Demons Kiss

Hoofdstuk 18

A/N: Jaja, je denkt vast nu: wow, wie is die knappe gast plotseling?

Nou, lees dan maar vlug verder *mhoehahaha

- - - - - - -

'Um, ik ben even naar het toilet,' probeerde ik zo kalm mogelijk te zeggen. Mijn stem trilde een beetje en ik haastte me bliksemsnel naar de wc.

Vermoeid en geschrokken keek ik in de ogen van mijn spiegelbeeld. Het waren míjn ogen, normale mensenogen. De zwarte vlekken die ik eerder had gezien waren verdwenen, maar ik zweerde dat ze er waren geweest!

Opgelucht strompelde ik door de grote hal en hoorde plots een zacht gerammel. Angstig liet ik mijn blik door de ruimte gaan en hij bleef hangen bij de kelderdeur.

De deurklink bewoog zachtjes op en neer, alsof iemand of iets eruit wilde.

Ik had nooit iets met kelders gehad, en nu zeker niet meer.

Dom dat ik was, sloop ik dichterbij. Ik ging voor de kelderdeur staan en plotseling stopte het gerammel. De deur ging zachtjes krakend op een kiertje open en ik voelde een ijskoude bries langs mijn nek komen. Rillend stapte ik achteruit, doodsbang voor wat uit de kelder zou komen.

Twee handen duwden tegen mijn bovenrug en grepen zich vast aan mijn schouders. Toen ik me omdraaide werd mijn schreeuw gedempt door een warme hand.

'Sssttt, niet zo hard! Straks denken ze nog dat er iets ergs gebeurd is!' siste de jongen die hier woonde. Hij had prachtige groene ogen, een strakke kaaklijn, donkerblond zacht haar en zijn vaag-blauwe T-shirt zat aantrekkelijk tegen zijn bovenlijf geplakt.

'Oh,' zei hij toen hij me zag staren. 'Mijn naam is Ward. Ward Fletcher, tenminste, mijn echte oorspronkelijke achternaam weet ik niet, dus ik kreeg die van Dave.'

Hij lachte zwakjes en staarde plotseling naar de kelderdeur achter me - waardoor zijn lach verdween.

'Waar was je me bezig?' vroeg hij op een onschuldige toon.

Ik staarde hem nog steeds met open mond aan en voelde me echt een idioot. Ik hoorde de deur achter me kraken en voelde weer een ijskoude wind langs me heen gaan.

Ward zag dat ik rilde en zijn blik straalde bezorgdheid uit. Wat had ik de laatste tijd toch met knappe gasten tegenkomen?

'Ik - eh..,' kwam er uit mijn mond. 'Ik deed niets eigenlijk, echt...Ik bedoel, ik hoorde de deurklink rammelen en ben gaan kijken..' zei ik naar waarheid.

Wards ogen flitsten naar de mijne en toen weer naar de deur. Plotseling leunde hij naar voren waardoor ik opzij moest stappen omdat hij zich tegen me aan duwde - niet dat ik dat erg zou vinden.

Met een zacht gebaar sloot hij de deur en ging er naast staan. Ik draaide me naar hem toe.

'Vast gewoon de wind,' zei hij schor. Voor een moment zeiden we allebei niets.

Ik wilde net iets vragen over mijn nieuwe pleegouders en hoe hij hier terecht was gekomen - toen Mary's stem ons al riep voor het avondeten.

'Kom mee,' zei hij vrolijk. Ik dacht heel even dat hij mijn hand zou pakken en me mee zou trekken, maar hij liep verder.

'Kom dan,' lachte hij toen hij al in de deuropening stond van de zitkamer en zich omdraaide naar mij.

Ik stond even als aan de grond genageld, wierp nog een blik op de kelderdeur en volgde toen mijn pleegbroer naar de heerlijke geuren die uit de keuken kwamen.

