Demons Kiss

Hoofdstuk 15

A/N: Boven een foto van de dokter (die ik dom genoeg niet eens een naam heb gegeven, oeps)
Ja, dit is Wren van Pretty Little Liars - tenminste dat stond bij de foto,want ik heb die serie nog nooit gezien, sorry :o

- - - - - - -

In mijn koude ziekenhuis hemd liep ik met vlugge pasjes de gang door. Ik wilde zo snel mogelijk iemand vinden zodat ik in een kamer kon verdwijnen. Zolang ik op de gang bleef lopen, had ik meer kans om gepakt te worden.

Ik sloeg een paar keer af terwijl ik in iedere openstaande kamer een vlugge blik wierp en ieder woord las wat er op de deuren stond. Het was niet zo heel druk en ik vermoedde dat het al tegen zeven uur was.

In de verte zag ik een groot raam en een aantal stoelen. Mensen zaten met elkaar te praten en plotseling herkende ik mijn broer. Geschrokken deinde ik achteruit en keerde vlug mijn richting om. Nog een paar meter en ik kon een hoek omslaan om te verdwijnen uit Freds zicht.

'Miss Blake, wat doet u uit bed? U mag hier niet zijn,' sprak een stem streng. Mandy, de zuster van eerder, kwam op me afgelopen en gaf me een duwtje in mijn rug richting mijn kamer.

Zonder iets te zeggen liep ik gehoorzaam met haar mee. Dit zou me absoluut niet tegenhouden om Maddy en de rest te vinden. Zodra ze me op mijn kamer had achtergelaten zou ik gewoon weer terug de gang op lopen.

Ze duwde me door de deuropening en legde me voorzichtig in bed.

'De dokter komt zo nog eens langs voor een laatste controle,' deelde ze mee terwijl ze de deken tot over mijn borst trok. Plotseling kreeg ik het snikheet en toen Mandy de deur uit was gooide ik de dekens onmiddellijk van me af.

Ze had de deur gewoon open gelaten. Dit werd gewoon bijna te gemakkelijk. Weer stapte ik uit bed. Met een duivelse grimas vol hoop glipte ik de deuropening door.

Ik had te vroeg gejuicht, want ik botste frontaal tegen de dokter aan, die bijna uit het niets verscheen.

'Victoria? Ik had net gehoord dat zuster Mandy je in bed had gelegd,' ratelde hij op strenge toon. Ik durfde hem niet aan te kijken, bang om mijn hart weer sneller te laten kloppen. Maar het was al absoluut te laat, mijn wangen waren gloeiheet en mijn hart pompte enorm snel.

'Alles goed, Victoria?' vroeg hij, plotseling een bezorgde en sympathieke toon in zijn stem. Ik wilde knikken, maar een schok van pijn schoot door mijn hoofd heen.

Toen het over was staarde ik in de dokters blauwe ogen. Hij leek me nog redelijk jong om in een ziekenhuis te werken. Waarschijnlijk was hij al snel afgestudeerd.

Plotseling keek hij over zijn schouders en duwde me toen richting mijn bed. Ik ging zitten op de rand en hij hurkte naast me neer, waar ik ongemakkelijk van werd.

Zonder waarschuwing pakte hij mijn hand vast en staarde me diep in mijn ogen aan.

'Victoria, je moet luisteren naar mij,' begon hij op fluistertoon. Ik wedde erop dat niemand mocht horen wat hij te zeggen had, behalve ik.

'Ik weet dat je net de gang op bent gegaan om naar je vrienden te zoeken. Maar ik kan je met zekerheid zeggen dat zij hier niet zijn.' Hij slikte en liet zijn blik even een andere kant op gaan, voor hij me weer recht in de ogen keek.

'Victoria, jij bent de de enige overlevende.'

- - - - - -

Mijn ogen prikten en ik voelde hoe de zoute druppels over mijn wangen naar beneden gleden. Ik snikte zachtjes en zag Maddy en Timothy voor me. Wat was er dan gebeurd met die jongen die opgesloten zat in die kamer? Was hij ook verdronken?

Wie waren er nog meer aan boord geweest? Wie weet waren er wel kleine kinderen zonder dat ik het wist!

Mijn zachte snikken veranderden naar grote tranen en gehuil. Ik schokte van het huilen en ik voelde hoe mijn hele gezicht er nat en plakkerig van werd.

Een paar stevige armen pakten me vast en ik duwde me tegen de dokter aan. Ik wist zijn naam niet eens, behalve dat dat stomme naamplaatje zei dat zijn achternaam Williams was. Ik wilde liever de voornaam weten van degene die me troostte.

Waarom maakte ik me ook weer zorgen over namen?! Mijn beste vriendin en haar broer waren waarschijnlijk op een vreselijke manier verdronken!

Dokter Williams bewoog een beetje met zijn vingers en omhelsde me nog strakker. Ik was blij dat hij er was. Het was vreemd dat ik niet eens ernaar verlangde om Ethan te omhelzen.

Ethan was lief voor me, maar hij was anders. Telkens als hij dichtbij me kwam, verliet hij me weer en ontstond er een afstand tussen ons. En dan had je nog eens Anna en Angela die maar bleven zeggen dat hij gevaarlijk was. Ergens hadden ze gelijk, uiteindelijk bleef hij gewoon een machtige demon.

Demon, het woord schoot door mijn hoofd en ik trok me uit de greep van de dokter. Hij keek me vol medelijden aan.

'Is er iets, Victoria?' vroeg hij op zachte toon. Ik wende mijn hoofd af en staarde naar de openstaande deur.

'Nee, het gaat wel,' fluisterde ik, nog steeds een paar snikken doorklinkend in mijn stem.

Demons konden niet dood gaan, tenzij door een kracht sterker dan hen of iets dat tegen hun duisternis werkten. Ik dacht aan het feit dat Maddy nog niet compleet een demon was. Maar dat maakte haar niet meteen zwak.

Ik wist niet wat er precies gebeurd was met het schip. Maar als het nog steeds op de bodem van de oceaan zou liggen, dan bevond iedereen zich nog in het schip, behalve ik.

Maar wat ik me dan wel af vroeg, was waarom ik zogenaamd de enige overlevende was en wel gered was?

- - - - - - - -

En dat was dan al hoofdstuk 15, en hopelijk komen er nog veel meer!

Als je ideeën hebt of theorieën dan mag je die altijd zeggen. Misschien kan ik ze gebruiken in het verhaal, hihi :p

Of gewoon de reacties lezen en jullie irriteren met mijn domme antwoorden vind ik ook al gewoon leuk...

Okay, dag daag!

(Ps: Vergeet niet te abonneren op mijn youtube channel: DonnaLief, thanksss)