Demons Kiss

Hoofdstuk 41

DIT BOEK IS OFFICIEEL NUMMER 1 IN FANTASY! IK WIL HUILEN, MAAR ER KOMEN MAAR GEEN TRANEN *demons kunnen niet huilen ;p*

ALLEMAAL ZO VEEL BEDANKT! *geeft iedereen een veer van Ethan's vleugels*

IK HOU VAN JULLIE EN WIL JULLIE ZOVEEL DEMONEN KUSSEN *demons kiss - snappie* GEVEN ALS IK KAN (maar het zou raar zijn om een computerscherm te kussen, dus laat maar, haha)

IK SLUIT ME DE REST VAN DE AVOND OP IN MIJN INTERNAATKAMER EN GA ZOVEEL SCHRIJVEN ALS IK KAN! 

Veel liefs, van jullie fantastische, briljante, personages-vermoordende, schrijfster...

'MHOEHAHAHAHAHIIIEEEEEEH' *struikelt bij het afgaan van het verbeelde podium*

((Oh en vergeet niet te abonneren op mijn youtube: DonnaLief, alvast bedankt cutiesss!!))

- - - 

Pov - Victoria

De donder bonsde verdovend door mijn oren en de koele regendruppels doorweekten mijn witte jurk - die zich nu als een vochtige lap stof tegen mijn rondingen kleefde.

Slenterend verplaatste ik me hijgend door de modder die de storm veroorzaakte. 

De levendige groene dennen die hier groeiden, kraakten en zwiepten zo hevig met hun takken, dat het leek alsof ze ieder moment op me neer konden storten.

Er hing een zeer dreigende, benauwende sfeer in de lucht, die het fysisch moeilijk maakte om adem te halen.

Ik wilde naar de groene bosrand wandelen, weg van de huizen, toen een donderklap de grond liet sidderen en schokken. 

Een oogverblindend fel wit licht scheerde door de hemel en zorgde ervoor dat ik doodsbang ineen kroop op de modderige aarde.

Voorzichtig opende ik mijn ogen en keek nieuwsgierig over mijn schouder. 

Vlammen rezen hoog op in de lucht en slierten verstikkende rook vermengden zich met het donkere contrast van de hemel.

Het hele witte herenhuis waar Zeke me had afgezet, brandde in lichterlaaie.

Ik krijste het uit toen ik tot de conclusie kwam dat het lieve oude vrouwtje nog steeds binnen was. In gedachten zag ik haar voor me. Haar spierwitte haren onder het levenloze as van haar kleding. Ogen vol pijn en angst terwijl ze langzaam en schreeuwend verslonden werd door de hongerige vlammen van de hel.

Dit moest de hel wel zijn.

Een duistere kracht zat hierachter - en de beschermengel, de oude vrouw, had precies geweten wie. 

De nieuwe troonopvolger van een Demonenrijk.

Ethan.

Mijn hart sloeg een tel over toen het besef tot me doordrong dat hij al deze engelen zou vermoorden, alleen maar om mij te vinden - of zou hij een ander mensenmeisje hebben getransformeerd en gekroond tot koningin?

Heel dit kleine stadje was aan het afbranden door de verspreidende ziekelijke vlammen, die alles vernietigden wat er op hun pad kwam.

Mijn hart brak terwijl ik dacht aan onze eerste kus.

Aan zijn bezorgde woorden.

Zijn heldere bloedrode ogen.

De glimlach die hij me schonk als hij even stiekem naar me keek.

De tedere aanrakingen op mijn bleke huid, die voelden alsof witte sneeuwvlokken zachtjes smolten op mijn warme hart.

Het verlangen naar hem was groot - ik had hem al lang niet gezien. De laatste keer dat ik me hem kon herinneren, lag hij levenloos op de matte grond van de Onderwereld.

Ik miste hem.

Duizelig heen en weer strompelend kwam ik weer overeind van de schrik en zette mijn voeten stevig in de aarde terwijl ik de omgeving in me opnam.

Ik kende de weg niet.

Ik had niemand om op te vertrouwen.

En deze wereld werd vernietigd, alleen door mijn aanwezigheid.

Sinds mijn eerste demonen jacht - tevens ook mijn laatste - had ik alleen maar voor ongeluk, pijn en bederf gezorgd.

Ik was deze wereld niet waardig.

Mijn lege blauwe ogen, mijn zachte bruine haren, een simpele lach en een verscheurd hart, waren niets meer waard.

Ik was ten onder gegaan op aarde, vervolgens in de hel, en in de hemel zou er al snel op volgen.

Victoria Amelia Blake was niet meer.

Mijn ogen brandden en door mijn hoofd schuurde een schrijnende pijn. Al mijn energie leek door mijn poriën naar buiten te vloeien. 

Verloren zakte ik neer op mijn blote knieën in de zachte blubberige grond. Mijn doorweekte haar zwiepte langs mijn wangen en bleef stijfjes hangen langs mijn nek en schouders, terwijl ik mijn hoofd met gesloten ogen naar de grond toe richtte.

Onder mijn benen, voelde ik de grond weer schokken en beven, toen een krachtige klap de hemel aan stukken scheurde.

Bijna te laat, opende ik mijn ogen. Maar net op tijd had ik de flits kunnen zien, die in plaats van wit, de hele wereld zwart kleurde.

Hij was hier. 

Zijne Majesteit was gearriveerd.