Demons Kiss

Hoofdstuk 12

A/N: Weeral twee hoofdstukken op een dag. Ik verveel me of ik ben gewoon verliefd op mijn eigen verhaal. Hehe xp (of allebei)
- - - - -  - -

Maddy's schreeuw echoedde na in de gangen van het schip terwijl ik de deur nonchalant openduwde. Het was donker in de kamer voor mij en mijn hart klopte in mijn keel. Ik zag niets anders dan een zwarte duisternis. Een luid gedonder kaatste buiten door de wolken en liet het schip heviger schommelen op de golven. Het onweer liet me huiveren en ik voelde een enorme stoot adrenaline door me heen gieren.

'Victoria, niet doen,' waarschuwde het meisje me terwijl ze op me af kwam rennen. Ze stopte halverwege de gang toen ze zag dat mijn ogen zich verwijdden. In de kamer bewoog er iets. Alles was misschien een zwarte leegte, maar ik zweerde dat ik een verschuiving in het donker zag.

Uit mijn ooghoek zag ik Maddy naar adem happen toen een hand uit het duister verscheen en me aan mijn keel naar binnen trok. Ik werd recht het zwarte ingesleurd.

De ijskoude hand liet los en ik waadde me in het niets. Graaiend en krabbend naar de duisternis rond me doorzocht ik de kamer, maar hij leek leeg te zijn. Een plotseling gedonder liet me zo hevig schrikken dat ik een zachte kreet gaf. Het was onverwacht, want sinds ik die stem in mijn hoofd had waren bijna al mijn angsten als as opgegaan.

Weer donderde het buiten en ik kon geen raam opmerken. Misschien was het geblindeerd, dat was een mogelijkheid. Met een harde knal vloog de deur dicht en draaide het slot zichzelf om. Sinds wanneer zat ik in een spookhuis!

Ik deinsde naar achteren en botste met mijn rug tegen een metalen wand. Er was letterlijk niets in deze ruimte! Geen kasten of meubels, gewoonweg niets! Hoe kon je hier dan in opgesloten zitten!

Met mijn ogen wijd open staarde ik de duisternis in, ook al wist ik dat het nutteloos was. Mijn hart klopte nog steeds razendsnel en ik ademde zo snel dat het voelde alsof ik geen lucht kreeg.

'Je bent mooi als je bang bent,' sprak een stem liefdevol. Mijn adem stokte in mijn keel en ik drukte mezelf nog harder tegen de muur aan.

'Maar je ogen zijn vol verdriet,' Uit het niets streelden een paar vingers mijn wang en ik voelde de koude lucht pulseren tussen zijn hand en mijn huid.

Een plotse bliksemflits liet me weten dat er wel degelijk een raampje was in de kamer. De omranding van een paar houten planken werden wit door de bliksem. Ik rukte me weg van de hand en haastte me naar het raam toe. Met doodsangst probeerde ik de planken los te rukken van het raam, maar ze waren te strak vastgemaakt.

'Blijf daar van af,' snauwde de stem plotseling. Mijn hart barstte van doodsangst en ik voelde weer een enorme schok van tintelingen door mijn lichaam wervelen. Met een enorme kracht trok ik de houten planken los en merkte niet eens de pijn van de splinters die ze achter lieten in mijn handen.

'Opmerkelijk,' hijgde de stem in mijn nek. Ik voelde zijn koude adem tegen mijn hals en duwde in een keer hem naar achteren. Het werkte en ik voelde zijn aanwezigheid wegebben. Het was raar dat ik zijn stappen niet hoorde, het voelde net alsof hij een of andere geest was, je kon hem voelen en horen, maar je zag hem niet.

Het donderde en een paar seconden daarna schoot een bliksemflits door de hemel. Op het moment dat de kamer oplichtte staarde ik erin en hield mijn adem in toen ik hem zag staan.

De schim van een jongen stond in het midden van de kamer. Zijn handen had hij voor zich op elkaar gevouwen en zijn hoofd hield hij naar beneden gericht zodat ik zijn gezicht niet kon zien.

Toen het weer donker was voelde ik hem bliksemsnel op me af komen en zijn stem klonk heel dichtbij.

'Waarom deed je dat?' histe hij, maar op een toon alsof hij het antwoord al wist. Ik voelde een spanning pulseren in mijn lichaam en zich verspreidden door mijn aderen.

'Om te kunnen zien met wat ik me in dezelfde kamer bevindt,' siste ik terug.

Goedzo, Victoria. Laat maar weten wie hier de baas is.

Ik bedankte de tweede victoria in mijn hoofd voor haar steun en moed. Eerst haatte ik haar, maar sinds ik merkte dat ze me kracht gaf en goed van pas kwam, wilde ik beste vriendinnen met haar worden.

'Je hoort haar hé?' besloot de jongen plots te zeggen.

'Ik weet niet wat je bedoelt,' hield ik mezelf en hem voor de gek. Maar ik wist dat hij beter wist. Ik vermoedde dat hij zelf een demon was, alleen ik had nog nooit gehoord over zulke vreemde opgesloten demonen als deze. Ik leerde vroeger alleen over degene waarop ik moest jagen, niet degene die al opgesloten zaten.

Wist Freddie dat ik op een schip vol demonen zat?

'Je weet donders goed waar ik het over heb,' kaatste hij naar me met een stem vol furie. Ik liet zijn woorden voor wat ze waren en negeerde hem compleet.

Ik had het niet moeten doen, want plotseling duwde hij me tegen de muur van het raam aan en ik voelde zijn sterke armen me tegen houden. Zelfs mijn nieuwe krachten konden hier niet tegen op.

'Die stem in je hoofd moet je leren omarmen, want je zult nooit van jezelf af komen,' sprak hij plots weer vol compassie. Ik luisterde aandachtig - aangezien ik ook geen andere keus had.

'Zeg me niet wat ik moet doen,' vuurde ik mijn woorden op hem af. Plotseling schoot hij bij me vandaan en de deur werd geopend. Maddy staarde naar me vanuit de deuropening. Er kwam alleen een schamper schijnsel, dat alleen aangaf waar ik me bebond, in de kamer. De jongen was nergens te bekennen.

En toen zag ik het, Maddy's lichtgevende blauwe ogen, kijkend naar de duisternis naast me.

- - - - - - - -

Yayy weer een nieuw karakter erbij! Hoe meer zielen- euhm...hoe meer demonen, hoe meer kwaadaardigheid :p

Slaap lekker lekker xp