Demons Kiss

Hoofdstuk 30

A/N: Ik heb een shipnaam bedacht voor degene die dat leuk vinden #Ethoria...Jah of nah?

Zeg me als je andere ships hebt :P 

Hierboven zie je Shawn Mendes als Dylen, en ja ik heb de ogen gephotoshopt, don't kill me please! (Ik voeg de foto nog toe als hij niet laadt)

- - - - - - - - - - - - - 

De jongen van het schip stond nog steeds voor me, een lok van mijn haar door zijn vingers halend. Zijn blauwe ogen fonkelden van plezier en verlangen, ik kon het voelen.

'Dus...um,' begon ik stotterend, niet wetende wat ik precies moest vragen. 'Hoe heb ik dat dan precies gedaan? Ik bedoel, ik kreeg mijn krachten pas hier...in de...hel?'

De jongeman lachte luidop. 'Hel? Laten we het maar op Onderwereld houden, of misschien Schimmenrijk.'

Ik grijnsde alsof ik het even grappig vond als hij, maar mijn ogen lachten niet mee. Verslagen staarde ik naar mijn voeten. Ik voelde de jongen z'n handen zich van mijn gezicht verwijderen en hij kruiste zijn armen. Hij droeg gelijkende leren zwarte kleren zoals Ethan en hij stond op blote voeten.

'Alles oké?' vroeg hij op een plotselinge bezorgde toon. Hij drukte zijn ijskoude vingers onder mijn kin en duwde mijn hoofd omhoog. Mijn ogen vonden de zijne, ook al was dat niet mijn bedoeling geweest. Het beeld van Ethan vervaagde in mijn gedachten en ik staarde alleen nog maar in een blauwe leegte. Dit nieuwe paar ogen stonden kil en gevoelloos, maar toch trok iets daaruit me aan, alsof die koelte juist iets was wat ik nodig had.

Toen ik mijn lippen strak op elkaar perste en de demoon door had dat ik niet zou antwoorden op zijn vraag, liet hij me los en beet op zijn lippen. Hij stapte denkend achteruit en staarde naar de grond. 

'Ik kan met zekerheid zeggen dat er wel meer is dat ze je niet hebben verteld. Mensen liegen, evenals demonen. Je zult mij ook wel niet vertrouwen, maar laat me dan je vertrouwen winnen...' Hij stapte weer dichterbij en sloeg zijn koele vingers om mijn hand. 

'Laat dit het enige zijn dat ik van je vraag,' zei hij kil. 'Volg mij.'

Ik voelde een zacht kneepje in mijn hand en liet me meetrekken door deze jongen, wiens naam ik niet wist.

- - - - - - - 

'Hoe mag ik je noemen?' vroeg ik na tien minuten wandelen. Ik vroeg met opzet hoe ik hem mocht noemen en niet wat zijn échte naam was, aangezien je demonennamen beter niet kunt uitspreken. De jongen draaide zijn hoofd en abrupt stopte we met lopen. Hij keerde zich volledig naar me toe en keek me diep in mijn ogen aan, alsof hij daar het antwoord kon vinden.

'Dynatós,' sprak hij voorzichtig uit. Mijn ogen werden groot en hij had plotseling al mijn aandacht. Ik had niet verwacht dat hij me zijn demonen naam zou geven.

'Het betekent; sterk, in het Grieks. Maar als je het te moeilijk vind om te onthouden, noem me dan gewoon Dylen.'

Hij haalde zijn schouders op alsof hij niets was en we liepen weer door.

- - - - - - - 

Plotseling kreeg ik een rilling over me heen en ik besefte dat er iets mis was. Waarom was ik hem gevolgd? Wat had hij met me gedaan? Ik stopte abrupt met lopen en rukte me los uit zijn greep. Hij keek me eerst kwaad aan, maar toen hij zag dat ik dat had gezien, veranderde hij het plotseling naar een brede lach.

'Wat heb je met me gedaan dat ik je volgde? Alsof ik een vreemde zomaar zou vertrouwen,' snoof ik humeurig. Hij strekte zijn vleermuizen vleugels uit en keek me met een nijdige blik aan.

'Laten we het niet over vreemden hebben, jij hebt zelf met Ethan dingen uitgespookt terwijl je hem nauwelijks kende en zie waar je nu zit!'

Ik voelde de woede in me opborrelen, hij was het verkeerde pad op gegaan met dit gesprek. Ik gromde kwaad en draaide me om om weg te rennen. Ik nam een aanloop en kwam amper tien meter of mijn pols werd vastgegrepen. Dylens ijzeren greep zette me vast en trok me zo stevig tegen hem aan dat ik moest happen naar lucht.

'Waar dacht jij heen te gaan, hé? Naar je dooie vriendje soms?' fluisterde hij woest in mijn oor. Ik probeerde me los te wurmen, maar helaas had ik Dylen onderschat. Hij was misschien sterker dan mij, maar ik was koppiger.

Tintelingen ontstonden in mijn vingertoppen en ik balde mijn hand tot een vuist. Toen ik het blauwe vuur als een vlam rond mijn vuist zag oplichten, stompte ik er in een keer mee naar achteren. Het boeide me niet waar ik hem raakte, zolang hij maar pijn had.

Dylen kreunde en klapte dubbel. Met een vaart racete ik weg en verdween de duisternis in. Mijn bloed stroomde door mijn aderen en ik voelde mijn hart zo hevig pompen, dat ik dacht dat het zou exploderen. Het bos werd nauwer en de bomen leken dichter op elkaar te staan. Het was alsof ik door een smalle gang vol uitsteeksels rende.

Een plotselinge donkerrode mist verscheen in de verte en was zo snel en onopmerkbaar, dat ik het nog maar net op tijd had zien aankomen. Mijn scherpe demonen klauwen zette ik vast in het vochtige schors van een boom en ik draaide me met een ruk om. Ik wist niet wat de mist zou doen, maar ik zat in een letterlijke hel, dus zouden er waarschijnlijk geen eenhoorns uitkomen of puppy's.

De mist was sneller dan ik had verwacht en mijn voeten werden omringd door de substantie. Het voelde alsof mijn spieren zich samenknepen om al mijn bloed uit mijn aderen te persen. Toen de mist hoger trok naar mijn benen merkte ik ook hoe daar al mijn spieren verkrampten. Door de helse pijnen jankte en krijste ik, mijn schreeuwen weergalmend door het oneindige bos.

Deze mist liet al je spieren verkrampen, je hart was een spier, als die zou verkrampt worden dan betekende dat mijn dood. Mijn benen gaven het op en ik krijste het uit toen ik voorover viel op mijn knieën. Alles duizelde voor me en ik overwoog om op te geven. Er was niets meer om voor te vechten. Ik had Maddy vermoordt, mijn aardse leven verlaten, Lucas liet me in de steek wanneer ik hem nodig had. Ik had alle demonen en de kapitein van het schip gedood zonder het te beseffen en vooral was het mijn schuld dat Ethan ook verloren was. 

Wat als Ethan toch was doodgegaan? Was dit dan niet het perfecte moment om me bij hem te voegen?

Mijn hoofd tolde en mijn lichaam zakte voorover als een zware zak aardappelen. Een laatste snak naar adem en mijn oogleden zakten naar beneden.

Net voor de duisternis zijn greep om mijn leven zou sluiten, verschenen zwarte veren voor mijn zicht.

- - - - - - - 

A/N: Oeh, dit is toch wel Hels Spannend!!! IIIEEE!!!

We staan op #3 in Fantasy! THANK YOU SO MUCH! 

(Mijn youtube kanaal: DonnaLief)