Demons Kiss

Hoofdstuk 17

A/N: Naarmate je verder leest, begrijp je de bovenstaande foto ;)

- - - - - - -

Ethan achtervolgde me de hele weg. Telkens als ik uit het raam gluurde, zag ik een zwarte schim door de lucht flitsen om vervolgens weer ergens achter een gebouw of boom te schuilen.

Ik werd er gek van en zat met gekruiste armen en een nors gezicht op de achterbank. Mary had geen idee wat er aan de hand was. Dave was mijn gedrag nu al zat.

‘Victoria, meid, is er iets?’ begon hij met zijn Britse accent. Ik staarde door het raam naar een boom die plotseling twee zwarte vleugels had.
Zelfs een baby kon zich nog beter verstoppen dan dat!

‘Victoria? Ik vroeg je wat,’ zei Dave weer. Hij leunde met een arm naar achteren en met de andere hield hij het stuur vast. Hij staarde naar de stoel achter Mary, waar ik zat.

‘Sorry, ik heb gewoon nog een beetje hoofdpijn,’ loog ik voor hun eigen bestwil. Ze mochten niets weten over mijn demonengedoe, als ze het al niet wisten dan.

Lucas, mijn voormalige dokter, had geen idee op wat voor schip ik me had bevonden. Niemand anders leek iets te weten over het bovennatuurlijke gedoe, behalve ik.

Dave draaide zich weer volledig naar voren en zijn vrouw knikte. De rest van de weg was het stil. Ik staarde door het raam naar de demon die ons nog steeds achtervolgde en zag hoe een zonnestraal fel over zijn vleugels scheen.

Plots viel hij een stuk naar beneden in zijn vlucht. Ik drukte mijn gezicht tegen het raampje aan en keek hoe hij zich aan een boom vastklampte. Waren dat vlammen op zijn vleugels?

We reden verder en Ethan was verdwenen. Ondanks dat hij dit allemaal had veroorzaakt, maakte ik me nu wel zorgen om hem.

Als Ethan me nooit had gekust, dan was dit allemaal nooit gebeurd.

Je weet dat je hem ook net zo lustig terug kuste?

De stem stond dit keer duidelijk in mijn geheugen gegrift. Ze was terug, mijn andere ik was terug.

Ze voelde zwakjes aan, ook de stem was bijna niet hoorbaar en voelde als een gewone gedachte.

Plotseling begon de auto vaart te minderen en ik staarde naar een grote villa aan de rand van een bos. De buren hadden ook grote huizen en aan de overkant stond het ook vol. In wat voor stink rijke buurt was ik beland?

De grote villa was moderner dan mijn ouders landhuis in New York. De bomen achter de huizen deden me denken aan thuis. Ik was dolblij dat er hier veel natuur was, omdat ik was gewend om dat te zien.

Ik was het zat om de wijde oceaan en ziekenhuis kamers te hebben gezien. Mary opende mijn deur, omdat die blijkbaar op kinderslot zat. Alsof ik dat nodig had.

Maar toen plotseling de voordeur van het magnifieke huis openging, wist ik dat het kinderslot niet voor mij bedoeld was.

Een klein meisje met blonde vlechtjes rende naar buiten. Achter haar kwam een jongen van mijn leeftijd in de deuropening staan. Ik hield mijn adem in.

Een afrikaans meisje duwde de jongen aan de kant en staarde naar buiten. Plotseling verscheen er ook nog eens een hele kleine jongen naast haar.

Ik werd gek. Waar kwamen al die kinderen vandaan?!

Alsjeblieft had me liever Fred gegeven dan dit... Of misschien toch ook liever niet.

Het meisje met de blonde vlechtjes sprong op Mary af en kreeg een stevige knuffel. Dave stak zijn hand uit in de richting van het huis.

Ik volgde het paadje tussen de typische engelse bloementuin door en kwam bij de voordeur aan.

De andere kinderen waren weer verdwenen. Alleen het kleine meisje die Mary had geknuffeld bleef met mij en haar ouders achter. Of waren het haar pleegouders?

Ik had het lef nog niet om het te vragen.

Nerveus volgde ik Mary de grote inkomhal in en het voelde bijna alsof ik thuiskwam in mijn Amerikaanse huis.

De grote van de hal, de reusachtige trap, de vele deuren, de kelderdeur...
De kelderdeur! Dat was ik helemaal vergeten. Ik wist nog steeds niet wat er toen bij me was geweest in die ruimte die nacht. Ik huiverde aan de gedachte wat er zou gebeurd kunnen zijn, moest Freddie me niet op tijd gered hebben.

Met mijn geschokte blik op hun kelderdeur gericht naast de trap, liep ik achter Mary aan de woonkamer in.

‘Het was onverwachts, maar ik ben blij dat je er bent,’ zei ze op zachte toon. Ze leidde me rond in het reusachtige huis terwijl het meisje met de blonde vlechtjes ons overal volgde.

Toen we in de keuken aankwamen wees Mary naar de eettafel.

‘Ga maar alvast zitten,’ zei mijn pleegmoeder tegen haar twee meiden. Ik en het kleine meisje staarden haar bedachtzaam aan.

‘Jullie allebei,’ verduidelijkte ze. Ik nam plaats en het meisje kwam recht naast me zitten.

Haar ronde roze wangetjes gaven haar een enorm schattige uitdrukking.

‘En hoe heet jij?’ vroeg ik toen het een tijdje stil was geweest. Ze keek me met ogen vol schrik aan en hapte naar adem.

Ze bleef me met grote ogen aanstaren. Ik glimlachte als teken dat alles oké was en plots viel ze van haar stoel af. Ze tuimelde op de grond en was zo snel weer recht gekropen en gevlucht, dat ik moest beseffen of ze er zelfs wel ooit was geweest.

‘Trek je er niets van aan,’ stelde Mary me gerust. ‘Ze is redelijk verlegen.’

Ik knikte, ook al wist ik dat Mary het niet zou zien omdat ze bezig was met koken.

Op mijn lip bijtend staarde ik naar de gedekte tafel en vond mijn spiegelbeeld in een soeplepel die naast mijn bord lag.

Geschrokken staarde ik naar het beeld. Ik begreep waarom het meisje weg was gerend. Als ik haar was, had ik precies hetzelfde gedaan. Ik was blij dat ik met mijn rug naar het kook gedeelte van de keuken zat, waar Mary was.

Ik knipperde en hief de lepel op. Doodsbang staarde ik naar het spiegelbeeld van mijn ogen - die met zwarte vlekken erin terug staarden.

- - - - - - -

A/N: Hopelijk lukt het om het weer iets spannender te maken in het volgende hoofdstuk.

Hihi :p