Demons Kiss

Hoofdstuk 33

A/N: EVEN IETS BELANGRIJKS: Ik heb nog nooit in dit boek vanuit een ander standpunt dan Victoria geschreven. 

Nu is mijn vraag, vinden jullie het leuk om vanuit andere Pov's te lezen?

- - - - - 

Mijn hart bonsde hevig en mijn borstkas ging vluchtig op en neer door wat er net was gebeurd. Met een ruk zat ik recht en kroop achteruit over de grond, tot mijn handen een boomwortel konden vastgrijpen.

Met mijn rug tegen de boomstam aangedrukt, schoof ik omhoog en probeerde mijn normale ademhaling en concentratie weer terug te krijgen.

Daar, zo'n twintig meter verderop waaide het stof omhoog. Twee zwarte gestalten rollend en om elkaar heen wentelend. De woede hing als een gordijn om hun heen.

Ik deed mijn allerbest om iets warms en tintelends in mijn vingertoppen te krijgen, maar het lukte niet. Ik was verzwakt, zomaar ineens.

En toen zag ik het.

Rode ogen, zwarte vleugels...maar het was anders. Het was Ethan niet, het was Dylan.

Dylans blauwe ogen waren verkleurd naar dezelfde bloedrode tint als die van Ethan. Zijn vleugels waren zwart, maar in plaats van een gevallen engel, waren ze zijn typische vleermuizen vleugels.

Ik hoorde een krakend geluid en Dylan duwde de kop van de zwarte wolf met een klap tegen te grond. Het beest bleef doodstil liggen, maar veranderde niet terug naar Lucas. 

Mijn zicht was troebel en mijn wangen vochtig. Ik rende op de wolf af en viel op mijn knieën naast het dier op de grond.

'Lucas! Lucas alsjeblieft,' jankte ik met een schokkende stem van de snikken. Ik begroef mijn gezicht in de dikke zwarte vacht en kneep met mijn handen in zijn vel alsof het een knuffeldier was.

De andere wolven gromden, maar ik hoorde Dylans vleugels klappen en zijn geroep weergalmde door het bos. Het gegrom werd minder en in de verte huilde een wolf van pijn, ze gaven het op.

Voetstappen bonkten over de zanderige grond en ik voelde de demon dichterbij komen.

'Laat hem liggen, Victoria, het is te laat. Hij zal niet meer terugveranderen,' sprak Dylans harde stem. Mijn hoofd schoot omhoog en ik keek hem vol woede aan, maar nog steeds geen tintelingen te voelen.

'Zeg me of 'ie dood is! Heb je hem dood gemaakt!'

Dylan keek om zich heen en spreidde zijn armen. 'Wat wil je dan dat ik doe, hé?!' schreeuwde hij woest.

Er viel een kort moment van stilte en we staarden elkaar aan.

'Als ik hier niet was geweest, dan had je daar nu zelf gelegen!' zei hij ten slotte. Ik stond op en aaide nog een laatste keer over Lucas' vacht heen. Ik besefte dat Dylan gelijk had en nog maar kort geleden had ik Lucas zelf al bijna vermoord met mijn krachten.

'De rest van zijn roedel komt hem zo halen, geen zorgen, ze zullen voor hem zorgen. Dit is misschien de onderdimensie, maar hoe erg de hel ook zou moeten zijn, we hebben allemaal zo ons zwakke punt.'

Ik knikte en staarde verslagen naar de grond, goed Dylans woorden in me opnemend. 

Zonder meer woorden te verspillen, stak Dylan me zijn hand uit. Zijn zwarte vingers vormden een geheel met de mijne toen ik hem aannam. Ik wist dat ik naar het kasteel zou moeten, maar ik had geen kaart meer, Lucas was dood en mijn menselijke kant overheerste. 

Zonder mijn demon zou ik niet overleven in deze wereld. 

Als Ethan in mij mijn demon had laten ontwaken, zou Dylan haar dan niet opnieuw wakker kunnen maken?