- - - - - - -

De grote eettafel in de keuken zat propvol. Mary en Dave wachtten tot het stil was voordat ze een gebedje ratelden. Ik pakte de handen vast van Dave en Ward, die naast me zaten en sloot mijn ogen. Tijdens het versje opende ik subtiel een oog op een speeltje om te zien of iedereen mee deed.

De kleine kinderen zaten wonderbaarlijk stil en hadden hun ogen ook gesloten. Sommigen hadden al een vork vast in plaats van elkaars hand, wat er best schattig uitzag.

Naast me zat Ward ook geconcentreerd met zijn ogen gesloten en zijn wenkbrauwen lichtjes gefronst.

'Dus, wie wil er wat hebben?' vroeg Mary lachend terwijl ze zich over de tafel heen boog om een pan te pakken.

Ward had me alle namen geleerd van de kinderen toen we aan tafel zaten te wachten op de anderen.

Tina, het kleine meisje met de blonde vlechtjes staarde me met angstige ogen aan. Ik begreep niet waar dat kind nu weer bang voor was?

Geschrokken en voor de zekerheid, staarde ik subtiel in mijn lepel en naar de zilveren pannen op tafel. Ik zag er compleet menselijk uit. Niets om bang voor te zijn dus.

'Tina? Eet alsjeblieft,' zei Mary op een iets strengere toon dan normaal. Het meisje wierp een blik op haar pleegmoeder, toen weer op mij en begon vervolgens rustig te eten.

'Dus, sorry dat ik het vraag, maar wat is nu eigenlijk de bedoeling?' vroeg ik beschaamd. Mary, Dave en het tienermeisje van eerder hieven hun hoofd en staarden me met verstrooide blikken aan.

'Dat je hier zo lang mogelijk blijft, schat,' sprak Mary me aan. 'Net zoals de andere kinderen hier. En vanaf dat je volwassen bent, ben je vrij om te gaan, tenzij je nog eventjes hier wilt blijven natuurlijk! Je bent altijd welkom.'

Ze zei het alsof ik al gelijk weer zou vertrekken na het eten. Maar als ik pas volwassen was op mijn achttiende, dan woonde ik hier nog anderhalf jaar. Ik was benieuwd hoe lang Ward hier nog bleef.

Het was een vreemd idee om niet naar huis terug te keren. Naar Amerika. Maar aan de andere kant vond ik het wel fijn, alles werd hier voor m geregeld. Ik hoefde me totaal geen zorgen te maken over identiteitskaarten, verblijfsvergunningen, eten, geld, spullen en vooral het jagen op demonen leek zichzelf uit mijn geheugen te wissen.

Nog steeds voelde ik dat ik dat schip moest zoeken. Hoe langer ik zou wachten ermee, hoe sneller Maddy misschien toch zou sterven.

Ze was nog in haar veranderingsfase. Daar had ik nog niet veel over gelezen. Ik had me altijd geconcentreerd op al volledige demonen.

Doordat Maddy nog steeds veranderde, was ze nog steeds sterfelijk en menselijk. Dat betekende dat ze uiteindelijk na een te lange tijd zonder zuurstof toch dood zou gaan - wat ik absoluut wilde voorkomen.

'Victoria, waarom praat jij zo?' vroeg kleine Sebastian plots met een hoog stemmetje. Hij staarde me aan vanaf de andere kant van de tafel en negeerde iedereen. Hij had alleen nog oog voor mij.

'Ik kom van New York,' praatte ik vriendelijk terug. De jongen keek me verdwaasd aan en ging toen verder met zijn eten vermorzelen door middel van het bestek.

Tina staarde me weer aan zoals ze al de hele tijd deed sinds ik hier was. Een vreemd gevoel kroop over me heen toen ik zag dat ze niet naar mij keek, maar naar iets achter mij.

- - - - - - -

A/N: Mijn telefoon heeft nog 5%, maar toch heb ik mijn hoofdstuk nog goed af kunnen schrijven.

Ja, ik schrijf al mijn wattpad hoofdstukken op mijn telefoon. Ik vind het met de pc gewoon irritant - sorry...

Greeeetzzz from ya Daisy xp