Demons Kiss

Hoofdstuk 45

Het liedje hierboven vond ik gewoon mooi, je kan het luisteren tijdens het lezen, maar dat is niet noodzakelijk hoor ;)

- - -

Pov - Victoria

Zijn stem bezorgde me nog steeds kippenvel. Ieder woord dat hij sprak, klonk magisch en verzachtte de pijn die door mijn lichaam heen stroomde.

Ik was zwak. Ik was stervende, dat kon ik voelen tot diep in mijn hart.

Ik was bang, doodsbang.

Ethans kus verlichtte de pijn, verlichtte mijn ziel in plaats van dat het me duisterder maakte zoals het eerst had gedaan.

Er was iets anders. Ik kon liefde voelen in zijn aanraking, iets dat eerder alleen maar lust was geweest. 

Zijn ogen stonden triester en zijn aanrakingen waren zachter.

Alsof ik was gemaakt van porselein, droeg hij me door het verwoeste hemelrijk, tot we de wolkenvelden weer bereikten.

Ethan bleef doorwandelen, ondanks dat dit het einde van het rijk was.

'Ethan,' fluisterde ik schor en zachtjes. Zijn rode ogen schoten naar de mijne en bleven daar hangen.

Ik wilde zeggen dat we moesten stoppen, dat het rijk hier ophield en de wolken zouden veranderen in Aardse wolken. Maar ik kon niets meer zeggen. Mijn stem was te zwak, net als mijn ogen, die ik zachtjes sloot.

'Victoria! NEE! Alsjeblieft blijf bij me!' schreeuwde de demon luidkeels. 

Zijn passen begonnen trager te worden, maar het was al te laat, we waren de grens al over.

Ik voelde Ethan worstelen met zijn voeten, die al wegzakten in de wolkengrond.

Plotseling suisde de wind langs mijn oren en schoten mijn ogen weer open. Ik staarde naar een blauwe leegte en voelde een enorme druk op mijn longen.

Het was onmogelijk om te ademhalen.

Wanhopig greep ik naar de lucht rond me. Net toen de zwarte leegte mijn zicht weer zou overnemen, greep iemand mijn pols stevig vast.

Ethan trok me dicht tegen zijn borst aan en ik voelde de warmte van hem afkomen, in tegenstelling tot de ijskoude bevroren lucht hierboven.

'Hou vol, lieveling,' sprak hij vastbesloten door de wind van het vallen heen. De woorden grepen naar mijn hart en zorgde ervoor dat mijn blik zich vasthechtte aan de zijne.

Zijn warrige bruine haar werd door elkaar geblazen door de slagen van zijn nacht-zwarte vleugels.

Iedere seconde dat ik was verzonken in zijn bloedrode ogen, leek de tijd steeds stiller te staan. 

Plotseling verslapte zijn greep rond mijn lichaam en voelde ik me wegglijden door zijn armen. Ik probeerde me vast te klampen aan zijn polsen, terwijl hij zijn sterke vingers rond mijn polsen wond.

De wind blies mijn haren in mijn gezicht en Ethan werd naar beneden getrokken door het gewicht van mijn te zwakke lichaam.

Mijn vingers glipten steeds sneller langs zijn polsen naar beneden en al snel langs zijn handpalmen.

Mijn linkerhand zakte weg en mijn leven hing letterlijk aan zijn vingertoppen.

In paniek greep ik naar de enige hand die ons nog verbond, tot er plots een bliksemsnelle pijl vlijmscherp langs onze armen zoefde.

We verloren beiden ons evenwicht en mijn vingers raakten onthecht van de zijne.

De tijd leek stil te staan toen mijn vingertoppen voor een laatste keer langs de zijne streelden, voordat Ethan steeds kleiner leek te worden in de verte.

Een nieuwe pijl schoot langs zijn vleugels en hij kon net op tijd wegduiken voor een derde.

Ethans verschijning werd steeds kleiner. Paniek schoot door zijn rode ogen terwijl ik mijn longen eruit schreeuwde.

Was dit het einde?

Tuimelend draaide ik door de lucht en werd mijn huid door de scherpe wind aan stukken gesneden. Mijn stem was schor van het schreeuwen, maar dat hield me niet tegen om toch verder te vechten tegen de val.

Plots vonden mijn ogen de oceaan onder me.

Deze val zou ik nooit kunnen overleven.

Ik sloot mijn ogen en voelde tranen langs mijn wangen stromen. Ze droogden op en verlieten mijn gezicht om zich te vermengen met de blauwe lucht.

In gedachten probeerde ik voor me te zien hoe de moleculen van mijn tranen op de een of andere manier zich door de lucht heen pulseerden en op Ethans wang terecht zouden komen.

Ik klampte me vast aan die gedachte en sloot mijn ogen terwijl de wilde donkere golven steeds dichterbij kwamen.