Demons Kiss

Hoofdstuk 21

A/N: Hierboven staat Leyna!

- - - - - - -

Het was verbazingwekkend hoe ik de weg terug had gevonden naar de kelderdeur. Tot mijn verbazing was 'ie open geweest en ik stapte de donkere hal binnen.

‘En waar heb jij gezeten?’ vroeg een dreigende stem vanuit de schaduwen.

‘Gewoon, ik hoorde wat en ging kijken,’ verzon ik terwijl ik me omdraaide naar Leyna. Ze staarde me wantrouwend aan met haar donkerbruine ogen.

‘Het zal wel,’ snauwde ze. Met een sierlijke draai van haar heupen liep ze weg naar boven. Plotseling hoorde ik geluiden vanuit de woonkamer komen en ik besloot te gaan kijken.

In de woonkamer stond de flatscreen tv aan en Ward lag languit op het grote, zwarte, stoffen bankstel. Toen hij me in de deuropening zag verschijnen kwam hij snel overeind en ging netjes zitten met zijn voeten op de grond. Een van zijn armen legde hij op de rand achter zich en zijn been kruiste hij wijd over de andere heen.

‘Hey,’ stotterde hij gehaast, twee lege potjes Ben & Jerry ijs achter zich schuifend alsof het er nooit was geweest. Waarvoor schaamde hij zich? Iedereen houd van ijs!

Ik lachte om zijn verlegenheid en hij beantwoordde dat met een klop op de plek naast zich. Gevleid, streek ik neer naast hem op de bank en vouwde mijn handen netjes op mijn knieën.

‘Dus, waarom ben je nog wakker? Het is al over elven,’ klaagde hij.

‘Wat bedoel je? Ik ben altijd zo laat op,’ zei ik naar waarheid. Zeker als je tot midden in de nacht moet trainen en leren hoe je in het donker demonen moet vangen.

‘Heeft Mary je dat dan niet gezegd? Wij horen om tien uur allemaal op onze kamer te zijn en vanaf elf uur moeten we slapen.’

‘Maar wat zit jij hier te doen dan?’ vroeg ik nieuwsgierig. Mary had me geen regels verteld, dus had ik een mooi excuus dat ik nog wakker was.

‘Tv te kijken, duh,’ prevelde hij op een eigenwijze toon. ‘En misschien wegglippen uit mijn kamer om dat te doen.’

Ik lachte om zijn opmerking en zag een fonkeling in Wards ogen. De herinnering aan Freddie, mijn oudste broer, schoot naar binnen en er ontstond een leeg gevoel in mijn hart. Gelukkig werd die lege plaats al snel opgevuld met Wards aantrekkelijke glimlach.

‘Maar het was op zich best makkelijk,’ begon hij op een zachte fluistertoon. ‘Mary was er niet eens en Dave kwam ook niet controleren.’

‘Ik heb Mary het laatst gezien toen ze me mijn kamer toe wees,’ dacht ik hardop. Ward staarde me met een verwarde blik aan. Hij dacht precies hetzelfde als ik.

‘Wat als er iets gebeurd is?’ bevestigde hij mijn vermoedens. We staarden elkaar als versteend aan. Ik kende mijn pleegouders nog maar sinds vandaag, maar ze waren nu al te belangrijk voor me.

Ward zette de tv uit en ik volgde hem de trap op naar boven. We slopen naar hun kamer toe aan het einde van de gang, boven de keuken. Ward duwde zachtjes de deur op een kier en we staarden naar een leeg bed. Nog steeds op onze hoede liepen we naar binnen en ik drukte op de lichtknop.

Er was niemand aanwezig. Ward controleerde de aansluitende badkamer, maar die was ook verlaten.

‘Waar kunnen ze zijn? Weten de andere kinderen niets?’ vroeg ik angstig aan mijn rondspeurende pleegbroer.

Hij schudde terneergeslagen zijn hoofd en we verlieten de kamer. We piepten in iedere kamer op de gang, maar lieten de kinderen slapen. Vervolgens speurden we het hele huis af, maar nog steeds niets.

Ik ging met een diepe zucht zitten aan de keukentafel en staarde door het raam naar de donkere achtertuin. Een schim bewoog langs de bosrand.

‘WARD!’ krijste ik terwijl ik met een ruk omhoog schoot van mijn stoel. Meteen sloeg ik een hand voor mijn mond, hopelijk had ik niemand wakker gemaakt.

De jongen vloog de keuken in en pakte me bij mijn schouders beet. Ik knikte naar het keukenraam en hij rende tot het aanrecht.

‘Wie is dat?’ stamelde hij. Ik kwam naast hem staan en we volgden de schim met onze blikken.

‘Dave, het is Dave!’ hijgde hij en met een vaart was hij verdwenen door de achterdeur. Ik spurtte hem achterna en rende naar de twee mannen toe. Ward stond al hevige gebaren te maken naar zijn pleegvader nog voordat ik aankwam.

‘Laat je hoop los, zoon, ze is weg. Mary is weg!’ jammerde Dave. Hij hield een jachtgeweer stevig in zijn handen geklemd.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Ward zo rustig mogelijk. Dave keek op naar mij en de jongen. Ik zag de pijn en woede in zijn ogen opvlammen.

‘Het was hem, die duivel!’ gromde Dave wraakzuchtig. Mijn blik vloog naar een beweging in het bos. Rode ogen.

Nee, het kon Ethan niet zijn. Hij zou mijn pleegmoeder niet zomaar koelbloedig vermoorden! Hij bleef een demon, wat als hij het wel had gedaan? Wat kon ik doen tegen hem zonder de stem in mijn hoofd om me kracht te geven?

De stem was gekomen nadat ik hem voor het eerst had gekust. En iedere keer als Ethan in de buurt kwam was ze sterker. Hij had haar aan mij gegeven, mijn eigen demon.

Hij had mijn duistere kant laten ontwaken.

‘Ik denk dat het beter is om even naar binnen te gaan,’ fluisterde ik zo kalm mogelijk tegen Ward. Hij wilde protesteren, maar toen hij zag dat ik het meende, knikte hij.

Dave strompelde mee met zijn pleegzoon naar het huis. Ik keek hen na tot ze naar binnen verdwenen waren. Ward had nog een laatste keer achterom gekeken en hij staarde door het keukenraam toen hij met Dave erlangs liep.

Vastberaden draaide ik me om naar het bos en voelde angst en woede in mijn hart zich door elkaar woelen als een draaikolk. Ik vestigde mijn blik strak op de rode vlekjes in de verte en wandelde moedig het bos in.

- - - - - - -

A/N: Zou Ethan het echt gedaan hebben? Ik ben benieuwd...hihi :p