven het op en ik verloor de controle.

Net op het moment dat ik schuin door de lucht heen zou beginnen tuimelen, vloog ik recht in de armen van Ethan - die zijn sterke greep om me heen sloot.

Ik voelde de streling van zijn handen tegen mijn vleugels. Het was een vreemd gevoel, alsof iemand je haar aaide.

De demon hield me stevig vast en met zijn vrije hand tilde hij mijn gezicht op. Met een onderzoekende blik staarde hij me in de ogen, op zoek naar een verklaring die ik hem niet zou kunnen geven.

'Dit is niet mogelijk-' fluisterde hij op de meest onverwachte kalme toon, ondanks de hele situatie.

'Wat?' praatte ik zachtjes terug. Mijn stem was zo stil dat het bijna was alsof ik alleen mijn lippen bewoog.

'Je ogen, Victoria. Ze zijn...' Hij keek me nog eens goed aan, alsof hij het nog even wilde checken. 'Lichtblauw en donkerblauw. En vleugels?'

Ik zette een klein glimlachje op.

Ethan grijnsde een enorm aantrekkelijk lachje en zijn ogen namen me goed in zich op.

'De ene is wit, de ander zwart.'

Ik keek over mijn schouders en staarde voor het eerst naar mijn vleugels.

Ethan had gelijk.

Dit was onmogelijk.