Demons Kiss

Hoofdstuk 14

A/N: Gelukkig heb ik een goede Fred gevonden. Hier is 'ie!
Dylan Jordan aka Fred

- - - - - -

Stilte vulde mijn oren en ik baadde me in een ijskoude eenzame sfeer. Het was donker en in de verte scheen een klein lichtje.
Op mijn hoede, zweefde ik dichter bij het licht en zag tot mijn verbazing twee figuren staan.

Angela en Anna!

Ik probeerde sneller naar hun toe te vliegen, maar niets lag in mijn macht. Ik waande me in niets en ik kon ook niets.

Toen ik dan eindelijk bij hen aankwam op mijn slakkengangetje, lachten ze me toe.

‘Victoria, we hebben je gemist,’ zeiden ze tegelijkertijd. Ik glimlachte naar ze en ik omhelsde ze allebei op hetzelfde moment.

‘Waar ben ik?’ vroeg ik, maar ze negeerden mijn vraag en Angela begon zelf te spreken.

‘Heb je geluisterd naar me? Ben je uit de buurt gebleven van Ethan?’

Ik schudde mijn hoofd en staarde beschaamd naar mijn voeten.

‘Victoria, je moet echt leren luisteren. Die demon is slechte dingen met je van plan. Waarom denk je anders dat hij je kuste in de eerste plaats?’

Met die woorden van Angela verdween de hele duisternis en werd ik wakker in een fel verlichte kamer.

- - - - - -

‘Viccie!’ schreeuwde een stem vol blijdschap. Ik zag spleetjes licht en voelde een paar warme handen tegen mijn bovenarmen. Toen ik opkeek staarde ik naar het gezicht van Fred.

Sinds wanneer noemde hij me Viccie? En wat deed hij hier in mijn...ziekenhuiskamer?

Waarom moest alles zich altijd in een ziekenhuis afspelen?! In films en boeken gebeurde dit zo vaak en dat flauwvallen ook al. Mijn hoofd bonkte en voor heel even lukte het niet meer om na te denken.

‘Wat-’ Ik schraapte mijn keel. Hoe lang had ik al niet gepraat?

Ik wilde mijn zin afmaken, maar Fred stond dat niet toe en begon zelf al te spreken alsof hij mijn gedachten kon lezen.

‘Je bent hier al anderhalve week,’ legde hij me uit.

Anderhalve week? Dat betekende dat het schip nog niet eens aangekomen was! Een normale rechtstreekse vaarroute zou een weekje duren. Maar ons schip voer om. Timothy vertelde het me, hij wist exact welke route we volgden.

In het begin twijfelde ik over de reden. Maar nu wist ik zeker dat het kwam vanwege de demons die op het schip verbleven. We zouden andere schepen en boten in gevaar kunnen brengen, alleen al door in de buurt te komen.

‘Fred, laat haar maar even bijkomen,’ zei een vreemde stem plots. Een meisje met blond haar en gekleed in een egale lichtblauwe broek en T-shirt kwam in beeld. Ze droeg een naamkaartje waarvan ik kon afleiden dat ze Mandy heette en hier werkte.

Fred gehoorzaamde meteen en lachte liefelijk naar me. Wat was er toch mis met hem?!

Het leek wel alsof ik in een totaal tegenovergestelde wereld wakker was geworden. Als er nu nog vliegende varkens de kamer in zouden komen dan zou ik hysterisch worden.

In stilte bleef ik liggen. Ik probeerde voorzichtig al mijn spieren te bewegen. Tot mijn schrik kwam ik erachter dat mijn linkerarm in een dik verband zat. Of was het gips?

‘Je pols is gebroken,’ kaatste een stem door de kamer. Ik lag alleen in een grote kamer, waar ik enorm dankbaar voor was. Hopelijk kwam er niemand bij.

Een dokter kwam op me afgelopen. Waarom waren sommige dokters toch zo knap? Hadden ze niet een normaal persoon naar mij kunnen sturen?! Deze dag werd alleen maar gekker en gekker.

‘Je hebt een harde klap gehad,’ zei hij weer met zijn zachte formele stem. Hij lachte vriendelijk naar me, zijn bruine ogen fonkelden.
Ik voelde hoe mijn hart in een keer op hol leek te slaan. Damn it, waarom werd mijn hartslag ook weer net nu in de gaten gehouden!

Vol schaamte werden mijn wangen rood en lachte ik vriendelijk terug naar hem, hopend dat hij niets zou merken. Maar het was al te laat, zijn blik vloog naar de machine.
Zo snel als het gebeurde, richtte hij zijn glinsterende ogen weer op mij en viel weer in zijn doktersrol.

‘Ik kan je best even alleen laten, als je wilt,’ zei hij en hij draaide zich al om, om weg te gaan.

‘Nee,’ protesteerde ik luid. ‘Wacht...uh, ik bedoel, nog niemand heeft me verteld wat er precies is gebeurd!’

Hij slikte en staarde naar de parketvloer.Toen hij zijn ogen weer oprichtte zag ik zo'n erg bezorgde blik dat mijn adem stokte in mijn keel.

‘Het schip waarop je je bevond is gezonken,’ deelde hij mee, bijna op fluistertoon. Dat gezegd te hebben draaide hij zich om en liet me alleen achter.

Ik snapte het niet. Ik begreep er niets van. Waar waren de anderen? Wat was er gebeurd? Het kon beslist niet mijn schuld zijn omdat ik al mijn bewustzijn verloor nog voordat we zonken, of kon het toch wel?

De kapitein was samen met Maddy naar me toegekomen. De eerste keer dat hij de bestuurskamer verliet, had hij gezegd dat er iemand anders nog aanwezig was. Het zou dom zijn als dat die avond niet zo zou zijn geweest.

Ik had geen zin om te wachten op antwoorden, als het schip gezonken was, dan betekende dat dat de anderen vast ook hier ergens aanwezig moesten zijn.

Assertief gooide ik de lakens van me af en gleed uit mijn bed. Genoeg met wachten, ik zou dit zelf wel uitzoeken. De stem in mijn hoofd was er niet, en het voelde absurd om te denken dat ze zou komen opdagen. Er was iets veranderd, maar ik wist niet precies wat.

Met een vaartje liep ik mijn kamer uit en de gang op, vastbesloten om mijn vrienden te vinden.

- - - - - - - -

Ik ben zo blij met dit hoofdstukje, ondanks dat het misschien een beetje saai is of kort...

Ik kan niet wachten om verder te schrijven. Oja, mijn ex heeft gezegd dat hij me wil vermoorden, lekker aardig joh!

Voorlopig doe ik geen aangifte, maar hopen dat ik in leven blijf, haha.

En als ik toch plotseling dood ben, dan kom ik terug als een demon en ga mensen pesten, inclusief zijn leven verzieken. Lol xp

Ik zou net als een monster onder mensen hun bed gaan zitten ofzo.

Wat zou jij doen als je een demon of geest zou zijn?

Byez,

De nog steeds levende schrijfster :o