Demons Kiss

Hoofdstuk 47

Hierboven zie je Da Freddieeeehhh
OH YEAH

A/N: Vrijdag de dertiende en raad wie haar trein mist...

Maar aan de andere kant, reed er wel eentje extra en haalde ik die wel...

Dus heb je dan ongeluk of geluk?
in ieder geval vond ik dat zo'n speciale bijgelovige dag als deze wel een HEEL lang hoofdstukje verdiend ;)

- - - - - - - - - - - - -
(13 streepjes, hihi)

Pov - Freddie

Als vallende sterren, werden de pijlen afgevuurd op de demonenprins. Ik hield mijn adem in toen mijn geliefde zusje te pletter stortte.

Haar lichaam tolde en draaide met een snelheid van een raket.

Nadat ik haar in Aether was kwijtgeraakt, keerde ik terug naar de aarde. Mijn ouders waren nergens te bekennen en Fred had een lugubere sfeer rond zich hangen.

Een gedempte stem sprak zachtjes in vaders kantoor. Voorzichtig sloop ik naar de deuropening en hield me gedeist terwijl ik luisterde.

'..Gevaarlijk. Nee, ik regel die wapens. Hou je bij de afspraken, dan hou ik me aan de mijne-'

Fred was stil voor een moment en maakte alleen maar instemmende geluiden.

'Victoria Blake. Ja, dat is inderdaad haar naam - Geen probleem, een demon is een demon.'

De telefoon werd opgehangen en ik sloop met mijn hart in mijn keel naar de woonkamer. Fred knikte alleen maar toen hij langsliep en vertrok naar de bovenverdieping.

Nu ik erachter was gekomen dat hij iets van plan was, moest ik iets doen.

Ik zou het nooit over mijn hart krijgen dat ik mijn zusje gewoon liet sterven.

Demonen waren niet zomaar demonen. Alle duisternis heeft een puntje licht nodig om duister te kunnen zijn.

Al het licht heeft duisternis nodig om te kunnen schijnen.

Licht en duisternis zijn en zullen altijd in evenwicht blijven. Een mooi voorbeeld is Yin en Yang.

Demonenjagers werden altijd al gezien als vernietigers van het duister. Maar daar was amper iets van waar.

Wij demonhunters zorgden er alleen maar voor dat het goede en het kwade in evenwicht bleef. 

Overheerste het duistere, dan joegen we hen terug naar hun rijk.

Overheerste het goede, dan joegen we ook hen terug naar hun rijk.

Ik had altijd het verschil geweten tussen de twee, maar ik besefte het pas echt toen ik Victoria door het wateroppervlak zag heen vliegen.

Twee vleugels, een zwart, een wit.

Hoe ze het ook had gedaan, ze zou voortaan de letterlijke betekenis zijn van een demonhunter, de balans tussen goed en kwaad.

- - -

Pov - Ethan

Misschien klonk ik dom. Misschien ook niet. Maar ik begreep niets meer van Victoria. Ze was een mysterie geworden voor mij.